Gedichten en verhalen

Welkom op mijn pagina voor gedichten en verhalen die ik in de loop der jaren heb geschreven.

Vanaf 1981 ben ik begonnen met het schrijven van verhaaltjes en gedichten. Aanvankelijk besteedde ik er niet zo veel tijd aan, maar met name de laatste 15 jaar ben ik steeds meer en meer gaan schrijven. Ook nu ben ik begonnen om zelf mandala's te tekenen en die zullen hier ook een plaatsje krijgen.

Hieronder een greep uit de door mij geschreven gedichten. Bij bijzondere teksten kunt u nog veel meer gedichten vinden. De verhalen zullen pas later toegevoegd worden. De illustraties zijn door mijn kinderen met verf gemaakt en inspireren mij ook weer tot nieuwe gedichten.

Er gaan soms hele tijden voorbij dat ik niet schrijf om dan weer volop in de pen te klimmen. Op mijn vorige homepage ben ik begonnen met het plaatsen van gedichten en verhalen.

Gedichten en verhalen schrijf ik veel al naar aanleiding van de een of andere gebeurtenis, maar soms ook niet. Beide vormen geven mij even veel plezier en soms combineer ik gedichten van kunstwerken van anderen. Dat geeft soms heel nieuwe inzichten in een kunstwerk, maar soms ook verduidelijk ik juist de gedachte van de kunstenaar.

De laatste jaren ben ik zelf ook meer en meer gaan tekenen en schilderen. Daar zal ook een plaats voor komen op deze pagina maar ik weet nog niet precies op welke manier. Mandala's zijn mijn favoriet, zowel voorgedrukte als eigen gemaakte.

Mijn schrijfmaatje Anke heeft ook een mooie site, daarom krijgt zij ook een plekje hier. De uit België afkomstige Anke, heeft een poes Joppe die veel voor haar betekent. Daarom mag hij hier ook een plekje krijgen.

Het is altijd leuk met Anke, sportfanaat als ze is. Voetbal is een favoriet. Maar ook wielrennen. En daar kunnen we elkaar wel de hand geven.

Klik hier om op haar site te kijken

Op 1 oktober 2004 overleed mijn vader. Hij wilde het zelf zo. De longkanker had een ander mens van hem gemaakt. De constante strijd om lucht te krijgen werd hem te veel. Vooral ook omdat hij steeds verder blind raakte.

Mijn vader werd in 1931 geboren in Monster. Helaas weet ik heel weinig over zijn leven voor het huwelijk met mijn moeder. Ik had graag meer willen weten over hem, over mijn familie, maar helaas was dat iets dat niet met mij gedeeld werd. Nog minder weet ik van mijn grootvader. Op wat oude foto's na, waaruit blijkt dat de familie een garagebedrijf en een busonderneming had, weet ik eigenlijk niets over hem. Dat heeft mij vaak verdrietig gemaakt. Vooral wanneer andere mensen vertellen over hun families. Helaas zal ik wel niet veel meer ontdekken over mijn achtergrond want ik heb verder geen enkel contact met familie.

Op een hele bijzondere wijze heb ik afscheid van hem kunnen nemen. Het bovenstaande gedicht schreef ik over hem. Om afscheid van hem te kunnen nemen. Ik heb het gedicht voorgedragen tijdens de crematie.

De reis van het leven

Begon voor mijn vader aan de zee
In Monster bij Den Haag
Hij reisde verder naar Drenthe mee
En vond daar zijn geliefde op de hei
De reislust begon op Vlieland
Ging verder naar het Teutenburgerwald
België en Luxemburg, toen was 't hek van de dam
Je wilde meer zien en verder kijken
Dus ging je naar de Alpen uitwijken
Eerst was er de liefde voor Oostenrijk
Daarna werd ook Zwitserland verkend
Toeren met de caravan langs bergen en dalen
Eerst gewoon, later met de caravanclub
Je voorliefde voor reizen was een ware passie
Dus toen het eenmaal kon wilde je meer
We gingen Scandinavië verkennen
Van de boot tot de Noordelijke IJszee
Een geweldige reis om nooit te vergeten
Daarna weer prachtige reizen
Naar Zwitserland en Oostenrijk
Zo was je de koning te rijk
Daarna bleef de caravan jullie leven
Ook als de reizen in Nederland bleven
Zelfs tot voor kort genoot je in de natuur
Van deze mooie reis voor het leven
Rust zacht in de hemel, ik houd van je

© Angélique, 2-10-2004

Zeeland

Ach eigenlijk ken ik je niet
Niet zoals andere plaatsen
Daarom ben jij aan de beurt
Nu wij er op uit trekken

In de auto gestapt
De navigatie aan
Oosterscheldekering
Ver van huis vandaan

Zon, wind en regen
En dan nog mist
Imposant doen je op
Neeltje Jans

We zijn verliefd
Op dit mooie stukje
Nederland
De avond valt

Nu weten we zeker
Hier komen we terug
Om te kijken en te genieten
Van deze delta

Zusje

Ik heb er twee, maar eigenlijk drie
De laatste ik mag niet weten wie
Ik vind haar foto en weet het zeker
Jij bent mijn zusje maar ik ken je niet
Jawel, in mijn hart waar niemand 't ziet
Ik mag niet over je praten
Dat doet me veel verdriet

Pas als ik oud genoeg ben ontdek ik
De harde waarheid van een lief zusje
Een zusje dat niet de kans kreeg
Een arm om me heen te slaan
Een troostend woord tot me te zeggen
Een blik zonder woorden vol liefde
Want jij kijkt in de hemel op me toe

Ik ben je nog vergeten
Ik zal je nooit vergeten
Dat mag iedereen weten
Je bent er altijd voor mij
Als ik in gedachten zit
Peinzend over alle pijn
Die al te waar blijkt te zijn

Je hebt een plaats in mijn hart
Meer nog dan de geen die dat verbood
Mamma die jou zo buiten sloot
Ziet mij nu als een vreemde
Ach, wellicht ben ik nooit meer geweest
Maar ja, jij was die mij het licht weer geeft
Vanuit een stralende sterrenhemel

Ach wat zal het zijn
Eens zal ik bij je zijn
Maar nu nog even niet
Koester papa in je armen
Geef hem die liefde
Die hij hier niet kreeg
Waak over hem

Een ode aan Lucette. Mijn vooroverleden zusje. Een zusje dat als het aan mijn moeder had gelegen nooit aan mij bekend was gemaakt. Lucette Ineke, geboren op 5 februari 1957 en overleden op 8 juli 1959 aan de gevolgen van leukemie.

Steeds opnieuw

Steeds opnieuw zie ik het gebeuren
Na de winter gaat de lente kleuren
Nieuw leven begint van dag tot dag
Toch is elk verlies een tegenslag
Steeds opnieuw gebeuren dezelfde dingen
Fouten worden gemaakt die we reeds begingen
We moeten steeds opnieuw maar kiezen
Stilstaan kan niet, dat kost onze biezen
We moeten dus elke dag weer door
Elke minuut wordt een uur
Elk uur een dag
Elke dag wordt dan een week
Een week een jaar
Steeds opnieuw gebeurt het.

© Angélique 19 april 2003

Wat een leven

Soms denk ik
wat een leven
Want waarom ik
Want waarom jij
Want waarom wij
Waarom zoveel pijn
Waarom zoveel verdriet
Waarom zoveel lijden
Verlaten door hen waarvan we houden
Verlaten door hen die ons verachtten
Verlaten soms ook door ons zelf
Want leven is niet eenvoudig
Leven is niet alleen maar mooi
Leven is ook treuren en lijden
Leven is je geloof belijden
In jezelf en anderen blijven geloven
Zonder dat is het geen leven

© Angélique, 1-10-2003

Voor alle incestslachtoffers

Het is niet te geloven
Toch is het niet gelogen
Wat anderen ook zeggen
Het is niet aan banden te leggen
Je kunt niet kiezen voor een schone lei
Er komen alleen nog nieuwe emoties bij
Het leven verandert met de jaren
Daaraan kun je herinneringen bewaren
Of soms kun je ze laten vervagen
Zoals jij en ik die nacht zagen
Die elkee keer opnieuw terug kwam
Alsof de duivel in persoon langskwam
Dagen die je nooit zult vergeten
Nachten van ellende zweten
Toch geloof ik in jou
En jij in mij
Dat is het enige dat telt.

Verwerken van de dood

Verwerken

Hoe moet je de dood verwerken?
Hoe weet je wat je zal sterken?
Vragen waarmee ik worstel in deze tijd
Maken dat ik soms uit het heden wegglijd
Afscheid nemen was zo moeilijk
En tegelijkertijd zo bijzonder
Het leek wel haast een wonder
Zo als wij je samen uitgeleide deden
Ik weet je onze kracht heb mogen ervaren
Toen je het leven uit je lichaam liet varen
Bijzonder was ook dat zware moment
Waarop we je kleedden voor je vertrek
Zo eenvoudig en intiem deden we je uitgeleide
Vaak was ik in gedachten bij je
Vele brieven heb ik je geschreven
Je bent nu bereikbaarder voor me geworden
Nu je een ster in de hemel bent geworden
Toch wilde ik jouw afscheid samen verwerken
Ondanks alles wat er is gebeurd, om aan te sterken
Maar er lijkt bij moeder geen ruimte meer voor jou
Nu op haar verjaardag is er geen plaats meer
Geen plaats meer voor samen delen
Voor samen herdenken en gedenken van jou
Onbereikbaar is jouw geliefde voor mij
Ik voel een zware druk op mij
Alsof zij ons wil verlaten zonder afscheid
Zonder liefde of verzoenend woord
Ik laat het vliegen en geef mijn hart weer lucht
Keer terug in het heden met een zucht
Denk aan jou lieve pappa
Maar ook aan mijn geliefde zusje
Samen zijn we sterk

Bedrogen

Al vanaf mijn geboorte
Heb jij mij bedrogen
Je hebt nooit geen liefde gehad
Voor mij als een kleine schat

Je leugens waren zo'n deel van je leven
Dat wij daarin ook alles moesten beleven
Je bedroog je eigen man en kinderen
Maar het was nog niet genoeg voor jou

Je bedroog iedereen op je pad
Gebruikte iedereen waarvoor je ze nodig had
Je koos je slachtoffers willekeurig
Zolang jij maar kon regeren

Je bedrog kwam nooit uit
Want niemand durfde je te weerspreken
Je was moeder van een modelgezin
Zo liet je ons aan de wereld zien

Maar ondertussen heb je onze jeugd gestolen
Ons vertrouwen beschadigd met al je eisen
Tot zelfs slaafs zijn geen optie meer was
En ook de sexualiteit een feit was

Je wilde dat je kinderen je slaafs gehoorzamen
Je wilde dat je man je blind zou volgen
Want alleen dan konden wij worden bedrogen
Bedrogen door een vrouw die zich moeder noemt

Je ging zo ver dat wij alleen mochten spreken
Als jij het daarmee eens was
Je ging zo ver dat je alle vriendschappen
in de kiem hebt verbroken

Je hebt ons jarenlang uitsluitend bedrogen
Je zogenaamde ziektes moesten ons het idee geven
Dat wij voor jouw moesten zorgen ipv andersom
Dat wij liefde moesten geven zonder te nemen

Je beschuldigingen over je eigen kinderen
Om zo je doel te bereiken
Om totale macht te verkrijgen
Over je eigen gezin

Uiteindelijk heb je jezelf bedrogen
Niemand komt je meer onder ogen
Niemand meer luisterd naar je zieke verhaal
Nu spreken wij een heel andere taal

Bang als je ons had gemaakt
Met je oorlog zo psychisch
Zo uitgekiend
Maar nu heb jij verloren

Ik haat je niet meer om wat je deed
Ik haat alleen waarom je het deed
Waarom de grenzen van het toelaatbare overschreed
Rest mij nog een vraag

Wanneer krijg ik rust?

Langs de oevers van de Maas

Urenlang liep ik langs de Maas
Wind en koude konden me niet deren
Eindelijk heb ik het gevoel ik ben de baas
Mijn liefde voor jou, haalt me uit de veren

Ik kan niet geloven dat je bij me wilt blijven
Ik heb zo vaak anderen na mijn verhaal zien verstijven
Om daarna nooit meer iets van hen te vernemen
Altijd namen ze direct weer de benen

Jij luisterde naar mij, die eerst nacht
Onder de kerstboom, die tweede kerstnacht
Jij bracht me thuis toen ik dat wilde
Terwijl je ook daar geen tijd verspilde

Intiemer als met jou is het nog nooit geweest
Het leven is zwaar, maar met jou een feest
Je lieve ouders die jouw en mijn zorgen dragen
Voor het eerst heb ik helemaal geen klagen

Maar dan toch dat verdriet
Dat mijn moeder dat niet ziet
Dat ze niet in ons geluk wil geloven
En niet accepteert dat we verloven

Ze wil geen grotere familie krijgen
Ze wil dat ik van haar zal blijven
Ze staat voor geen enkel woord meer open
Haar gelijk en anders niet, zo is 't gelopen

Zelfs je ouders wilden onze relatie redden
Dagenlang hebben ze gesproken met de mijne
Toen beseften ze, er is niets te redden
Daarom werd jou familie, de mijne

Zoveel liefde voel ik nu in mijn hart
We hebben niet echt een beste start
Ik ben zo ziek, van ellende en verdriet
Zo erg dat zelfs een vreemde het ziet

Ik ben bang om op straat te zijn
Alleen aan de oevers van de Maas
Daar hoef ik niet meer bang te zijn
Daar ben ik eindelijk de baas.

© Angélique, juni 1993

Zelfbescherming

Zoveel gebeurd onder het mom van zelfbescherming
Zoveel doen we alleen al daarom
Het is vaak een zinloze reden om iets te doen of te laten
Je wilt jezelf beschermen, maar waartegen en waarom
Dat is een vraag die je jezelf eens zou moeten stellen.
Want jezelf beschermen doe je door je open te stellen
Door hulp te aanvaarden van hen die je vrienden zijn
Door open te staan voor nieuwe mogelijkheden die weer uitzicht bieden
Die weer nieuw leven in je hart en longen blazen
Jezelf beschermen betekend niet dat je alles maar moet laten zoals het is
Jezelf beschermen in een ivoren toren is helemaal mis
Dan ben je uiteindelijk nog veel verder van huis
En dan geven de meesten niet meer thuis
Dan word je eenzamer en eenzamer
Zodat je op den duur alleen nog alleen bent
Zelf huwelijken kunnen daarop stranden
Want leven is voortgaan
Leven is doorgaan
Leven is zoeken naar nieuwe wegen
En zelfbescherming moet een hulpmiddel zijn
Dat je leert jezelf te accepteren '
Je leert jezelf te beschermen tegen hen die je gebruiken willen
Zodat je als het nodig is eens NEE kan zeggen

© Angélique, 12 december 2003

Een wereld van verschil

Niemand denkt er over na
Tot dan, als het gebeuren moet
Vervreemd van thuis, vechten
Waarvoor? Voor 'n beter leven
Voor jezelf, je gezin
Niet weten wat je moet
Eenzaam op een kamer
Nachten van bedenken
Over hoe nu verder
Wat als het niet gaat lukken
Valt er dan 'n wereld aan stukken?
Nee, maar toch
Een wereld van verschil

Dit gedicht is een van de weinige die ik bewaard heb uit mijn jaar in de revalidatiekliniek in Hoensbroek. Ik heb er veel geleerd, met name over mijzelf, maar ook veel moeten incasseren. Dat het lichaam niet altijd zo werkt zoals in de boekjes beschreven staat. Pijnlijke ervaringen hebben mijn tijd daar vaak tot een hel gemaakt waarbij ik helaas heel veel terugval heb gehad.

Zus?

Zus
Ben jij mijn zus?
Die zonder te blikken en te blozen
Kan zeggen dat ik een blok aan je been ben
En dat terwijl jij mij telkens zocht
En vergat te zeggen dat je gescheiden bent
Jij die mij verre hield van jouw kinderen
Jij die mijn leven wilde regelen
Jij die mij niet accepteerde zoals ik ben
Jij die mij gebruikte als het je uitkwam
Het doet pijn om het te zeggen
Maar jij bent mijn zus niet meer
Mijn boodschap is duidelijk
Verschijn hier nooit meer
Ik zal je nooit meer toelaten
Je zult geen kansen meer krijgen
Om mij te dwingen in jouw keurslijf
Om mij jouw eisen op te leggen
Jij bent niet welkom hier
Voor mij ben je nu ver weg
Ver van mijn leven

Lucette

Je ging heen nog voor ik het licht zag
Je had lief en was geliefd
Je vader, je opa en oma
Er was nog iemand die van je hield
Maar niet van je mocht houden
Voor onze oma stierf
Gaf ik haar jouw naam
Wees ik haar de weg
Naar jouw rustweg
Wat ik toen niet kon zien
Was hoe blind ik al was
Ik leerde je pas kennen
Toen ik al twaalf was
Ik dacht dat je een nichtje was
En niet mijn grote zus
Je kwam tot mij
Toen ik streed met mijn pijn
De nacose was niet fijn
Ik wilde niet meer op aarde zijn
Je stem riep me terug
Je wees me weer de weg
Je gaf me de kans te leven
Ik begreep het niet
Ik kende je niet
Ik mocht je niet kennen
Het was even wennen
Leven met dit idee
Jij bent mijn zus
In mijn hart zit je
Nooit weer vernam ik je zo intens
Misschien omdat ik leven wens
Ik wil nog niet met je zweven
Tussen hemel en aarde
Alles gouden waarde
Maar ik houd van je
Zoals zovelen
In gedachten aan mijn lieve zusje. Geboren 5-2-1959 overleden 8 juli 1959. Ik ervoer haar kracht tijdens een bijna doodervaring na een uit de hand gelopen operatie in 1988.

Overbelast

Overbelast
Overladen door zorgen
Overladen door pijn
Niet meer weten
Waar de grenzen zijn
Geen kracht meer
Om te bloeien
Geen energie
Om te leven
Doorgaan ten koste van alles
Om een ander te beschermen
Omdat er geen hulp te vinden is
Die doet wat gevraagd is

Amsterdam

Oude stad met stille grachten
Jonge stad vol geluid
Parken vol rust en stilte
Daar komt geen auto bovenuit

Vrijheid

Wat is vrijheid eigenlijk?
Wat heb je er aan?
Als je niet kunt gaan
Waar je heen wilt gaan
Wat heb je dan aan vrijheid?
Als je er niets mee kan
Als je je er nog beperkter door voelt
Dan pas is vrijheid echt vrij
Als mensen je helpen vrij te zijn
Niet zo vrij als een vogel
Maar wel blij

Misschien

Misschien ben je het vergeten
Ik zou het niet weten
Maar altijd miste ik wat
Een echt gevoel van welkom

Toch stond ik altijd voor je open
En ik dacht jij voor mij
Misschien heb ik je verkeerd begrepen
En dacht jij anders over mij

Ik kan het niet vergeten
Hoe je lot zo zwaar besliste
Dat je je tweeling moest laten gaan
Daar waar de sterren aan de hemel staan

Ik begreep je gevoel van gemis
Ze zullen altijd bij je blijven
Daarom gaf je een gedicht als kleinood
Maar misschien zag ik het verkeerd

Ik voelde me meer nog vooreerst
nog meer ongewenst als toen
Alsof je niets van me wilt weten
Het doet en ik kan 't niet vergeten

Misschien heb ik het verkeerd
En zocht je alleen een uitweg
Zodat je die boze dingen kon zeggen
Zodat ik mijn weg verder zou gaan

Misschien dacht je niet aan mij
Maar aan je zelf als een eigenwijs kind
Verwend en een tikje onbemind
Koos je deze zwarte weg

Misschien nu je moeder bent
Besef je wat je gezegd hebt
Voel je wat voor pijn je hebt gedaan
Maar ik zal er niet meer staan

Afscheid heb ik genomen
Van wat ik dacht dat vriendschap was
Dat uiteindelijk niet meer bleek te zijn
Dan een doodlopende weg'

©Angélique, 22 juni 2007

Pijnlijk is het te ervaren dat je je vergist in mensen. Dat je denkt mensen te kennen. Helaas overkwam het me weer. Met het gedicht Misschien heb ik wat van die pijn achter me kunnen laten. De tijd zal de wond helen. Het was niet fijn, maar ik heb weer het gevoel iets geleerd te hebben.

Dag pappa

Ik zal je missen
Nu je bent gegaan
Afscheid nemen is zo zwaar
Een last echt waar
Toch gun ik je rust
En heel veel vrede

Een gedicht dat ik schreef voor mijn beste vriendin die even daarvoor haar vader verloren had. Ik heb er een hele mooie rouwkaart voor gemaakt met dit gedicht.

Verloren

Ik voel me zo verloren
Zo machteloos en eenzaam
Ik voel alsof ik heb gefaald
Niet niet meer mezelf ben
Waar ben ik mezelf verloren?
Wat heb ik toch fout gedaan
Dat ik geen kans zie te bestaan
Het is of ik het afroep
Als die pijn en al dat verdriet
Maar het ergste van al
Is dat niemand het ziet

Samen delen

Samen delen
Samen lachen
Samen huilen
Het klinkt als de zon
Die altijd schijnt
Zelfs als de wolken
Haar willen laten verdwijnen
Blijft ze volop schijnen

Soms is het zo fijn als je merkt wie je echte vrienden zijn. Een zwaar moment in je leven dat je even alles mag delen. Zonder woorden. Gewoon even huilen. Even lachen. Samen mediteren zodat je nieuwe krachten vind. Vol nieuwe goede energie kun je weer op zoek gaan naar oplossingen die even ver verborgen hadden gelegen. Daarom een heel groot dankjewel aan mijn lieve vriendin Nelly.

45 jaar getrouwd

Het leven lijkt soms een prachtige film
En vaak zit je er helemaal middenin
Toch wisselen lief en leed zich af
Soms berg op, soms berg af

Samen met 5 bijzondere kinderen
Lieten ze zich nergens door hinderen
Gingen hun weg door 't Limburgs land
En zo zijn ze altijd bijeen gebleven

Toch werden 5 kinderen er 10
Zodat 9 kleinkinderen 't levenlicht zien
Een nieuwe vreugde is geboren
En zo zou 't altijd moeten aanhoren

Helaas zijn soms wegen steil en glad
Dan verlaten partners 't huwelijkspad
Maar het geluk heeft al 45 jaar mogen zijn
En dat vinden wij allen heel erg fijn

Daarom gaan we vol goede moed
De komende jaren tegemoet
Wij hebben een voorbeeld dat staat
En wij hopen dat 't ons eensgelijk vergaat

Bovenstaand gedicht is geschreven voor de viering van het 45 jarige huwelijksfeest van mijn lieve schoonouders. Ik heb het tijdens de feestavond voorgedragen toen we met onze hele familie samen waren gekomen voor een lang weekend op een bungalowpark.

Sterretje

Ook voor jou een sterretje aan de hemel
Een sterretje van jou voor papa en mama
Een lichtje in de duisternis
Een verzachting van gemis
Je straalt met al je liefde en kracht
Want ze hoopten op een babypracht
Het was jouw beurt niet om op aard te zijn
Maar daarover moet je niet verdrietig zijn
Soms worden er beslissingen genomen
Waarop we met verstand niet waren gekomen
Je zal nooit worden vergeten
Dat mag iedereen nu wel weten

Sterretje schreef ik voor een emailvriendin die een miskraam heeft gehad.

Spiegel

Wat zie je in de spiegel?
Een exakte kopie van jezelf
Of niet? Zie jij een ander?
Als jij iemand ziet, die een ander niet ziet
Dan weet je dat het tijd wordt
Om de wereld te bekijken zoals hij is
Niet zoals jij hem hebben wilt
Want jij bent niets anders als jezelf
Een uitstraling van jouw gedrag
Geeft mening meer wijsheid
Als jouw blik in de spiegel

Eenzame visser

Water stroomt van de berghelling naar beneden
Druppels spatten op mijn gezicht
Druppels vertroebelen mijn zicht
Toch zie ik jou daar staan
Je gezicht is naar de zee gekeerd
Waar zijn jouw gedachten?
Ik zie jouw silhouette aftekenen tegen de berg
Ik fantaseer over jouw brede schouders
Ik wil daar mijn hoofd laten rusten op jouw schouders
Jouw stevige armen om mij heen
Dan voel ik mij veilig en geborgen
Dan verdwijnt de wereld om mij heen
Liefde voel ik stromen, maar ik weet ik droom
Jij staat daar aan de overkant, jouw blik ver weg
Mijn stem hoor je niet, het water ruist tussen ons in
Wat zou ik willen dat jij je omdraaide naar mij
Dan zou ik je laten zien wie ik ben
Dan zou ik je uitnodigen om hier te komen
Om samen verder te dromen
Veilig in jouw armen genieten van je kracht
Terwijl we onze gedachten laten stromen over de zee
Want als jij nu keek, alleen dan worden dromen misschien echt

Pappa

Dag pappa!
Ik mis je
Ik praat met je
Nu meer dan ooit
Ik weet je luistert
Pappa ik houd van je
Groet mijn zusje
Ik mis haar ook
En mijn lieve dochter
Zij is ook in mijn hart
Ik weet we hadden meer moeten praten
Maar dat was onmogelijk
Pappa vergeef me
Ik wilde je geen pijn doen
Dag pappa!

Innerlijk kind

Lief innerlijk kind
Ik ben niet boos
Je mag huilen
Ik ben niet broos
Lieve schat
Ik vergeet je niet
Nu niet, nooit niet
Ik weet dat het lijkt
Of ik niet het niet weet
Waar jij bent, maar
Ik draag je mee in mijn hart
Elke dag opnieuw een start
ik houd van je innerlijk kind
Weet dat je wordt bemind

Manga

Mijn lieve schat

Je bent nog niet zo oud
Maar je lijf doet pijn
Ademen doet pijn
Lopen doet pijn
Ik weet dat je dat niet wil
Je levenslust is weg
Ik zal doen wat ik kan
Maar ik vrees dat je snel
Een engel wezen zal

Manga was een hond uit 1000-den. Hij was lief, maar kon hard werken. Hij liep met gemak 30 km en dat deed hij soms dagen achter elkaar. Hij wilde altijd sneller als ik. Hij was altijd bereid te waarschuwen voor gevaar.

Nooit had ik verwacht zo snel afscheid te moeten nemen. Want je was nog maar 7 jaar oud. Toch zijn de tekenen nu zo dat mij geen keus blijft. Maar het blijft een moeilijke keus een jonge actieve hond in te laten slapen.

Mijn besluit was genomen toen je me alleen nog met je ogen kon volgen. Je keek naar buiten. Het was of je iets zag. Ik liep naar het raam en zag een regenboog. Jouw regenboog. Toen begreep ik, het is goed zo.

Ik schreef mijn kinderen over het genomen besluit en wist dat ook dat goed was. De laatste dagen tot je overlijden was je altijd bij me. De allerlaatste nacht sliep je in mijn bed. Het was die nacht dat je steeds met je neus in mijn haar zat. Alsof je zei, kom maar. Je doet het goed.

4 Mei dodenherdenking

Mijn gedachten bij hen die vielen
Voor ons vaderland, ons geluk
Lang geleden of recent
Ze zijn een deel van ons allen
Hun zijn in onze harten en ziel
Nooit mogen wij deze offers vergeten
Dat hun dood niet vergeefs is
Want dankzij hun leven wij
In een respectabele vrede en rust
Denkende aan de vele aanslagen
Op de gewone burgers door terroristen
Geven ons een beeld hoe kwetsbaar we zijn
Maar als wij ons sterk maken voor eenheid
Dan zijn wij sterker dan welke terrorist
Dan kunnen wij opnieuw vele levens redden
Laten we daarom ook hen gedenken die vielen
In de aanslagen van de afgelopen maanden
In de hele wereld, niet alleen België en Frankrijk
In alle landen die geleden hebben onder terreur
Hebben we geen voorkeur voor een land
We strijden voor onze vrijheid, toen en nu
Elk genomen leven is er ene teveel
Daarom neem ik vanavond de stilte in acht
Voor alle slachtoffers van zinloos geweld
Want dit geweld is zo zinloos
Ik hoop dat velen mijn voorbeeld zullen volgen

Geschreven voor de slachtoffers van de tweede wereldoorlog en alla ander geweld sindsdien.

Baarmoeder

Uitnodigend voor alle mannen
Opent zij haar innerlijke schoot
Geeft zij haar geheimen bloot
Haar warme bloed doet leven
Haar warme sappen stromen
Vanuit haar schoot over haar dijen
Afwachtend op de tong
Die zachtjes likkende zijn weg vindt
Naar haar uiterste genot

Met dank aan Gunnar die dit schilderde.

Ontwaken

Koning Winter verliest zijn grip op het land
Sneeuw en ijs verdwijnen nu de dagen lengen
Vogels komen terug van hun reis naar het zuiden
Nemen een aanvang met hun paring en bouwen hun nest
Na ganzen en zwanen, komen nu ook kraanvogels terug
Zangvogels zingen hun lied terwijl partners elkaar beminnen
Voorzichtig komt groen te voorschijn
Op de grond en aan de bomen
De zon wint aan kracht
Winden waaien over het land
Nemen de laatste resten van de winter mee
Nu ontwaken mens en dier
Uit hun winterse slaap en beperkte leven
De komende maanden is het land van de zon
Groeien gewassen, jonge dieren worden geboren

Spijt

Ik heb spijt dat ik je heb los gelaten
Ik heb spijt dat ik je echt alleen heb gelaten
Ik heb spijt dat ik niet meer kracht had
Ik heb spijt dat ik niet meer bij je ben

Verliefd

Verliefd op jou
Niet zo maar een bevlieging
Want dan was
Alles allang weer verdwenen
Mijn gevoel voor jou
Met geen pen te beschrijven
Toch doe ik het
Want ik houd van jou
Ik mag het niet zeggen noch schrijven
Als iemand dit vind
Dan zal mijn geheim verraden zijn
Als zij het ooit weet
Zal er voor ons geen toekomst zijn
Want voor mij ben jij
Het mooiste wat er is, lief en zacht
Jouw kus zo bitter zoet
Die ik nooit had gedacht te krijgen
Maar jij, jij laat me gaan
Liefste kon je maar weten
Hoeveel ik van je houd
Dan zou je me misschien begrijpen
Want ik ben verliefd
Verliefd op jou
En toch weet ik
Dat ik van je houd

Waarom?

Waarom kon je mij niet met rust laten?
Waarom mocht ik niet mijn eigen leven leiden?
Waarom nam je me af, wat me zo dierbaar was
Waarom? Waarom? Waarom?
Nooit zal jij begrijpen wat zijn liefde voor mij betekende
Jij probeert te nemen wat je nooit zult krijgen, mijn liefde
De enige die dat krijgt is hij, want hij houdt van mij
Elke keer opnieuw kan je proberen ons uiteen te drijven
Elke keer weer zullen wij ons vinden
Waarom moest jij telkens weer mij dwingen
Tot handelingen die jij nooit mocht verrichten
In ieder geval niet bij mij, want ik ben jouw eigendom niet
Als ik mijn liefde geef, geef ik die uit vrije wil
Aan de man van mijn keuze, of jij dat wil of niet
Waarom moet ik een hoer zijn als ik van iemand houd?
Waarom moet ik een slet zijn als ik zeg dat ik hem wil?
Waarom moet je alles keer op keer saboteren?
Nu zul je nooit meer de kans krijgen
Ik laat hem los, omdat ik het niet meer kan
Ik kan niet van hem houden en steeds weer
Keer op keer ontdekken wat jij doet
De leugens die jij verspreid zijn gigantisch
Nooit heb je ook maar aan mijn gevoel gedacht
Nooit heb je ooit echt van me gehouden
Nooit heb je mij laten zien dat ik je dochter ben
Nooit heb je mij gerespecteerd om wie ik ben
Waarom moest je weer alles bijeen liegen?
Ik zal nu nooit, nooit meer durven
Om van hem te houden van wie ik werkelijk houd
Want jij zult wegen vinden om ons te schaden
Zoals je nu al die jaren al hebt gedaan
Waarom? Ik zal het nooit weten.
Ik ben weggegaan

Chaos en balans
Veranderen leven
Geleefd worden
Veranderen
Tot leven komen

Open voor nieuw leven
Open voor andere wegen
Niet verslagen maar geslagen
Met woorden harder dan wat dan ook
Nooit meer vernederingen
Reiniging van verdriet

Verlatenheid
Verslagenheid
Waarom
Niemand
Die het weet

Zon komt in mijn hart dichterbij
Wolken verdwijnen sneller dan ik verwachtte
Nieuwe wegen openen zich voor mij
Nieuwe gevoelens maken me gelukkig
Ik weet nu dat het leven meer is
Meer als slechts een opdracht
Daarvoor kreeg ik engelen kracht
Om de engel te zijn die ik ben

Depressie

Steeds weer kwam je bij me op bezoek
Telkens weer, alsof het was op verzoek
Ik wilde me er niet bij neerleggen
Ik wilde dat ik je kon weerleggen
Maar jij, jij belette dat
Niks kon ik, en dat was dat
Ik kon alleen nog huilen
Nergens meer schuilen
Mijn verdriet zocht een weg naar buiten
Wilde mijn hart verder buiten gaan sluiten
Toen vond ik een andere weg
Ik ging meteen van huis weg
Mijn liefde bracht me naar de natuur
Daar verbleef ik in de liefde van het uur
Ik zag nieuw leven naast mijn tent ontwaken
Ik leerde dat ik mezelf kon leren bewaken
Ik leerde opnieuw te gaan genieten van het leven
Ik ging weer op pad, nieuwe dingen beleven
Een tocht in het ongewisse maar beloofde land
Daarmee deed ik mezelf een nieuwe belofte gestand
Ik leerde weer te genieten van zon en regen
Ik ging terug naar huis om het daar te bewegen
Het was niet makkelijk daar in ons huis
Ik voelde dat de angste er nog was thuis
Maar ik wilde hem overwinnen
Dat schoot me weer te binnen
Ik ging de confrontatie aan
Liet niemand meer aan de deur staan
Ik leerde liefde te geven en te nemen
En zo nu en dan is hij er weer om me mee te nemen
Maar ik ga niet meer mee
Ik blijf hier

Een kus en een knuffel
Het lijkt zo van zelfsprekend
Maar ik weet dat is het niet
Ik wachtte er soms uren op
soms wel dagen of weken
Daarom heb ik altijd even tijd
Voor een kus met een knuffel
Niet alleen op vaste tijden
Maar altijd, waar dan ook

Vergeten ben ik niets
Vergeven heb ik veel
Toch blijven vragen hangen
Op mijn geplaagde schouders
Toch voel ik nu een rust
Een rust die ik 47 jaar miste
Nu ben jij een moeder
Die je nooit geweest bent.
Een laatste gedachte aan je afscheid
Een laatste eerbetoon
Nu rust je in vrede

Bernina Krokodil

Eindelijk daar was ik dan
Eindelijk in Zwitserland
Een kleine meid van bijna 7 jaar
Vond jou in Landquart aldaar
Pronkend stond je in de zomerzon
Niet wetend aan welke reis je begon
Je nummer 182 glimmend op je buik
Op weg naar een ander gebruik
Je kwam in een museum, maar het werd je dood
Je verroeste daar maar en belandde in de goot
Gelukkig vonden goede vrienden je terug
Kochten je terug van het museum
En brachten je naar je wortels terug
Nu sta je nog wel in het depot
Maar ooit ben je er weer
BB 182 Museumlok
RhB

Angélique, september 2001

Ik wou dat ik je kon omarmen

Ik wou dat ik je kon omringen

Ik wou dat ik je rust kon geven

Ik wou dat mensen zouden komen

Ik wou dat ze zouden luisteren

Ik wou dat ze jou zouden horen

Maar wat ik wou

Doet er niet toe

Alle gif stroomt

Diep in je hart

Verlammend

En dan wagen ze

Te roepen

Moordenaar!

Want systemen zijn niet voor ons

Systemen maken geen maatwerk

Systemen openen geen deuren

Systemen genezen ons niet

Wij zijn uniek door wie we zijn

Wij zijn uniek door wat is gebeurd

Wij zijn het waard gehoord te worden

Wij hebben rechten volgens het boekje

Maar datzelfde boekje neemt alles af

Geen boekje kan ons nl genezen

Geen boekje kan pijn wegnemen

Geen boekje kan nachten verzachten

Geen boekje kan de uitputting wegblazen

Er is gewoon geen boekje voor MENSENWERK!

Dit gedicht geschreven voor Sabine Neuteboom. Haar blog is hier te lezen. Eigenlijk is het te triest voor woorden. Ik ben zo ontdaan dat ik dit als reactie moest schrijven. Dit gedicht mag een inspiratiebron zijn, maar het mag niet zonder mijn of haar toestemming gekopieerd en gebruikt worden! Indien u een goede reden heeft om dit gedicht te publiceren neemt u contact op met mij via de contact pagina. Daarna zullen we samen kijken of we akkoord kunnen gaan met de publicatie.

Adam

Zoveel mensen die oordelen

Maar wat doen we zelf?

We veroordelen onszelf

Ten koste van onszelf

Want ons lichaam

Is iets om trots te zijn

Of we nu groot of klein zijn

Misschien wat dik of wel dun

Ons lichaam moeten we dragen

Met trots en opgeheven hoofd

Trollkulan

Een geschenk zo klein

En toch zo groot

Een Samische talisman

Voor een klein Lappen meisje

Want diep in mijn hart

Ben ik van Samische afkomst

Slechts hier in Lapland ben ik thuis

Ik voel me als een steen

Die wegrolde uit het Lapse land

Meegevoerd werd met rivieren

Tot in de grote zeeën

Tot slot tot staan gekomen

Op het Amsterdamse strand

Eindelijk ben ik na een lange reis

Thuis. Thuis in Lapland

Vogel

Ik voel mij,

als een vogel

Gevangen in een kooi

Ik mag zingen

En ik ben mooi

Maar ik wil vliegen

Mijn hart volgen

Mijn tranen vergeten

Mijn liefde geven

Aan jou mijn liefste

Bevrijdt me lieve

Neem me mee

Over bergen

En door ravijnen

Samen zijn we één

Samen zijn we sterk

Een kus en een knuffel

Het lijkt zo van zelfsprekend
Maar ik weet dat is het niet
Ik wachtte er soms uren op
soms wel dagen of weken

Daarom heb ik altijd even tijd
Voor een kus met een knuffel
Niet alleen op vaste tijden
Maar altijd, waar dan ook

Je laat me alleen

Alleen is maar alleen

En vandaag ben ik alleen

Waarom ben je weg

Waarom ben ik zo verdrietig

Ik zie jou in het weekend

Maar toch is het anders

Want je bent maatje

Met jou kon ik alles doen

Valentijnsgedicht

Valentijn

Voor mij is het elke dag valentijn
Elke dag is er een van samen zijn
Elke dag opnieuw samen delen
In liefde geluk of verdriet en pijn

Zo weet ik dat elke kus speciaal is
Speciaal voor jou en mij is
Omdat we daarin alles delen
Wat in ons hartje leeft

Een extra kusje van harte gegeven
Een dikke knuffel onverwacht
Een uitje samen met z'n twee
Dat is wat mijn valentijn verwacht

Niet gedwongen op 1 dag
Dat geven wat anders niet is
Zodat het niet lijken mag
Dat het hypocriet is

Nee, gewoon in elkaar geloven
Elkaar de liefde blijven beloven
Samen klimmen en dalen
En de sterren uit de hemel halen

Een stap

Elke keer neem je weer een stap
Je eerste stappen zet je letterlijk
Daarna volgen de stappen meer figuurlijk
Toch zet je elke keer een stap
Of je nu wilt of niet
En zelfs als je wilt
Betekend dat niet alles
Want hoe graag ik ook wil
Het maakt mijn angst niet minder
Toch zet ik ook deze stap
Ik probeer mezelf te vertrouwen
Probeer weer iets op te bouwen
Maar het is zo moeilijk
Het is zo heftig
Deze stap

© Angélique 27 januari 2003

Een nieuwe lente

Een nieuwe lente is een nieuw begin
Dit jaar is dat wel heel erg waar
Deze winter besloot ik tot de operatie
Alles ging goed tot die ene avond

Ik hoopte op een nieuw leven, een nieuw begin
In plaats daarvan viel ik van de trap, echt waar
Dit voorjaar zit ik dus met in de lappemand met gratie
Vraag ik me elke dag af wanneer de morgenstond

Mij eindelijk dat nieuwe begin zal brengen.

© Angélique 16 april 2003

Gewicht

Ik kan het woord niet meer horen
Als je nu eens een dieet volgde
Als je nu eens wat minder at
Als je nu eens naar een dietist gaat

Iedereen lijkt het beter te weten
Iedereen wil een ander dwingen
Dwingen af te vallen van obesitas
Maar het laat zich niet dwingen

Want mensen weten niet wie je bent
Weten niet dat je vergiftigd bent
Weten niet dat je aankomt van niets
Weten niet dat je afvalt van iets

Mensen willen het beter weten
Terwijl ze zelf buiten schot blijven
Mensen willen je dwingen
Tot wat ze zelf niet kunnen

Maar alleen ik ken de bittere waarheid
Ik moet nu leren leven met dit probleem
Hopelijk zal ooit mijn lichaam veranderen
Want ik wil leven, en graag lang

© Angélique 30 april 2004

Goedemorgen

Wat een morgen

Eerst wat nevels

En kijk nu

De zon

Goedemorgen

Kijk naar buiten

Voel de zon

Luister nu

Geen wind

Zo mooi die morgen

Zo zonder zorgen

Zo vol van kleur

Reuk nu

De zomer

Soms zou ik willen

Elke dag

Dit spectakel

Maar zie

Vaak wolken

Laat de zon schijnen

Laat regen verdwijnen

Met een blik in je hart

En zie

Een goede start

Geschreven 15 augustus 2004

Depressie

Steeds weer kwam je bij me op bezoek
Telkens weer, alsof het was op verzoek
Ik wilde me er niet bij neerleggen
Ik wilde dat ik je kon weerleggen
Maar jij, jij belette dat
Niks kon ik, en dat was dat
Ik kon alleen nog huilen
Nergens meer schuilen
Mijn verdriet zocht een weg naar buiten
Wilde mijn hart verder buiten gaan sluiten
Toen vond ik een andere weg
Ik ging meteen van huis weg
Mijn liefde bracht me naar de natuur
Daar verbleef ik in de liefde van het uur
Ik zag nieuw leven naast mijn tent ontwaken
Ik leerde dat ik mezelf kon leren bewaken
Ik leerde opnieuw te gaan genieten van het leven
Ik ging weer op pad, nieuwe dingen beleven
Een tocht in het ongewisse maar beloofde land
Daarmee deed ik mezelf een nieuwe belofte gestand
Ik leerde weer te genieten van zon en regen
Ik ging terug naar huis om het daar te bewegen
Het was niet makkelijk daar in ons huis
Ik voelde dat de angst er nog was thuis
Maar ik wilde hem overwinnen
Dat schoot me weer te binnen
Ik ging de confrontatie aan
Liet niemand meer aan de deur staan
Ik leerde liefde te geven en te nemen
En zo nu en dan is hij er weer om me mee te nemen
Maar ik ga niet meer mee
Ik blijf hier

© Angélique 2 januari 2004

Tussen Hemel en Aarde

Als een bloem bloeide ik op
Als een vogel vloog ik op
Dan sloeg mij de schrik om het hart
Ik had zoveel met elkaar verward

Er kwam een einde aan de trieste dagen
Ik begon me aan nieuwe dingen te wagen
Dan kwamen de herinneringen weer boven
En maakten dat ik het niet kon geloven

Het was moeilijk, vooral in het begin
Soms had het leven voor me geen zin
Maar dan begreep ik dat ik moest leren leven
Nu en niet het verleden opnieuw beleven

Mijn vrije geest ontwikkelde zich
Mijn leven veranderde zich
Toen trof het leed mij diep
Zodat ik grote wonden opliep

Ik was als een bloem in de volle zon
Ik wist niet waar ik eigenlijk begon
Dan was jij daar, niet hier maar daar
Ik leerde een nieuwe wereld kennen nietwaar

Pijn en verdriet streden om mijn hart
En jij, jij ging er vandoor met mijn hart
Dan als ik weer eens twijfelde aan de zin
Zei jij, dat is 't einde en dit 't begin

Misschien niet met zoveel woorden
Zaak was dat ik ze wel hoorde
Dan was ik bang en klein
Maar zo hoefde ik niet te zijn

Langzaam kwam ik uit de duisternis
Het leven werd een grote belevenis
Dan kwam die dag in mijn leven
Die is me altijd bij gebleven

Een mensenhart dat van mij houd
Dat wil dat men ons samen trouwt
Dan opeens is de zon gaan schijnen
Nooit zal die meer verdwijnen

Het zal regenen, hagelen en sneeuwen
De zon zal altijd om aandacht schreeuwen

Lief kind

Mamma mist je zo
Jij kan het maar niet begrijpen
Wij laten het maar zo
Je bent te klein om te begrijpen

Toch doet het mamma veel pijn
's Avonds niet thuis, alleen op mijn kamer
Eigenlijk wil ik 't liefst bij je zijn
Maar ik huil stilletjes op mijn bed

Tijd om ziek te zijn iser niet
Mijn hoofd bonst van de pijn, 't is niet fijn
Dan merk ik dat 't leven je niet ontziet
Ik wil graag leren bewegen, 't mocht niet zo zijn

Hout- en metaalbewerking is zo mooi
Iedereen maakt mooie dingen voor thuis
Toch ontketend het in mijn longen 'n zooi
Voor mij geen mooie dingen voor thuis

Eenzaam en alleen staand tussen zwaar gehandicapten
Geen aanspraak aan iemand
't is net of de begeleiders het niet snapten

Niemand ziet mijn eenzaamheid en verdriet
Door alle emoties in mijn lijf zie ik 't ook niet
Als een dolle stier probeer ik verder te gaan
Niet beseffend dat 't leven terug zal slaan

't Verplegend personeel kiest partij
Zonder sigaret hoor je er niet bij
Ook al probeer je nog zoveel te doen
Never nooit kan ik iets goed doen

Blij als een kind ben ik als ik naar huis kan gaan
Ik verwacht dat zij een arm om me heen zullen slaan
Maar jij begrijpt me niet.
Dus doe je of je me niet ziet.

© Angélique, 17 januari 2004
Geschreven uit herinneringen aan mijn revalidatie in Hoensbroeck in 2001/2002.

Eindeloos

Altijd heb ik geweten dat er een einde zou komen
En altijd eerder dan ik wilde dat het zou komen
Dat besef heeft me geleerd van elke minuut te genieten
Om geen enkel waardevol moment te laten schieten
Het leven is nu eenmaal niet eindeloos
En ook al maakt het een mens boos
We weten allemaal dat het beter zo is
Of er nu wel of geen leven na dood is
Het leert ons om te werken aan onze eigen ik
Maar zorgen voor de ander, gaan voor de eigen ik
Daarom was mijn verdriet groot je zo te zien lijden
Ik wist dat ik me op het einde voor moest bereiden
Die rust op je gezicht vlak voor je van me heen ging
Gaf me die kracht die altijd van jouw uit ging
Gaf me het licht die kracht voor eeuwig te bewaren
In mijn hart dat triest is, om jou lichaam te laten varen
In mijn geest is de jouwe voor zolang als ik mag leven
Ik zal nog vaak mooie momenten mogen herbeleven

Dit gedicht is een ode aan de man die 10 jaar lang een vader voor mij was. Die voor mij door het vuur ging om mij te helpen. Ik zal altijd met heel veel liefde aan hem terugdenken. Want uit het oog is niet uit het hart. Dat je moge rusten in vrede Louis.

Verdriet

Heel diep in mezelf
Ben je een deel van mij
Wie ben ik zonder jou
Wie ben jij zonder mij
Tranen laten je niet gaan
Mijn adem laat je niet gaan
Ik weet ik moet
Maar wie ben ik dan
Zonder verdriet

Sterk zijn

Positief denken is een van Gods geschenken
We vinden onze weg als we erover nadenken
We zoeken wegen vol optimisme
Zoeken huizen vol positivisme
Laten onze negatieve energieën verwaaien
Zodat de liefde komt binnen zwaaien
We ervaren de kracht van de aarde
We voelen de kracht van het licht
We weten nu dat we strijdbaar zijn
We weten nu dat we ook sterk zijn

Moeder

Moeder
Was jij dat?
Of was zij het?
Moeder en dochter
Twee handen op 1 buik
De een nog erger
Dan de ander
Waarom zo?
Kennen jullie geen respect?
Hebben jullie geen manieren?
Ik heb je ooit gemist
Als warme bron van liefde
Maar zoals je nu kwam
Vol eisend voor iets
Dat je niet meer toekomt
Iets waarvan je reeds lang afstand deed
Als je kon praten, dan misschien
Had ik je willen helpen
Niet zoals jij dat wilt
Wel zoals ik het wil
Het is ongelooflijk
Zoals je mij minachtte
Pretendeerde mij niet te kennen
Lang heb je met me kunnen praten
Nooit heb je het gedaan
Altijd weer die verwijten
Om dingen die ik niet heb gedaan
Nooit heb je jouw schoonzoon gewild
En nu ineens, zou je met hem kunnen praten
Nee, jij hebt ons verlaten
Jij wilde ons niet in je leven
Je zond ons weg om de stomste reden
Je accepteerde onze liefde niet
Nu mis je alles en krijg je niets
Behalve haat en wraak
Van iemand die niet normaal is

Lotusbloemen

Iedereen zegt ze te kennen
Daar kan ik maar moeilijk aan wennen
Want als je verder vraagt
Dan krijg je slechts nog vragen
Ze zeggen hij ligt voor je klaar
Voor hen misschien waar
Maar weet jij ook waar?
Mijn lotusbloem zit diep in me
Ik hem geen idee hoe mooi hij is
Hij bloeit vrijwel altijd
Zelfs als ik moet huilen
Hij is er als ik hem nodig heb?
Dan geeft hij mij kracht
Of liefde waar ik behoefte heb
Daar zoek ik voor jou de mooiste
Die ik in het hart kan vinden
Ik geef jou de knop
Voor liefde en wijsheid
Voor geluk en vrijheid
En weet je nu
Ik hoef hem nooit terug

Zee, mist & Zeeland

Een reis om te vergeten
De zorgen van thuis
Gewoon in de auto gestapt
Anki heeft het opgeknapt
Zij leidde ons deze weg
Van zon naar nevelen
Gaf ons zicht op 't winters land
Met als ons aller Zeeland
Bloeiende krokussen
In schril contrast
Met lege akkers
Zonder 'n spoor van gewas
Dan nadert het einde
Het einde van ons land
De zee komt in zicht
De zilte lucht verlicht
De Oosterscheldekering
In nevelen gehuld
Ze wil haar geheim bewaren
Zodat we terugkomen
Neeltje Jans sluit haar deuren
De avond valt op 't eiland
We steken ze alle over
Naar een prachtig stukje strand
Daar wacht ons de zilte zee
De wind in de haren
De mist trekt weg
De bakens komen in zicht
Lantaarn geven hun licht
Als we afscheid nemen
We laten ons leiden
Naar de andere kant
Van ons mooie Nederland
Sterren stralen
De chemie op haar mooist
De Botlek baadt in lichtjes
Een laatste blik op de stad
Dan keren we de zee de rug toe
Genieten nog na van alles
Om twee uurtjes later
Verzadigd in bed te kunnen vallen
Zee, mist en Zeeland
Onlosmakelijk verbonden
Voor eeuwig in mijn hart

Kleine rakker

Wat ben je toch een donder
Met je prachtige zwarte vacht
Spelen als een rakker
Rennend door het bos

De avondvierdaagse is weer
Dus mag je weer met me uit
Het bos en de weide verkennen
Tot je ogen dichten vallen boven je snuit

Dit gedichtje schreef ik naar aanleiding van de avondvierdaagse. Mijn vriendin loopt die altijd met haar kinderen en dan mag ik 's avonds op het hondje passen. Het is een koddig beest dat altijd wel te vinden is voor een lekkere wandeling.

Zwitserland

Oh wat is het lang geleden
Dat ik me kon koesteren
In de schaduw van de bergen
In de zon onder de blauwe hemel

Haast zou ik het zijn vergeten
Dat gevoel van vrijheid en blijheid
De lucht vol van een bloeiende natuur
Tel ik af tot vertrek, elk uur

Pappa

In mijn dromen stond je langs mij
Genietend van de bergen om ons heen
Ik hoor je stem vragen naar de vogels
De dieren en de bloemen om ons heen

Ik voel je arm om mijn schouder
Vlak voor die oversteek
Door ijskoud gletsjerwater
Jouw arm als steun

Samen spelend als kleine kinderen
Een dam bouwend terwijl de kleren drogen
Een lunch op een hoogvlakte
Terwijl de adelaars in de lucht vlogen

Het was maar een droom. Maar wel een hele lieve. Papa, ik mis je zo. Straks zie ik weer hoe jij ook alles op je weg overwon. Samen klommen we naar de hemel, soms over kleine richels dan weer langs de eeuwige sneeuw. Altijd samen, in mijn hart. Ook straks ga je weer met me mee.

Zwitserland

Eindelijk dan, na jaren een weerzien
De glans van de sneeuw op de bergen
De koeien langs de weg en op de straat
Passen die je doen teruggaan in de tijd
Een huisje zo vol van eenvoud
Dat luxe geen noodzaak meer is
Even alleen met de natuur
De watervallen ruizen in de nacht
Tot uiteindelijk weer einde komt
Dag bergen, dag watervallen
Dag orchideeën
Tot de volgende keer maar weer

Vrienden

Ik dacht het nog even
Dat ze niet zouden bestaan
Maar ik heb vandaag geleerd
Vertrouwen te hebben
In mijzelf en de spirituele energie
Die mensen met elkaar verbind
Zo vond ik terug een vriend

Innerlijke kracht

Heb ik haar verloren?
Ik ben de weg volledig kwijt
Ik zoek in het duister
Maar alles voelt als verwijt
Ik zoek een weg om heen te gaan
Om door te gaan
Waar de klok bleef stil staan
Waar is nu mijn innerlijke kracht
Teer en fragiel als ze is
Heeft ze zich beschermd
Nu komt ze weer boven
Verwarmd heel mijn hart
Ik heb weer een nieuwe start

Lucht

Vrij ademen we allemaal lucht
Ze is zo licht als een diepe zucht
Toch is het niet vanzelfsprekend
Die heldere, schone lucht

Nooit geweten

Ik heb nooit geweten
Dat een mens zoveel kan vergeten

Niet bewust
Maar verloren in het bewustzijn

Waarom toch?
Ze zijn zonder dat ook bijzonder toch?

Mijn liefde
Is er echt niet minder om

Geschreven voor Gavin en Glenn die autistisch zijn

Kinderwens

Als jong meisje zat ik al te dromen
Van een leven dat nog moest komen
Met een gezin vol kinderen
Die de lucht laat zinderen
De man van mijn leven liet op zich wachten
En toen ging alles sneller dan we dachten
Verkering werd al snel samen wonen
Samenwonen werd trouwen
Om de kinderen die we wouwen
Na die prachtige dag kwam de klap
Overtijd en niet zwanger, 't leek een grap
Maar het was de harde waarheid
Niet een of andere gekheid
Al snel werden we uit de droom gehaald
Door een nachtmerrie ingehaald
Dagen naar het ziekenhuis
Het was echt niet pluis
Dan toch uiteindelijk kwam de dag
Ik was er helemaal door van slag
Zo onverwacht toch in verwachting
Eindelijk in blijde afwachting

© Angélique, 30 oktober 2007

Dit gedicht heb ik geschreven omdat ik er de laatste tijd toch weer veel bij stil sta dat het PCO-Syndroom niet voorbij is nadat ik mijn kindjes heb gekregen. Het blijft aanwezig en je kunt het niet ontkennen maar het zorgt toch ook nu weer voor heel veel vragen. Hoe ik mij voel omtrent mijn PCO staat ook op deze pagina aangegeven.

Eenzame visser

Een eenzame visser staart naar de zee
Zijn blik staart in de verte
Golven ruisen op het strand
Boten dobberen in de haven
Toch vaart hij niet meer
Zijn boot heeft hij verkocht
Maar zijn gedachten zijn op zee
Jarenlang voer hij over de zee
Viste dag en nacht, in storm en regen
Wat heeft het land hem te bieden?
Een traan stroomt over zijn verweerde gezicht
Want nu staat hij hier eenzaam
Alleen met zijn gedachten
Wind waait over de zee
Neemt jouw gedachten mee naar zee
Maar jij staat hier als rots in de branding

Pappa

Ik vergeet je nooit
Je bent in mijn hart
Niemand neemt jouw plaats
Je was zoals je was
Ik weet nu zoveel meer
Om jou en om mij
Ik begrijp dat het leven
Niet simpel is
We leven zoals het is
We hebben onze problemen
We hebben onze successen
Maar het beste van alles
Dat is de liefde
Ik houd met heel mijn hart
Jiji bent diep in mij
Ik neem je mee
Elke dag

Dankjewel pappa voor dat er was

Je geliefde dochter

In gedachten Tanja Leunissen - Van Hemert (7-5-59 _ 9-9-2003)

Waarom jij lieve schoonzus?
Waarom moest jij van ons gaan?
Nooit zullen we je lach vergeten
Nooit zullen we jouw woorden vergeten
Waarom nam de Heer jou zo vroeg mee?
Ik hoop dat je in jouw geloof bevrijdt bent
Bevrijdt van alle leed en pijn
Nooit zal ik de dag vergeten
Dat jij je laatste woord sprak
Nu 3 weken later staan we hier
Aan jouw graf met tranen in onze ogen
Waarom lieve zus ging jij van ons heen.

9 september 2003

Een jonge actieve vrouw. Nooit gerookt en toch longkanker. Kwam het van haar geliefde stad? Eindhoven. Of kwam het door haar werk? In een laboratorium in het ziekenhuis. We zullen het nooit weten.
Wat we wel weten is dat longkanker niet altijd treft bij rokers. Of bij mensen die ooit gerookt hebben. Steeds meer slachtoffers zie ik voorbij komen. Mensen, vaak jonge mensen, die de strijd met longkanker verliezen. Het word tijd dat we gaan inzien dat longkanker en roken steeds vaker niet te koppelen zijn!

Manga

Voor mijn geliefde Manga
Nu bestaat pijn niet meer
Mag je een engel zijn
Waken over al die hondjes
Die al in de hondenhemel zijn
Over hen die naar je toekomen
Want jij zal nooit verdwijnen
Jij bent mijn hart, mijn ziel
Rust in vrede lieve schat

Je overlijden werd uiteindelijk een strijd. Je wilde niet opgeven. De dierenarts gaf je alle tijd en ruimte. Tot je tot slot in mijn armen tot rust kwam. Daar heb je je laatste spuitje gekregen zodat we in elk geval samen waren. Het moeilijkste dat ik ooit in mijn leven heb gedaan, maar ook een van de belangrijkste dingen.

Het besef dat je hond niet meer kan, dat maakt dat je dit soort ongewilde besluiten moet nemen.

Moederhart

Afscheid van een moederhart

Dag bomen, dag bloemen
Dag weiden, dag bergen
Dag meren, dag zeeën
Jouw liefde voor de natuur
Deelde jij met enthousiasme
Jouw liefde voor fotografie
Besmette ons allemaal
Nu ben je van ons heengegaan
De engelen verwelkomen jou
Rust zacht mamma

Ik houd van je

Mishandelde ziel

Jouw verwrongen geest
Heeft mij zoveel leed gegeven
Jij die mij misbruikte
Jij die mijn ziel afsloot
Voor alles wat goed was, mooi
Mijn normen en waarden vernietigd
Door jouw versplinterde geest
Jouw handen op mijn lichaam
Waren een nagel aan mijn doodskist
Jouw slagen op mijn lichaam
Als straf voor jouw eigen gedrag
Het was niet mijn fout
Dat jij iets wilde dat ik niet geven kon
Iets wat jou beslist niet toebehoorde
Maar jij eiste mijn lichaam op
Zonder te bedenken wat je deed
Mij berovende van alles dat ik had
Mijn liefde voor jou was grenzeloos
Maar jij beroofde mijn van mijn onschuld
Zonder enig gevoel of waarde
Mij achterlatend in wanhoop
Twijfelend of ik wel een vrouw was
Waarom was er geen bevrediging?
Waarom was mijn lichaam niet goed genoeg?
Waarom moest jij mij verpesten ?
Waarom, oh, waarom?
Nu mag iedereen weten wat jij deed
Ik schaam me niet meer voor mijn lichaam
Ik schaam me niet meer voor het leed
Ik bevrijd mijn geest van deze last
Vanaf nu beslis ik

Onverwacht

Geheel onverwacht onze ontmoeting
Een beslissing op het laatste moment
Dan is er geen weg terug
Alleen nog maar vooruit, naar mij

Jouw zachte lippen op de mijne
Jouw handen glijden over mijn rug
Zoeken hun weg naar mijn ondergoed
Maar vinden slechts een warme grot

Jouw handen strelen mijn jurk omhoog
Zodat ze op de grond valt, vergeten
Nu sta ik naakt voor jou, helemaal
Onverwacht begin ik te trillen, van genot

Jouw strelingen wijzen de weg
Naar mijn intiemste dromen
Jouw lippen volgen het gebaande pad
Daarna, geheel onverwacht, genot

Tijd en plaats bestaan niet meer
Ik geef mij over en laat me gaan
Voel hoe jouw mannelijkheid mij bemind
Dan neem ik je op in mijn grot, heet en nat

Dan nog alleen jij en ik
Op golven van genot
Geheel onverwacht orgasme
Zo heftig als nooit tevoren

Cirkel van het leven

Water is onze bron van leven
Water is onze bron voor voedsel
Water is er voor ons comfort in het leven
Water komt tot ons op vele wijzen
Water stroomt uit de donkere hemel
Water als regen, hagel of sneeuw
Water als bescherming van leven
Water als eeuwig element, de cirkel van leven
Water is de bron van het ijs
IJs dat zich vormt op rivieren en meren
IJs dat zich laat zagen als hout
IJs dat zich laat bouwen tot gebouw
IJs dat zich laat zegenen door de Goden
IJs dat zich laat zien als kerk
IJs dat is getuige van leven
IJs dat is getuige van nieuwe liefde
IJs dat bevestigt de getuigenis
IJs dat later terug keren mag
Wolken van levensreddende regen
Wolken van levensbrengend voedsel
Wolken die neerdalen als
Regen, hagel of sneeuw
Een bevestiging van trouw
Als tussen man en vrouw
Als zegening voor het huwelijk
Vruchtbaarheid en nieuw leven
Tot de dood ons scheidt
En een nieuwe cirkel van leven
Is begonnen

Mijn allerliefste

Ik weet niet of je het ooit begrijpen kunt
Ik weet dat ik het begrijp als je nooit meer komt
Maar je weet niet hoeveel ik van je houd
Ik vrees dat ik, op een bepaalde wijze, altijd
Altijd van je blijven houden zal

Vanaf de eerste kus bestond alleen nog jij
Kijken deed ik wel, vergelijken ook
Maar niemand is zoals jij, zo lief zo zacht
Ik hoef je stem maar te horen, je lach
En weet dat ik altijd van je houden zal

Eerste liefde is kalverliefde
Dat mag dan zo zijn
Maar voor mij ben jij
De enige in mijn hart
Jij hebt hem gestolen

Ik zal hem nooit meer terug krijgen
Nooit zal ik meer heel zijn
Want jij hebt iets van mij
Die eerste keer, toen nam jij
Mijn maagdelijkheid en liefde

Nooit heb ik spijt gehad
Nooit heb ik vergeten
Nooit zal ik vergeten
Nooit zal ik weten
Nooit meer

Ik houd van jou, maar ga nu verder
Deel mijn leven met een ander
Hoop dat mijn dromen in vervulling gaan
Om moeder te mogen worden
Maar helaas zal het jouw kind niet zijn

Ik vraag je om me te vergeven
Want ik kon het niet langer aan
Mijn liefde voor jou mag niet zijn
Ik doe ons beiden alleen maar pijn
Want nooit zal ze je accepteren

Ik hoop dat je gelukkig word
Ik hoop dat je me niet vergeet
Ik hoop dat je ook nog eens denkt
Aan die mooie tijden
Als een waardevol geschenk

Tranen van verdriet
Tranen van pijn
Zijn de taal van mijn hart
Want jij ziet ze niet
Jij voelt niet hoe ze mij kwellen
Er is geen plek waar ik wil zijn
Als jij er niet bent
Want niets wil ik liever
Jou mijn hart geven, mijn ziel
Om mijn tranen te vergeten
Om mijn liefde te geven aan jou
© Angélique, 2014-9-16

Spiegel in jouw ogen
Als ik kijk naar je foto
Kijk naar je mooie ogen
Dan voel ik pijn en verdriet
Het is alsof ik in mijn hart kijk
Met pijn en verdriet kijk ik in die spiegel
Die spiegel in jouw ogen
Ik voel tranen in mijn ogen
Mijn hart huilt harder als nooit tevoren
Als ik kijk naar je foto
Dan weet ik dat ik niet alleen ben
Dan voel ik dat er meer mensen zijn
Die pijn en verdriet in hun hart hebben
Ik wil je troosten en zeggen wat ik voel
Maar ik heb de woorden niet
Met pijn en verdriet kijk ik in die spiegel
Die spiegel in jouw ogen
Mijn hart huilt harder als nooit tevoren
Tranen stromen nu waar woorden geen weg vinden
Ik zou je willen zeggen dat er mensen zijn die van je houden
Ik zou een arm om je heen willen slaan om je te beschermen
Ik zou willen dat ik je kon zeggen wat ik voel
Maar jij kent mijn taal niet en ik durf niet te vragen
Of ik je ze mag schrijven vanuit mijn hart.
Met pijn en verdriet kijk ik in die spiegel
Die spiegel in jouw ogen
Ik voel tranen in mijn ogen
Mijn hart huilt harder als nooit tevoren
Je hebt geen idee hoeveel steun je mij hebt gegeven
Je hebt geen idee dat ik me zo geborgen voel bij jouw woorden
Misschien zul je het ook nooit weten, ik durf het niet zeggen
De toekomst is soms zo onvoorstelbaar dat ik niet meer durf te hopen
Maar ik weet zeker dat ik nooit jouw woorden zal vergeten.
Noch die blik in jouw ogen op die foto
Ik zal altijd blijven luisteren naar mijn hart
Want de pijn en het verdriet die ik zie in die spiegel
Die spiegel in jouw ogen
Ik voel tranen in mijn ogen
Mijn hart huilt harder als nooit tevoren.

Mijn ziel vertrapt door ongenode gasten
Mijn hart beschadigd door hen die niet van mij houden
Nu kies ik voor mijn hart en mijn ziel
Ik laat los in liefde en zonder wrok
Nu verwelkom ik slechts hen die van mij houden
Hen die mij kunnen waarderen om wie ik ben
Ik zeg vaarwel tegen alle pijn en verdriet
Ik heb geen pijn bij dit vaarwel
Want ik weet nu dat mijn vrienden er zijn voor mij
Zoals ik altijd daar zal zijn voor mijn vrienden
Diep in mijn hart bewaar de goede herinneringen
In mijn tranen laat ik het verdriet wegstromen
Dankbaar voor alle lessen des leven
Reinig ik mijn hart en mijn ziel
Zodat ik kan ontvangen in reinheid en liefde

Verwerken van de dood

Verwerken

Ik zit hier
Tranen
Ze stromen
Blijven komen
Wat een straf
Niet buiten
Pollen
Ze zijn je graf
Een lach
Een zonnestraal
Vechten
Tegen dit gevoel
Want de zon
Is alles
Maar ontneemt
Een heel leven
Levenslust
Gelukkig zijn
Is zoveel waard
Ik droog mijn tranen
Stuur een knuffel
Een dikke kus
Voor jou
Mijn lieve
Schrijfzus

© Angelwings, 2017-07-01

Vertrouwen

Woorden als balsem voor mijn ziel

Ze golven over mijn scherm

Keer op keer lees ik het terug

Ik kan er niet mee stoppen

Want diep in mijn hart

Is dit precies wat ik wil

Toch ben ik bang

Bang om opnieuw ten onder te gaan

Zou het deze keer echt anders zijn?

Kan ik nog op mijzelf vertrouwen?

Gelukzaligheid

In gedachten houd ik je vast

Dan glijden mijn lippen

Zijdezacht over jouw lippen

Mijn handen zoeken een weg

Een weg van verlangen

Een verlangen diep in mijn hart

Ik wil je vasthouden en koesteren

Jouw warmte met de mijne tesamen

Jouw handen even eigenwijs als de mijne

Hartstochtelijk zoekt mijn mond zijn weg

Naar jouw harde mannelijkheid

Jouw zucht van geluk als ik je eindelijk vind

Tot hoogten als nooit te voren

Nemen we elkaar mee naar een ander oord

Een plaats waar alleen wij bestaan

Waar we eindelijk samen komen

Wetende dat ik je nooit meer wil loslaten

Geef ik je alles wat ik heb

Niet omdat het moet

Maar omdat ik het wil

©Angélique

Woede

Verloren

Geleverd aan de goden

Gewonnen

Gaven van het universum

Licht of donker

Het speelt geen rol

Leven of dood

Het is geen vraag

Ben wie je bent

Dat volstaat

Woede spoelde over mijn ziel terwijl ik tekende. Ik die op niemand boos wil zijn. Maar nu is het noodzakelijk om boos te worden zodat ik mijn eigen leven weer op kon nemen. Mijn dank is groot aan de persoon die mijn creativiteit terug gaf. Ik vergeet je nooit.

Lieve schoonpappa

Ik heb u nooit willen vergeten

Nooit heb ik u willen teleurstellen

Toch weet ik dat u dat geweest moet zijn

Toen ik niet langer door kon in mijn huwelijk

U bent zolang mijn steun geweest

Altijd een luisterend oor

Zelfs als niemand mij begreep

Dan wist u wat ik bedoelde

U en ik hadden een verwandschap

Die meer was als schoonvader en schoondochter

Meer als een vader voor zijn dochter

Daar ben ik altijd trots op geweest

Dat ik naast mijn vader en Louis

U tot mijn vader mocht rekenen

Mijn pijn in mijn hart nam ik afscheid

Uw as liet ik achter in het bos

Waar ik weet dat u bij mijn vaders bent

Maar meer nog bent u hier

Hier diep in mijn hart

In het Zweedse Lapland

Tom Tom of Dom Dom?

Nee, en ja. Toch houden we ervan het ook ouderwets te doen. Dus eerst de kaart erbij en dan een route plannen. Voor nood mag de MIO mee. Onze vriendin, om ons te navigeren als we er geen zin meer in hebben. We stoppen bij een tankstation om haar, Anki in ons geval, opdracht te geven naar huis te rijden.
Nu ja, wat verwacht je dan? Natuurlijk dat ze je naar huis rijdt. Hoe? Op de snelste manier. Toch blijkt dat er dan nog meer mogelijkheden zijn en daar hebben we even niet aan gedacht. In plaats van over de provinciale weg wijst Anki ons pardoes het gebergte in. De bus moet echt even slikken bij het zien van de helling. Zouden we dit wel doen? Wat als we iemand tegen komen? Tja, dat zien we dan wel weer.
Geen asfalt maar grind. Tja, ze zal het absoluut zeker weten want ze wil echt nergens anders heen.
Dus volgen we braaf de stem van Anki. Ze vergeet alleen even te vertellen dat het stijgingspercentage hier 15% is! Oke, het gaat prima, maar toch. We hebben eenmaal besloten dat zij het nu voor het zeggen heeft en dus houd ik verstandig mijn mondje dicht. Mijn kiezen knarsen om wat te zeggen, maar ik doe het niet. Nee, echt niet.

Het geluk is aan onze zijde. We komen niemand tegen en dat was maar goed ook want uitwijkmogelijkheden waren er niet. Een hele opluchting dus als we weer horizontaal verder mogen en de weg zich weer verbreed tot een aangename smalle tweebaansweg. Daarna komt eindelijke de autobaan in zicht, dachten we.
Over allerlei binnenwegen bereiken we uiteindelijk een autobaan. Nu maakt Anki het toch wel bont. Ze wil niet eens de autobaan op. Wat we ook doen, ze blijft ons vertellen dat we hem zo snel mogelijk moeten verlaten. Snelste weg, geen autobaan? Bijna besluit ik haar de mond te snoeren. Tot er een vraagje vanaf de achterbank komt. Goh, hoe rijdt ze eigenlijk. Als auto of fiets?
Oeps. Even denken. Wie had hem het laatste mee gehad. Ik dus. Hoe verplaats ik me? Met mijn scootmobiel, dus denkt Anki dat we nog steeds om een fietsroute verlegen zitten. Geen wonder dat ze de autobaan niet op wil. Een kleine operatie wordt uitgevoerd in de auto. Maar goed dat ik naast navigeren ook kan computeren. En dan ineens is ze tevreden. Dan snort ze over de snelweg en wil zo snel mogelijk naar huis.
Ze kan dus aardig zijn, maar toch. Wat moest hij zonder mij?

Kersenboom

Kamperen in een boomgaard was het neusje van de zalm. De bloesemperiode moesten we natuurlijk missen, maar de pruimen waren in de zomer rijp als we onze caravan op een beschut plekje in de boomgaard plaatsten. Alle kindjes mochten het rijpe fruit plukken dat in de bomen hing en dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren gezegd.

Toch was er één boom die echt tot de verbeelding sprak. Vanaf de camping was hij goed te zien, maar hij stond een eindje verderop in de tuin van het huis van de beheerder van de camping. Als je geluk had dan kreeg je wel eens een zak kersen van de oudere man. Die mocht je dan lekker opeten of mee naar je caravan of tent nemen.

Maar soms, ja heel soms, dan mocht je mee om kersen te plukken. Nooit zal ik dat vergeten. In de auto, een oude Renault, de berg op. Dan parkeren bij de plaatselijke bakkerij. De geuren van het verse brood drongen in mijn neusgaten. Mmmmmmm. Dat is pas lekker. Maar vandaag niet, vandaag zijn het kersen.

De ladder werd gehaald en in de boom geplaatst. Ik kreeg een grote zak mee om de kersen in te doen.

Ik kon zo veel kersen plukken tot mijn zak vol was. Een beetje eng was het wel. Die wiebelende trap. Maar dat wende al snel. Zorgvuldig werd de hele zak gevuld. Na nog een keer hartelijk bedankt te hebben voor de kersen ging ik terug op weg naar de caravan op de camping.

En dan zijn er van die dagen dat je overal geluk mee hebt. De bakker kwam net naar buiten toen ik het wandelpad naar de camping op wilde lopen. Hij keek naar mijn kersen en zei dat ik geboft had. En terwijl ik dat beaamde vroeg hij me of ik nu geen plaats meer had voor een warm broodje? Geen plaats? Natuurlijk wel!

Zo was ik dan even later terug op de camping. Eerst mijn warme broodje gegeten. Daarna water halen om de kersen te wassen. 's Avonds lekker barbecueen en daarna volop kersen eten.

Een kersenboom om nooit te vergeten!

Een herinnering aan een geweldige camping, een zorgzame beheerder en een geweldige kersenboom. De camping bestaat nog altijd in Ried Brig, Wallis Zwitserland. De boomgaard blijft zo behouden voor de kinderen. De beheerder is inmiddels overleden. Hij is 98 jaar geworden. Tot vlak voor zijn dood was hij op de hoge bergkammen rond de camping te vinden. Een geweldig mens waaraan ik nog altijd met veel liefde terugdenk.

Angélique, januari 2007

Voorpret

Het begint eigenlijk al veels te snel. Soms zelfs al als we nog niet eens een vakantie om hebben. En dan moeten we toch al vast weer verder plannen. Maar goed, zo was het deze ene keer dus niet. De voorpret was nog niet zo lang van te voren begonnen. Eigenlijk had ik nauwelijks tijd voor vakantie.

Ik herinner me dan ook nog goed dat ik een weekje zomervakantie aan mijn werk opofferde. Tijdens de pauzes begon de voorpret dus al. Een bergtocht in de late zomer. Het kan zo zijn voordelen hebben omdat dan de meeste watervallen bijna droog zijn komen te staan. Het kan ook tegenvallen als de regen roet in het eten gooit.

Dus tijdens mijn afgehaalde chineesmaaltijd droom ik weg naar de tocht van mijn leven. Hoe zal ik het doen? De eerste plannen vormen zich in mijn hoofd. De volgende dag zit al een wandelkaart in mijn attachekoffertje. Gewoon erin gesprongen lijkt het wel. Steeds weer kan ik het niet laten. Even kijken bij een kopje thee.

In plaats van mijn koffer raakt mijn rugzak elke avond wat verder beladen. Tot ik de ideale inhoud heb gevonden. Dan kan het trainen beginnen. Ondanks dat ik veel fiets, zijn mijn wandelpoten de laatste tijd een beetje in een vergeethoekje gekomen. Het word dus tijd voor een opfriscursus wandelen.

Het weekend vertrek ik naar een prachtig plekje op de Veluwe. Ik voel me licht als een veertje ook al weet ik dat mijn rugzak het nodige weegt. Vanaf het station wandel ik de prachtige natuur in.
Waarheen? Het maakt niet uit. Bij elke kleine heuvel begin ik naar de top te klimmen. Ik voel hoe mijn spieren zich spannen. Ja, hoor. Ik kan het nog.

Een week later beklim ik lauter uit trainingsoverwegingen diverse kerktorens op mijn vrije zaterdag. Zondag is trainingsdag bij uitstek. Al om 5.00 u ontwaak ik en maak ik mijn ontbijtje klaar. Een uurtje later ben ik met een kennis op weg naar de zee. Ik kan hem al ruiken als ik nog maar net de stad uit ben. Ach wat, ik ben een gek mens.

In IJmuiden neem ik afscheid van mijn kennis die naar Den Helder moet. Hij vaart morgenochtend

weer uit met de Marine. Terwijl ik afdraai naar het strand kijk ik de auto nog even na. Dan begint de strandloop naar het zuiden. Het is pas 7.00 uur. Geen kip te bekennen. Eigenlijk verwacht ik die hier ook niet.

Het ruizen van de branding gaat over in het geluid van de laatste watervallen. Ik stap stevig door, steeds verder dagdromend over mijn eerst komende reis. Na een paar uur herschik ik wat aan de inhoud van mijn rugzak. Ik voel de ogen in mijn rug als ik de eerste vroege vogels op het strand passeer. "Welke gek gaat nu in volledige bepakking met dit weer een strandwandeling maken?" Ik dus.

Op mijn werk tel ik de dagen af. Nog maar 30, 29 ...... tot uiteindelijk het einde van de voorpret is aangekomen. Om 5.30 u sta ik op het station. Nog even en mijn trein vertrekt. De BerninaExpress die gek genoeg de eindbestemming Brig heeft.

Het witte hert

Het witte hert voelde zich eenzaam. Het had nauwelijks vrienden. Zijn moeder zei hem wel dat er meer van zijn soort waren, maar hij had ze nog nooit gezien. In totaal zouden er 5 witte herten leven in het grote natuurgebied waar hij ook woonde. Dus zou hij 4 vrienden moeten hebben. Maar waar?

Op een dag besluit het witte hert stiekum op zoek te gaan naar de anderen. Waar zou hij moeten zoeken? Er leven hier duizenden herten. Wie kent de andere 4 witte herten? Zijn vader hoeft hij niet te vragen. Die wordt al boos als hij vraagt waarom hij niet meer met de meisjes mag spelen. Zijn moeder wil het niet zeggen. Het is te gevaarlijk zegt ze.

Daarom gaat hij op een dag heel vroeg weg. Nog voor het krieken van de dag verlaat hij het leger van zijn moeder en gaat op zoek. Hij is nog maar klein en kan daarom geruisloos in het grote bos verdwijnen. Als eerste komt hij de paarden tegen. Een beetje verlegen komt hij dichterbij. Ze kijken hem aan, maar als hij niets zegt grazen ze rustig verder. Hij schraapt zijn keel .....uch. De paarden kijken op. Ja, knikken ze. Hij vraagt of ze naast hem ook andere witte herten kennen. Ze schudden resoluut hun kop. Nee. Ooit hebben ze er wel eens ene gezien. Een paar jaar ouder als hij, maar die komt eigenlijk nooit meer hier grazen.

Teleurgesteld gaat hij verder. Op zoek naar de schapen. De schapen begrazen de heide die over het hele terrein verspreid ligt. Waar zou de herder zijn met zijn schapen? Hij luistert en luistert, maar hij hoort nergens ook maar het geringste gerucht dat er op duidt dat de schapen in de buurt zijn.

Dan hoort hij iets. Ja, hij hoort het goed. Het zijn de koeien. De Galloway runderen grazen hier al jaren. Dat heeft zijn moeder hem verteld. Ze heeft hem ook gewaarschuwd dat ze soms best nukkig kunnen zijn. Toch waagt hij het erop. De paarden heeft hij ook overleefd. Hij wil de andere witte herten vinden.

Voorzichtig nadert hij de kudde koeien. Oeps. Dat zijn er toch wel veel. Hij besluit zijn geluk te wagen bij een koe met een kalfje dat even verderop buiten de grote groep graast. Hij vraagt voorzichtig of de mamakoe ook andere witte herten kent. Ze schud haar hoofd en zegt dat ze zelfs hem nog nooit heeft gezien. Nee, ze is hier al jaren, maar ze heeft nooit bijzondere witte herten gezien. Als ze ziet hoe verdrietig het kleine witte hert is, besluit ze hem te helpen. Ik zal eens om me heen vragen. Kom vanavond maar terug. Vlak voor het duister.

Het is iets, maar niet dat waar hij op had gehoopt. Hij zoekt verder naar de schapen. De schapen komen overal in het gebied. Waar zouden ze toch zijn. Hij is wel een beetje bang van de honden van de schaapsherder, maar hij moet het erop wagen. Hij is nu al zo ver gekomen dat hij niet meer op wil geven. Stilletje gaat hij door het bos.

Intussen is zijn moeder ook wakker geworden. Ze kijkt om zich heen en ziet haar zoon nergens. Ze vraagt haar zussen, haar vriendinnen en iedereen die ze tegenkomt. Maar niemand heeft het witte hertje vanmorgen gezien. Ze weet niet goed wat ze moet doen. Eigenlijk wil ze hem zoeken, maar ze moet ook grazen omdat ze anders omkomt van de honger. Ze besluit zoveel mogelijk beide te doen.

De dag verstrijkt en het witte hert vind geen schapen. Hij komt zo nu en dan een eenzame das of vos tegen. Maar niemand kan hem vertellen waar de andere witte herten zijn. Tegen de middag is hij zo moe dat hij gaat liggen. Terwijl hij herkauwt vraagt hij zich af of er echt wel andere witte herten zijn. Wat als zijn moeder het alleen zou hebben gezegd zodat hij zich niet zo anders voelde? Geen van de dieren die hij tegen is gekomen, heeft er ooit ene gezien. De meesten zeggen zelfs dat het de eerste keer is dat ze een wit hert hebben gezien.

Zijn moeder wordt met het uur ongeruster. Ze gaat veel verder van haar leger om voedsel te zoeken in de hoop een spoor te vinden van haar zoon. Nergens, maar dan ook nergens is zelfs maar een wit plukje haar van hem te vinden. Waar is hij? Tijdens het herkauwen heeft ze geen rust. Ze vraagt zich af of zijn vragen naar andere witte herten er de oorzaak van is dat hij weg is. Maar hoe kan hij nu in zijn eentje tussen zovele honderden herten op zoek gaan naar die paar eenlingen?

Als de avond gaat vallen komt de vader van het witte hert aangerend. Hij heeft nieuws. Hij heeft een vos gesproken die is aangesproken door een wit hert dat op zoek was naar andere witte herten.
Eindelijk weet zijn moeder het zeker. Hij is op zoek gegaan naar hen. Zij vader verteld in welke richting het witte hert is gaan zoeken. Ze laat haar andere bambi achter bij haar zuster en gaat op pad. Ze kijkt op als ze ziet dat het mannetje haar volgt. Ja, knikt hij, het is ook mijn schuld. Ik had zijn vragen moeten beantwoorden en hem niet moeten wegsturen.

Vader en moeder zijn nu beide op zoek naar hun zoon. Waar zou hij kunnen zijn? Ze gaan naar de bron, maar daar is hij niet gezien. Ze rennen door. Intussen verspreid het nieuws zich als een lopend vuurtje. Het witte hertje is weggelopen op zoek naar andere witte herten. Alle dieren zoeken mee.

Als de nacht valt nemen de nachtdieren het over. De uilen zoeken het gebied af naar het kleine witte hertje. En dan ineens komt een bosuil terug gevlogen. Hij heeft in een oud leger een klein wit hertje zien liggen. Meteen gaan vader en moeder mee met de uil. En ja hoor, daar ligt hun zoon. Opgerold in de koude te rillen. Snel gaan ze bij hem liggen om hem op te warmen.

Als hij wakker wordt merkt hij dat zijn vader en moeder er zijn. Hij verteld huilend van zijn zoektocht. Ze begrijpen het wel. Ze luisteren naar hem en vader beloofd de andere witte herten te gaan zoeken. Dan gaat hij met zijn moeder mee terug naar de roedel. Hij is uitgeput en heeft nauwelijks honger.

Een paar dagen later keert zijn vader terug uit het bos. Bij hem heeft hij twee witte herten. Hij komt verbaasd kijken. Ze begroeten hem en vertellen hem hun verhaal. Ze leven hun eigen leven. Zoals een gewoon volwassen hert doet. Eigenlijk merken ze er nu niet veel meer van dat ze wit zijn. Maar dat is wel anders geweest. Toen ze net zo'n klein hertje waren als het witte hertje nu.

Het witte hertje begrijpt nu dat kleur niet uitmaakt. Dat familie is wat telt. En familie heeft hij. Hij gaat weer tevreden spelen met zijn neefjes en nichtjes. Veels te snel zal hij groot zijn en zijn eigen familie willen stichten.