Emigratie naar Zweden?
Sommige dingen moeten op je pad je komen. Andere dingen zie je liever niet op je pad komen. Maar hoe dan ook, ze maken ons tot wie we zijn. En dat is het enige dat telt.
Zelf zie ik 2009 als het jaar dat alles in beweging kwam en dat eindelijk mijn dromen zou helpen doen uitkomen. Dat dit ook weer met de nodige pijn gepaard zou gaan had ik toen niet kunnen vermoeden, maar ik neem nu maar aan dat het noodzakelijk was deze pijn te doorstaan.
Het begon eigenlijk met een bijeenkomst in de bibliotheek over heksen en wicca. Nu zie ik mezelf als een soort van heks dus ik werd hierdoor heel erg aangetrokken. Mijn leven begon hoe langer hoe meer in het teken van spiritualiteit te staan en ik wist dat ik die kant op wilde. Ik ontmoette er een vrouw die ook op een kruispunt in haar leven stond. Ik had haar nog nooit ontmoet en ik voelde veel voor haar en haar situatie. We spraken af dat we elkaar zouden ontmoeten en daarna ging alles in een soort van stroomversnelling.
Wicca, spiritualiteit en meer
Allereerst wil ik graag even duidelijk maken wat wicca of hekserij voor mij betekend. Natuurgeneeskunde, leven in harmonie met wat de natuur te bieden heeft, met gebruik making van de kracht van zon en maan. Maar ook gebruik maken van gidsen, wegleiding, soms ook tarot. Nee, geen voorspellingen hier. Alleen een zoeken naar evenwicht in het leven. En sommige dingen kun je vinden door alternatieve wegen in te slaan.
In de geneeskunst ben ik altijd al bezig geweest met natuurlijke oplossingen. Vaak zijn eenvoudige natuurlijke oplossingen even goed of soms beter als alle farmaceutische oplossingen. Gedurende mijn tijd als verkoopster drogisterij leerde ik veel over natuurlijke geneesmiddelen en ik ben altijd al geinteresseerd geweest in boeken die over natuurlijk genezen gaan. Dat wil niet zeggen dat ik zonder meer zeg dat natuurlijk genezen altijd beter is, er zijn nu eenmaal ziektes en aandoeningen waarbij helaas agressievere oplossingen nodig zijn. En dan is het goed dat er ook andere medicijnen ontwikkeld zijn.
Iets waar ik wel op tegen ben is alle toevoegingen die zo nodig aan ons eten gedaan moeten worden. Toevoegingen die nergens voor nodig zijn. Want erwten hoeven niet groener dan groen te zijn, en watermeloen hoeft niet bloedrood te zijn van chemische middelen. Om maar even een zijstraat te noemen. En waarom moeten er zoveel dingen aan ons brood worden toegevoegd. Eenmaal zelf je brood bakken en je weet dat je veel meer dan gewenst binnen krijgt met brood uit de fabriek. Het tradionele brood is niet meer.
Het zaad voor natuurlijk leven werd dus al heel jong geplant en gaande weg werd mijn interesse steeds groter. Eerst via boeken en later ook via workshops. Inmiddels heb ik heel wat kennis verzameld en ben ik blij dat ik die weer met anderen kan delen.
Zoals bovenstaande foto ook bewijst, Nederland heeft echt wel zijn mooie plekjes, maar ik voel me in Nederland niet thuis. En dat is nooit zo geweest. Vanaf heel jonge leeftijd heb ik altijd gezegd niet in Nederland thuis te horen. Menigeen nam mij niet serieus, maar uiteindelijk begrepen veel mensen wel dat ik niet thuis was in Nederland.
Waar was ik dan wel thuis? Tja. In bijvoorbeeld Zwitserland, maar ook in de Scandinavische landen. Dat waren landen waar ik me thuis voelde. Landen waar ik me echt op mijn gemak voelde. De opluchting als ik over de grens was, was enorm. En heimwee voelde ik alleen naar de stilte in de bergen. Eenmaal thuis van vakantie begon de dagelijke hel van het niet thuis voelen.
Natuurlijk waren er diverse mogelijkheden daar iets aan te doen, maar mijn eerste poging tot emigreren mislukte omdat ik opgaf om weer moeder te worden. Ik dacht dat als ik eenmaal moeder was mijn gevoelens wellicht zouden veranderen, maar dat was alles behalve waar. En dus ging ik de strijd van overleven aan. Het geluk van mijn gezin ging boven alles.
Inwonende gast
Na de eerste ontmoeting in de bibliotheek besefte ik dat ik iets kon veranderen. Ik kon dan weliswaar niet mijn leven veranderen, maar ik kon in ieder geval wel iemand helpen haar leven te veranderen. Na wat ontmoetingen besloot ik de vrouw een slaapplaats aan te bieden in mijn huis en haar te helpen bij het opbouwen van haar toekomstdroom.
Haar liefde woonde in Zweden en daar wilde zij zich ook vestigen. Een zoektocht via internet begon en ik raadde haar aan een goed emigratieboek te schrijven om op die manier al haar mogelijkheden en onmogelijkheden in kaart te brengen. Grote delen van dat boek heb ik zelf geschreven omdat zij deze taak niet zo serieus nam als het volgen van bijvoorbeeld de koersontwikkeling van de kroon ten opzichte van de euro. In het diepste geheim begon ik ook een eigen emigratieboek te schrijven.
We bezochten veel plaatsen om informatie op te doen en ik merkte dat ik minstens zo geinteresseerd was in het verhuizen naar Zweden als deze dame. Vooralsnog hield ik mijn gevoelens op de achtergrond. Want er was al genoeg ellende waar we stil bij moesten staan.
Uiteindelijk vonden we een huis via internet en daar begon het verhaal voor onze gast concreet te worden. Het huis werd aangekocht en een verhuisdatum werd bepaald. Haar interesse lag ook in het zelfvoorzienend leven en dus gingen er veel werktuigen mee om in Zweden aan de slag te kunnen. Voor mijn gevoel kon er niets mis gaan omdat ze zo enthousiast was. Natuurlijk wees ik haar keer op keer op de minpunten, maar die werden altijd weggestemd door de pluspunten.
De verhuizing zou plaats vinden midden in de winter. Niet de makkelijkste tijd om te verhuizen naar het noorden van Zweden, maar sneller ging niet vanwege werkzaamheden aan het huis.
Op haar verzoek zou ik de reis per auto naar het huis samen met haar maken. Vooral omdat ik meer ervaring had met bepaalde dingen als zij. We begonnen onze reis goed voorbereid op 19 januari 2010.
Al in Nederland was er veel sneeuw op de wegen en dus ging onze tocht langzamer dan verwacht naar het noorden. Toch ging alles redelijk volgens plan tot een autoongeluk roet in het eten gooide.
Bij het ongeluk kwam ik ongelukkig vast te zitten en moest door de brandweer bevrijd worden. En hachelijk avontuur dat ik niet graag nog eens mee wil maken. Hangende op de kop, overgeleverd aan de elementen. Nee, maar uiteindelijk toch redelijk schadevrij eruit gekomen. In ieder geval na een lange tijd van herstel kon ik weer terug komen op het niveau van voor het ongeluk.
Enkele dagen ziekenhuis waren noodzakelijk om op verhaal te komen en vervangend vervoer te regelen. Het ging beter als verwacht. Iets later dan verwacht arriveerden we dan uiteindelijk in Skellefte¨å. Daar kregen we alle medewerking van de makelaar en die hielp ook bij bepaalde practische zaken als persoonsnummer aanvragen en het afsluiten van een telefoonabonnement.
Op die manier had ik meteen een aardig inzicht gekregen in wat mezelf eventueel te wachten zou staan als ook wij zouden besluiten om te emigreren. Hoewel ik het onderwerp al vaak ter discussie had gebracht had ik soms het idee dat ik niet serieus genomen werd.
Eenmaal thuis bleef het kriebelen
Na een paar weken Zweden, helpen uitpakken en installeren, zat mijn taak erop en was het tijd terug te keren naar Nederland. In een sneeuwstorm kwam ik uiteindelijk toch met vele, vele uren vertraging thuis.
Voor mij was de behoefte Nederland te verlaten alleen maar groter geworden. Ik kon vaak aan niets anders denken maar om iedereen mee te krijgen was toch nog een heel ander verhaal. Om alles wat los te laten ging ik mee om die zomer een maand naar Spanje te gaan.
Er is geen reis waar meer spijt van heb gehad als van deze. Het werd een teleurstelling op vele vlakken en in plaats van uitgerust kwam ik volledig uitgeblust thuis. Bevangen door de hitte en vooral gedesillusioneerd. Hoe zou ik in hemelsnaam mijn gezin zo ver kunnen krijgen dat ze serieus mee wilden denken aan emigratie?
Die herfst doken ineens bedreigingen op op sociale media. En die liepen dusdanig uit de hand dat uiteindelijk alleen aangifte bij politie nog soelaas kon brengen. Ontnuchterend was wel de opmerking, we kunnen u niet beschermen. Als men werkelijk een poging doet om uw leven te beschadigen, ja, dan, dan kan u ons bellen. Hoe in godsnaam wil ik dan mijn kinderen beschermen als ik niet eens op de politie kan rekenen?
Daar had ik dus geen zin aan. Om te wachten tot er nog ernstigere dingen zouden gaan gebeuren. De reeds ondervonden overlast van bepaalde mensen maakte dat ik alleen nog maar sterker weg wilde. Maar na deze laatste slag in ons gezicht besloten mijn ex en ik dan toch serieus voor emigratie te gaan. Eindelijk nam hij de gespreken serieus en begon ook hij te praten over vertrek uit Nederland.
Beurzen bezoeken en een voorproefje
De eerste serieuse stap waren de gesprekken op een Scandinavie dag in Hoevelaken. Daar waren vooral veel gemeenten uit het noorden van Zweden aanwezig en daar werden we getroffen door de behulpzaamheid van vooral die gemeenten. Geen vraag was te moeilijk. Uiteindelijk kregen we de meeste hulp uit handen van Sollefteå Kommun.
Het praten met mensen die in Zweden woonden, zowel Nederlanders als geboren Zweden, gaf ons een duidelijk beeld van wat leven in Zweden in zou kunnen houden. Nu had ik natuurlijk al een grote voorproef gehad in de jaren 80 toen ik lang gedurende twee zomers in Zweden had verbleven. Mensen waren eerlijk over de voor en nadelen en vooral dat laatste gaf ons de kracht om door te gaan. De nadelen die zij opnoemden waren absoluut beter te verteren dan de nadelen van in Nederland blijven.
Mijn ex vertrok begin maart voor 3 weken naar Zweden. Het was een koude harde winter met veel sneeuw en dus kreeg hij een reeel beeld van het leven in Zweden. Hij was helemaal voor. Vanaf dat moment was voor ons duidelijk dat het Zweden zou worden. De andere optie Zwitserland was vooral afgevallen omdat Zwitserland wel verdragen heeft met de EU maar geen lidstaat is. En dat was gezien mijn arbeidsongeschiktheid voor mij toch wel een must.
Dan ineens is het een feit. We gaan. We bereiden ons zo goed mogelijk voor en ik begon al in Nederland met het leren van Zweeds. Geen makkelijke opgave vooral omdat het door mijn ex en de kinderen niet serieus werd genomen. Maar op dat moment was ik er nog van overtuigd dat het vooral de omslag was waar men tegen op zag. Op straat een andere taal spreken is niet meteen het gemakkelijkste. Toch dacht ik dat ik de kinderen zo goed mogelijk had voorbereid. Toen wist ik nog niet dat achter mijn rug om mensen tegen mijn oudste zoon zeiden dat het allemaal onzin was en dat we nooit zouden verhuizen naar het buitenland. Helaas praatte hij thuis hier niet over en kon ik er dus ook weinig tegen ondernemen.
Huis verkocht en dan
Het huis was al snel verkocht, helaas zouden we dan nog niet weten dat het op papier klopte maar de praktijk zou ons leren dat je daarmee dus heel voorzichtig moet wezen. Enfin, voor ons gevoel was het rond. De contracten waren getekend en wij konden verder, of toch niet?
Mijn ex-schoonouders waren de jongsten niet meer maar we hadden hun vanaf dag 1 bij ons besluit betrokken. Gewoon omdat we het niet meer dan normaal vonden dat je met je ouders praat. Mijn moeder hadden we geen contact mee, maar toch ben ik ook met haar gaan praten.
Een brand onder de flat van mijn ex-schoonouders veranderde hun leven totaal. En al snel werd mijn schoonvader ziek en na een lang verblijf in het ziekenhuis overleed hij aldaar eind mei. Een slag voor mijn ex en de familie. Mijn schoonvader was altijd een soort van anker geweest voor iedereen in de familie.
Toch gingen we vol goede moed verder. Ook gesteund, misschien wel vooral gesteund door mijn schoonmoeder. Zij zei dat ze nooit wilde dat we op zouden geven alleen omdat haar man overleed. En ja, het was een zware slag niets meer met hem te kunnen delen, maar toch het leven gaat door. Vlak voor we vertrokken konden we nog bij het verstrooien van de as zijn op een geliefde plaats bij het crematorium Blerick.
Wrang bedacht ik dat de 3 mensen die het meest betekend hadden voor mij, mijn vader, mijn pleegvader Louis, en mijn schoonvader hier allen een laatste rustplaats hadden gevonden. Tot ik besefte dat ik juist daarom ze nog dieper in mijn hart mee kon dragen. Omdat er geen graven zijn, kan ik de beelden in mijn herinneringen houden. En dat, zou in de jaren die kwamen een enorme steun voor mij betekenen.
Steun die ik verwacht had van een aantal mensen bleek niet door te gaan en daar was het vooral uit het oog uit het hart. En dat deed dan ook wel weer pijn. Toch remde het ons geenszins af.
Het vertrek
Dan begint het lijstjes maken. Wat moeten we opzeggen? Overal melden dat het om emigratie gaat. Ik heb nog nooit zoveel brieven geschreven. En vele instanties moet je ook nog eens twee keer aanschrijven want uiteindelijk moet er ook nog een kopie van de uitschrijving uit Nederland nagestuurd worden.
Het moeilijkste toen was wel dat al mobiele telefoonabonnementen moeilijk op te zeggen waren. En sommige bedrijven begrepen het woord Emigratie niet, zoals de ANWB. Dat was mijn grootste ellende aangaande de opzeggingen.
Dan komt het puinruimen. In 1997 waren we naar Panningen verhuisd en inmiddels hadden we toch best veel spullen verzameld. We zouden zo min mogelijk meegemen en dus moest er veel weg. Veel dingen hebben we weggegeven omdat verkopen te tijdsrovend was en dat er nauwelijks op advertenties wordt gereageerd, alleen hordes die belachelijk weinig bieden. Dan geef ik het liever zelf weg aan mensen waarvan ik denk dat ze het verdienen.
De laatste 3 weken hebben we op de camping geleefd en was ons huis al leeg. Dat gaf de mogelijkheid om alles goed voor te bereiden en dan ineens is het 21 juli. We hebben afscheid genomen van iedereen die voor ons belangrijk was en nu restte ons alleen nog de lange reis naar Zweden met de auto en caravan. Tot onze grote verrassing was toch nog bijna de hele familie gekomen om afscheid te nemen en ons uit te zwaaien.
Reactie schrijven