Wat was ik trots. Ik mocht voor de eerste keer 2 nachtjes alleen thuis blijven. Grootse plannen had ik voor het weekend want ik wilde dat mijn moeder trots op me zou zijn. Vrijdagmiddag begon ik direct toen ik uit school kwam. De was sorteren en klaar leggen in de keuken bij de wasmachine. Een was draaien zodra de nachtstroom in ging en de rest op zaterdag en eventueel zondag. Het was prachtig weer dus ik zou de was heerlijk buiten kunnen hangen in plaats van ermee naar de zolder te gaan en te hopen dat het op tijd droog zou zijn. Ik genoot van de gedachte dat mamma nu wel van mij moest houden nu ik alle werk dat we anders met 3 zussen samen deden, nu alleen deed.

Waarom ik dat wilde? Heel eenvoudig. Mijn moeder was niet snel tevreden te stellen en eigenlijk alleen een van mijn zussen kreeg regelmatig aandacht van haar. Zij kreeg complimenten en zelf knuffels van mamma. Dat wilde ik natuurlijk ook, maar om een reden die ik niet kon begrijpen was mijn inbreng nooit genoeg. Het is in feite onbegonnen werk. Mijn kerststukjes haalde nooit de kerst of het moest zijn dat pappa het redde uit de vuilnisbak en het ergens op zijn werkbank neerzette buiten het oog van mijn moeder. En zo ging het dus met alle feestdagen waar je wat voor thuis mocht knutselen. Nooit was iets goed genoeg. 

Van ellende had ik ooit een hele tijd alle statiegeldflessen die ik vond terug gebracht en het geld in een potje gedaan. En ja, toen ik 9 jaar oud was dumpte ik zelf mijn kunstwerkje voor moederdag in een vuilniscontainer bij een bedrijf in de buurt van de school. Daarna ging ik met mijn gespaarde centjes op zaterdag naar de bloemenwinkel en daar kocht ik een boeket bloemen voor moederdag. Tot op de dag van vandaag geloof ik dat ik nooit genoeg geld had maar de dame bij de bloemenboetiek nam mijn centjes, telde het en gaf me 3 boeketten waaruit ik kon kiezen. Ik koos een prachtig kleurrijk boeket dat door het gebruik van groen er grootser uit zag als de anderen. Ik mocht het boeket tot zondagochtend bij de buurvrouw bewaren. 

Wat was ik trots geweest toen ik die ochtend vroeg, voor zelfs maar mijn zus wakker was, ontbijt ging maken en de bloemen in een prachtige vaas zette en daarna alles naar de slaapkamer van mijn ouders droeg. Op mijn dienblad had ik zowel koffie als thee omdat mijn ouders wisselend koffie en thee gebruikten bij het ontbijt. Verder beschuitjes met aardbeien (welke ik bij een boer had mogen plukken als ik het grind zou harken om de boerderij, dat had ik graag voor een bakje aardbeien over), vers geperst sinaasappelsap en warme toast. Nadat ik het blad had binnengebracht kwam ik met de bloemen. 

Ik had die bijna uit mijn handen laten vallen van schrik. Mijn moeder ging te keer over hoeveel geld dat allemaal wel niet had gekost en dat dat het helemaal niet waard was. Ik heb de bloemen neergezet en ben weggerend naar beneden. Daar heb ik een paar boterhammen gepakt en in mijn fietstas gestopt en voor iemand me tegen kon houden was ik weg op de fiets. Ver weg was ik niet. Er was een bosje vlak achter de school en daar verborg ik me bijna de gehele zondag. Dat ze kwaad op me zouden zijn als ik terug kwam kon me niets schelen. Ik wilde gewoon niet thuis zijn. 

Die kerst nam ik niet eens mijn kerststukje mee naar huis. Ik ging bij het bejaardenhuis naar binnen en vroeg welke ouderen waarschijnlijk geen bezoek zouden krijgen. De dame aan de receptie stelde me voor aan een oude dame wiens kinderen in Amerika woonden. Ze kreeg natuurlijk brieven, maar geen kerststukje van haar kleinkinderen. Dat stond op de schoorsteenmantel daar. Ze was heel blij met mijn kerststukje en ze beloofde me dat ik in de kerstvakantie langs mocht komen om een kop chocolademelk met haar te drinken. Ik zei dat ik niet wist of ik thuis zou zijn, maar ze zei toen dat ik mocht wanneer ik wilde. Bijna 10 jaar lang ging ik geregeld bij haar op bezoek.

Zij vertelde me verhalen over haar kinderen in Amerika en las me de brieven voor die gingen over de dingen die haar kleinkinderen op school deden. Ik had geen eigen oma, dat dacht ik althans, en dus was ik blij met mijn surrogaat oma. Eindelijk kon ik ook zeggen dat ik bij oma op bezoek was geweest. Niemand die wist dat het niet mijn eigen oma was, en dat hoefde ook niemand te weten. 

Met dat alles in mijn hoofd besloot ik om het hele huis te poetsen en daarom was ik blij dat de was buiten kon hangen. Dat scheelde ook een boel strijkwerk. Ik begon op zolder. Ruimde pappa's werkbank op, maakte overal schoon en waste de voorraadkast uit. Daarna controleerde ik de voorraadlijst en werkte die waar nodig bij. Ik maakte de zolderkamer schoon in de hoop dat ik die zelf zou mogen gaan gebruiken. 

Daarna was het de beurt aan de slaapkamers en de badkamer. Ik maakte alles schoon en ruimde alles op in mijn eigen kamer. De badkamer kreeg extra veel aandacht. Ik maakte alles schoon tot het blonk en hing schone handdoeken op. Tussen alles door deed ik de was en ik werkte die zaterdag lang door omdat ik niet wist hoe laat mijn ouders terug zouden komen van de camping. Uiteindelijk was alles klaar op de keuken na, die zou ik zondagmorgen nog onder handen nemen. 

Ik stond vroeg op en poetste alle kastjes van binnen en buiten en ruimde alles weer netjes in. Als laatste dweilde ik de vloer en dan restte alleen nog het paadje voor de voordeur. Toen ik met de bezem naar buiten kwam stond daar ineens een vreemde vrouw in de voortuin. Ze plukte onze prachtige pioenrozen die volop in de knop stonden vanwege het vroege warme voorjaar. Ik begon te schreeuwen dat ze geen bloemen mocht plukken en dat ze maar heel snel moest vertrekken. Dat deed ze en ze liet waarachtig de pioenrozen liggen. Ik raapte ze op en zette ze maar in een vaas. 

De verse veldbloemen die ik zaterdagmiddag had geplukt verhuisden van de woonkamer naar de keuken. De pioenrozen zette ik op de salontafel. Daar kwamen ze goed tot hun recht. Daarna ging ik me snel verkleden en trok mijn mooiste kleren aan. Terwijl ik naar beneden kwam hoorde ik de auto de parkeerplaats op rijden en dus vloog ik naar de deur om open te doen. Ik hoopte maar dat moeder niet zo zien dat een deel van de pioenrozen was geplukt. Ze zag het niet of verkoos er niets van te zeggen, maar zelf denk ik dat ze het niet heeft gezien. 

Eenmaal binnen toonde ik haar de prachtig schone hal, keuken en woonkamer. Oke, de laatst was hing nog te drogen, maar daar kon ik ook niets aan doen. Nu zag ze de pioenrozen op tafel en ze begon te preken dat ik die nooit of te nimmer had mogen plukken. Ik probeerde te zeggen dat ik dat niet had gedaan maar een vreemde maar ze luisterde niet. Ze stoof de keuken in waar ze ontdekte dat ik de kruiden op alfabet had gezet en niet op de volgorde van de lijst die in de kast hing. De volgende preek volgde. Ik had beter moeten weten. Ik verontschuldigde mij en zei dat ik het wel zou veranderen voor het avond was. 

Na een beetje veel aandringen ging ze inderdaad naar boven maar er kwam geen positief woord over haar lippen. Niet over de gestrekene kleding, niet over de superschone slaapkamers. Zelfs in de badkamer ontdekte ze nog ergens een kalkvlekje en daarover kreeg ik dan ook weer een preek. De zolder heeft ze nooit gezien, Pappa wel, en hij was blij dat ik alles had opgeruimd. Hij gaf me heimelijk een heleboel complimentjes voor dat ik alles zo mooi gemaakt had voor moederdag. Het maakte mijn dag een beetje goed, maar de pijn in mijn hart bleef. Ik wilde van mamma een compliment.

Ondertussen had ik mijn lesje wel geleerd. Van moeder zou ik nooit of te nimmer complimenten krijgen. Wel een heleboel andere negatieve dingen waarover ik nu niet wil praten. Ik besloot dat de beste manier om moederdag te "vieren" was om ervoor te zorgen dat we naar een kampje van de NCC, De Nederlandse Caravan Club, gingen. Het had wat voeten in aarde omdat mamma er eigenlijk geen zin in had omdat we eind juni naar Zweden zouden vertrekken voor onze vakantie. Met hulp van pappa haalde ik haar over. 

We gingen naar Twente en het was een leuk kampje, tot de zondagochtend kwam. Alle kinderen hadden onder leiding van de jeugdsectie van de NCC met natuurlijke materialen een cadeautje gemaakt voor moeder. Ik deed braaf mee, al hield ik mijn hart vast. Ik had namelijk geen idee hoe die cadeautjes zouden worden uitgereikt aan de moeders. Dat was de grote verrassing, en voor mij dus mijn grote angst. Ze zou nooit een zelf gemaakt frutsel van mij aanpakken. 

Om 10.00 u in de ochtend gingen we gezamenlijk koffiedrinken op het grote midden terrein. De koffie moesten we zelf meenemen voor wat lekkers werd gezorgd. Ik zorgde ervoor dat ik zou helpen bij het uitdelen van het gebak. Ik wilde echt niet bij mijn moeder zitten en haar commentaar aanhoren over wat ik nu weer had gemaakt. Tot mijn grote schrik werd het nog erger dan ik dacht. Aangezien alle moeders hier een presentje verdienden, zelfs de dames die geen kinderen (meegebracht) hadden, daarom zouden de cadeautjes die door de kinderen waren gemaakt willekeurig worden uitgedeeld aan de "moeders".

Ik besefte meteen dat iemand mijn presentje heel mooi zou vinden, maar wat zou er gebeuren als er een frutsel aan mijn moeder gegeven zou worden? In gedachten was ik bij de Paastocht waar mijn ouders 30 jaar getrouwd waren. Ik wist inmiddels dat jarigen en jubilarissen een extra driehoekje kregen ter herinnering aan het heugelijke feit, en dus had ik buiten mijn ouders om doorgegeven dat mijn ouders op 6 april 30 jaar getrouwd waren.

Juist die avond hadden we een grote Breughelse maaltijd in de schaatshal van Brugge. Ik was helemaal onder de indruk hoe van de rolschaatsbaan in een paar uur tijd een prachtige historische eetzaal was gemaakt. Alle bediening was in stijl gekleed en ik had er echt zin in. Wat ik niet wist was dat men niet alleen had besloten dat mijn ouders een extra aandenken zouden krijgen, ook in de speech van die avond zouden mijn ouders in het zonnetje gezet worden. 

Na de eerste gang, een overheerlijke soep met brood en broodstengels, kwam er een cabaretier op het podium. Eerst was er aandacht voor de kinderen die dit paasweekeinde jaren waren. Daarna was het tijd voor de volwassenen die jarig waren en tot slot kwamen de jubilarissen aan bod. Mijn moeder werd woedend toen hun namen genoemd werden en ze weigerde om op het podium te komen. Uiteindelijk ging ik met pappa naar het podium en daar kregen we een aandenken aan de stad Brugge. Waar dat gebleven is, is me een raadsel, ik heb het nooit meer gezien. Waarschijnlijk lag het in een vuilnisbak op het grote parkeerterrein waar we te gast waren. 

Weer een les geleerd. Nadat ik pappa terug had gebracht naar onze plaatsen zei ik dat ik naar de wc moest. Ik ben naar de caravan gegaan en nooit meer terug gegaan naar het feest. Iemand kwam me wel wat te eten brengen maar ik had geen honger, maar ik wist dat ik nog meer problemen zou krijgen als ik het niet op zou eten. En zo wurgde ik het heerlijke voedsel naar binnen en bad ik dat ik niet zou gaan overgeven. Dat was namelijk een stressreactie van mijn lichaam. Ik kon vermijden dat iemand merkte dat ik moest overgeven, maar de 3 uur dat mijn moeder die nacht te keer ging over de vernederingen die ik haar had aangedaan zal ik nooit vergeten.  

Ik was alleen en in verwachting van mijn eerste kindje. Haar vader was op dat moment op een vredesmissie van de VN en dus zat ik alleen thuis. Ik kon het niet opbrengen om naar mijn ouders te gaan omdat mijn moeder simpelweg niet wilde geloven dat ik in verwachting was. Het voelde zo vernederend om juist die dag naar mijn moeder te gaan dat ik besloot om er maar op uit te trekken in de Gaasperplas. Terwijl ik met mijn picknickmand vol lekker de deur open wil doen staat daar iemand die juist wil aanbellen.

Ik heb geen idee wie het is. Maar ik herken wel het militaire kostuum dat gedragen wordt. Mijn geliefde vriend had geregeld dat collega's die niet uitgezonden waren een speciaal cadeau voor mij langs zouden komen brengen. De bloemen waren natuurlijk vers gekocht, maar de knuffel en de andere kleine cadeautjes had hij zelf gekocht. Hij had een brief geschreven dat het hem speet dat hij er niet bij kon zijn. Dat hij mij en de kleine spruit in mijn buik miste, maar dat hij er voor zou zorgen dat hij op tijd terug zou zijn voor de laatste maanden van mijn zwangerschap. 

Het was natuurlijk oud nieuws, want ik wist welke afspraken er waren gemaakt, maar het was fijn dat hij iets extra's voor mij had gedaan op deze dag. Volgend jaar zal ik eindelijk zelf moeder zijn en zo nam ik me voor, ik zou blij zijn met elke frutsel waarmee mijn kind thuis zou komen. Al waren het maar 2 lijnen op een blad papier. Nooit of te nimmer zou mijn kind mee hoeven maken wat ik meegemaakt heb op deze "feestelijke" dag. Tot op heden was moederdag nog nooit feestelijk geweest.

Ik nam alles mee en besloot de kleine cadeautjes buiten in de natuur uit te pakken. Ik nam mijn camera en statief mee en zou alles vastleggen en de foto's opsturen naar Jürgen. Die maandag bracht ik het rolletje weg naar de fotograaf met de mededeling dat ik er een beetje haast mee had. Dat was geen probleem en de volgende dag lagen de foto's op mijn werk op me te wachten. Ik nam de verstevigde envelop en deed de foto's daarin met een brief van mij en Spruit. 

Zo was dit de eerste succesvolle bijna Moederdag. 

Ik had me zo op moederdag verheugd. Maar het noodlot sloeg toe, dubbel. Eerst was daar een aantal weken later de aankondiging dat mijn partner helaas bij een ongeval met een bermbom om het leven was gekomen. Hij had een groep mensen kunnen redden, inclusief zijn groep militairen. Maar hij kwam om het leven bij zijn poging het voertuig te verlaten zonder dat de bom af zou gaan. Ik ben zo trots op hem dat hij zoveel mensen kon redden. Ze hadden ook allemaal de dood kunnen vinden, maar hij redde velen.

De dagen tot aan de repatriering van zijn lichaam waren vreselijk. Ik begroef me in mijn werk en als ik niet werkte dan sliep ik. Ik was een zombie, maar niemand nam het me kwalijk. Behalve mijn eigen moeder die nog steeds niet wilde accepteren dat ik zwanger was. Ze werd woest elke keer als ik haar aan haar verstand wilde brengen dat ze oma zou worden. Ze zei dan dat ik geen onzin moest verkopen en moest stoppen met het kopen van dingen voor een baby die niet bestond. Of had ik soms zo'n belachelijke Babyborn pop gekocht?

Ik heb mijn ouders nooit verteld van de dood van Jürgen. Ik wist dat mijn vader het aan mijn moeder zou vertellen en met haar wilde ik er niet over praten. De enige met wie ik praatte was zijn vader. Die begreep me en steunde me. Maar in zekere zin waren mijn moeder en zijn moeder van hetzelfde hout. Ook zei accepteerde niet dat ik zwanger was en bleef maar aandringen dat ik Jürgen met rust moest laten. Ze had geen behoefte aan die onzin dat wij een relatie zouden hebben. 

Op zijn begrafenis werd zijn moeder razend dat zij de Nederlandse vlag niet kreeg. Ik wist al dat die naar mij zou gaan en ik wilde die vlag eigenlijk niet. Maar ik zou er niet tegen protesteren, later zou ik het wel oplossen. Zodra ik de kans kreeg gaf ik zijn vader de vlag. Een van de dames van de koffietafel merkte dat ik niets at en dat ik steeds naar mijn buik greep. Toen ze via via te horen kreeg dat ik in verwachting was zette ze me in een auto en bracht me naar het ziekenhuis. Daar werd later die nacht mijn dochter geboren. Met pas 23 weken en 6 dagen zwangergschap, was ze niet levensvatbaar. Ik koos ervoor haar bij me te houden zo lang het kon. We kregen 6 uur samen. 

Het werd een moeilijk jaar. En die keer dat ik moeder had moeten zijn, daar brak ik van verdriet. Ik besefte dat ik zo niet verder kon. Toch zou ik nog tot november dat jaar doorwerken alsof ik door de duivel werd opgejaagd. Toen kreeg ik bericht dat mijn moeder terminaal ziek zou zijn en besloot ik alles er aan te geven en mijn vader te gaan helpen. 

Als ik dan eindelijk in 1996 opnieuw in verwachting ben wil ik die dag het liefste weg kruipen in bed. In plaats daarvan ga ik naar mijn schoonouders en probeer te doen alsof er niets aan de hand is. Maar diep in mijn hart voel ik angst. Angst om ook dit kindje te verliezen. Ik weet dat ik mijn dochter door de stress heb verloren, maar bij haar zwangerschap ben ik nooit zo ziek geweest als ik nu ben. En geen 3 maanden ochtendmisselijk, maar het zouden 9 maanden misselijk bij alle geuren van eten worden.

Waar ik dan weer wel naar uit keek was die moederdag in 1997. Mijn zoon groeit als kool en omdat we met de tent naar Zwitserland willen, ben ik al eind april met hem aan het proef kamperen. Het is ook dat ik niet thuis wil zijn. Mijn man zit overspannen thuis, maar hij doet niets om uit deze situatie te komen. Hij doet niets. Ik word er gek van en de zorg voor de refluxbaby word me soms bijna te veel. Als mijn pleegvader voorstelt om te gaan kamperen ben ik er meteen klaar voor. 

Voor moederdag weet ik niet of ik naar huis zal gaan. Eigenlijk verwacht ik dat mijn man naar mij toe zal komen. Gezien het feit dat hij een auto heeft en ik niet. Tegen lunchtijd begrijp ik dat het ergste wat me kon gebeuren ook werkelijk gebeurde. Mijn man kwam niet op bezoek! Volkomen onbegrijpelijk. Mijn pleegvader had wel een vermoeden en dus kwam hij wel naar me toe en nam me mee uit eten. Gelukkig een beetje tussen lunch en avondeten in was het niet druk in het restaurant. En ik kon op mijn gemak de baby voeden en verschonen. 

Tegen de avond komt mijn man dan toch nog aanzetten. Echt gezellig wordt het echter niet. Het is duidelijk dat hij wel bij zijn moeder is geweest en dat hij naar mij gestuurd is. Ik probeer tot hem door te dringen dat we zo niet verder kunnen maar hij gaat er niet op in. Na een kop koffie is hij dan ook weer verdwenen voordat mijn zoon wakker is geworden voor zijn voeding. Moederdag is opnieuw een grote teleurstelling geworden. 

Als onze zoon dan eindelijk 2,5 jaar oud is mag hij naar de peuterspeelzaal. Hoewel hij eigenlijk te laat is binnengekomen om nog een moederdagfrutsel te maken, helpen de leidsters hem zodat ook hij die donderdag voor moederdag naar huis gaat met een GROOT geheim. Een geheim dat zelfs mamma niet mag weten. Als het eindelijk zondag is, is het ventje zo trots als een pauw. Ik neem het presentje in ontvangst en ik ben er echt blij mee. 

Maar ook al neemt mijn zoon nu een presentje mee van de peuterspeelzaal, mijn man besteedt nog steeds geen aandacht aan moederdag. Ja, aan zijn eigen moeder besteedt hij wel aandacht, maar niet aan mij. Ik kreeg nog geen bloemetje. Gelukkig zorgt daar dan weer mijn pleegvader voor. Zijn gezondheid gaat achteruit en ik vraag me af hoeveel tijd we nog samen zullen hebben. 

Als dan ook de kleinste naar de peuterspeelzaal mag, komen er twee blije koppies naar buiten. Ze dragen hun geheim met gewichtige gezichtjes naar huis. Maar hun vader denkt nergens aan. Wil ik iets krijgen zal ik het zelf moeten kopen en inpakken en moeten doen alsof mijn neus bloed. Leuk is anders. 

Jaren gaan voorbij en elk jaar ben ik het zelf die ervoor zorgt dat er op moederdag iets leuks gebeurt. We gaan met de stoomtrein als we kamperen in het Zuid-Limburgse land. We gaan naar McDonalds als we een Zeewolde in de polder zijn. We wandelen naar de fietspont en daarmee steken we over naar de grote gele M aan de overzijde van het water. Altijd ben ik het zelf die iets leuks op touw zet. Net als de cadeautjes. Die moet ik zelf kopen en dan net doen of je verbaast bent. Het is moeilijk. 

Dat de kinderen thuiskomen met wat leuks is leuk, maar nog leuker zou het zijn als vader ook eens aan moederdag zou denken. Elk jaar opnieuw een cadeautje voor jezelf kopen gaat je op een gegeven moment erg tegen staan. Vooral als je eigen een portret van je gezin wilt, maar nooit die ene persoon op de foto krijgt, of wel, maar dan sta je er zelf niet op. Uiteindelijk lukte het me om hem ertoe te bewegen een portret van hem en de kinderen te laten maken voor moederdag. En tegelijkertijd deed ik hetzelfde met vaderdag. Maar ik was het wel zelf die alles moest boeken en regelen. Jammer. 

Moederdag 2022 voelt voor mij nog steeds gek. Want mijn partner respecteert mijn gevoelens wel, maar in Zweden is moederdag op de laatste zondag van de maand mei. Dus ja, voor mij is moederdag op 8 mei de dag, maar ik weet dat dat niet in Zweden geldt. Dus ja. wat zal ik over moederdag zeggen. Ik kil het woord moederdag in mijn mailbox gedurende de maand mei. Dan krijg je ook niet alle aanbiedingen binnen. Want iets kopen wil ik niet meer. Een bos bloemen op tafel doet de trick voor mij wel. 

En wie weet wat er gebeurd als het werkelijk moederdag 2022 is, wie weet volgt dan een wat positiever blog over moederdag. Maar voor vandaag is dit alles wat ik met u wil delen.