Over Angélique

Ongewenst kinderloos en dan?

Mijn angst was erg groot omdat ik in 1990 heel snel zwanger werd van mijn dochter*. Ik verloor Lucienne toen ze pas 24 weken in mijn buik zat. Ze was zo klein en compleet, maar niet klaar voor het leven. Samen met haar vader ging zij naar de hemel. Sindsdien werden mijn menstruatieproblemen nog groter als dat ze voorheen waren geweest. Ik vloeide vaak de hele maand. Toen ik in 1994 steeds meer en meer problemen kreeg met mijn menstruatie's, totaal wegblijven of slechts enkele druppels bloed, begon ik hulp te zoeken. Maar men deed het af met, ja je hebt veel meegemaakt, gebruikt de pil, dus ja, het is niet onmogelijk dat er niets aan de hand is. Maar waarom voelde het dan anders?

Toen we een trouwdatum hadden geprikt en ik daarna helemaal niet meer ongesteld werd, ging ik opnieuw naar de huisarts en vroeg een verwijzing voor de vrouwenarts. Deze begreep mijn zorg wel, maar wilde persé wachten tot na de huwelijksreis. Uiteindelijk kreeg ik op voorhand een tijd direct na mijn honeymoon. Er veranderde echter niets en het was niet bepaald een goed nieuws bericht. Ik kreeg te horen dat ik leed aan PCOS. Dat verklaarde mijn problemen met menstruatie. Ik zal een aparte pagina besteden aan dit onderwerp.

Een lange strijd met vruchtbaarheidsonderzoeken volgde en de maanden daarna stonden volledig in het teken van het ziekenhuis. Op een gegeven moment was ik elke dag in het ziekenhuis. Met de steun van mijn pleegvader doorstond ik deze hel. Helaas had ik op zich weinig steun aan mijn ex-man. Die werd het soms moe en had geen zin om op te draven in het ziekenhuis. Ik voelde me dan zo machteloos. Want ik wilde zo graag weer mamma worden.

We hadden het geluk aan onze kant en ik reageerde heel goed op de medicijnen en behandelingen. In december nam ik een besluit. Als ik nu niet zwanger zou worden zou ik minstens een half jaar rust nemen. Ik kon geen ziekenhuis meer zien. De eerstvolgende ovulatie was met kerst. En dus togen we op eerste kerstdag naar het ziekenhuis. Daar kregen we te horen dat ik in principe zwanger zou kunnen worden omdat er een rijpe eicel was. We besloten het erop te wagen en hadden zonder de hele poespas van medicijnen sex. Ik had zoiets van lukt het niet, dan zien we later wel weer. Op dat moment wilde ik gewoon liefdevol vrijen. 

Daags voor oud en nieuw wist ik opeens dat ik zwanger was. Ik deed geen test, maar boekte wel een tijd half januari bij het ziekenhuis. Mijn arts vond het wel heel vroeg om te "weten" dat men zwanger is, maar wilde me in ieder geval onderzoeken. Toen zagen we voor het eerst het begin van het nieuwe leven. De hele zwangerschap was een hel waarbij ik 9 maanden misselijk was. Al in week 37 dienden de eerste weeën zich aan, maar het zou tot week 42 duren voor we onze zoon in onze armen konden sluiten. 

Begin 1998 kreeg ik weer medicatie omdat we nog graag een tweede kindje wilden. Ik had toen al ernstige bekkenklachten maar die werden door de artsen in het ziekenhuis afgedaan als erg langzaam ontzwangeren. Toen ik 8 weken in verwachting was van de jongste merkte ik dat ik zonder hulp niet ver meer kon lopen en dat werd steeds erger en erger.

Die zomer gingen we op Texel op vakantie. Daar bleek dat mijn bekkeninstabiliteit zo ernstig was geworden dat ik niet meer zonder krukken kon lopen. We hebben toen onze vakantie afgebroken en zijn verder dicht bij huis gebleven.

Lange tijd heb ik er niet meer bij stil gestaan. Maar in de zomer van 2007 ging ik beseffen dat mijn PCO van destijds wellicht ook voor problemen nu zorgde. Ik ging me er wat meer in verdiepen en uiteindelijk bevestigde mijn gynaecologe mijn bange vermoedens. Een groot aantal klachten zijn nog altijd op het PCO terug te voeren. Ook de echo die werd gemaakt wees uit dat er sprake is van PCO.

Voorlopig blijf ik dus weer onder controle bij de arts. Dat is toch wel een geruststelling voor me. Nu kijkt er toch iemand mee die verstand van zaken heeft. Het maakt het niet makkelijker om de symptonen onder ogen te zien, maar het geeft me wel een veilig gevoel.

Ik werd 22 weken opgenomen in het ziekenhuis mocht ff naar huis en toen zou ik een keizersnede krijgen, maar de vervangende arts was het er niet mee eens, pas in week 39 wilde hij een bevalling inleiden. Het werd een vreselijke bevalling. Opnieuw. 

Toch deed ik het dit keer bijna alleen. Ik kon zijn paniek niet aan. Na een paar dagen zou ik door de ziekte van de kleine beseffen hoe ik door het oog van de naald ben gekropen. 

Blijvende bekkeninstabiliteit

Na de bevalling van onze Glenn eind 1998 merkte ik dat ik nog steeds nauwelijks kon lopen. Glenn werd ernstig ziek en belandde opnieuw in het ziekenhuis en ook werd opgenomen. Onze zoon was een enorme vechtersbaas en langzaam maar zeker knapte hij op. Toch zou hij de eerste jaren een zorgenkindje blijven.

Ondertussen vernam ik in het ziekenhuis van de orthopeed dat ik eigenlijk niet meer normaal had mogen bevallen omdat de bekkeninstabiliteit al zo vroeg was begonnen. Maar daar kon niets meer aan veranderd worden. Dus kreeg ik strikte bedrust voorgeschreven. Na een half jaar merkten we dat er geen verbetering in de situatie kwam.

Ik kreeg toen Ceasartherapie, maar die had een averechts effect. Ik was er zo lang ziek van door de pijn dat ik thuis nauwelijks nog kon functioneren. Mijn revalidatiearts besloot toen dat we het beste voor revalidatie in een kliniek konden gaan.

Een lang aanlooptraject volgde. Daarna nog langer wachten tot ik eindelijk met de revalidatie kon gaan beginnen. Een jaar niet thuis was een enorme opgave. Zowel voor mij als voor mijn gezin. Het ergste van alles was dat het gewenste resultaat uitbleef. Ik ging er conditioneel wel iets op vooruit, maar ik kon daarna niet beter lopen dan voorheen.

Verder met rolstoel en scootmobiel

Het was duidelijk dat mijn rolstoel een blijvertje was geworden. Na de revalidatie heb ik zo snel mogelijk een scootmobiel aangevraagd. Dat had nog heel wat voeten in aarde, maar uiteindelijk kwam hij er.

Nu merk ik dat ik me een stuk vrijer voel door mijn scootmobiel ook al heb ik alles nog lang niet geaccepteerd. Elke dag probeer ik zo goed mogelijk om te gaan met de pijn en mijn beperkingen. De ene dag gaat dat beter als de andere. Ik probeer op school te helpen met de website en als er computerles is dan wil ik ook wel een handje toesteken. Verder kan ik helaas niet gaan.

Gelukkig kunnen we in de vakanties veel naar buiten. Vaak gaan we kamperen op een van de prachtige terreinen van de NCC. Of we maken van huis uit mooie fietstochtjes met de kinderen. Dat vind ik heerlijk om te doen.

In de wintertijd voel ik me altijd wat meer beperkt en dan heb ik ook wel eens last van het feit dat ik me niet vrij kan begeven waar ik heen wil omdat ik altijd van anderen afhankelijk ben. Toch zoeken we samen steeds naar mogelijkheden om het zo gezellig mogelijk te maken.

Ik ben inmiddels met mijn tweede scootmobiel bezig. De eerste moest vervangen worden omdat hij niet voldoende vering bezat en een te kleine actie-radius had voor mij. Toch had hij al 5700 km gelopen voor hij omgeruild werd. Mijn huidige scootmobiel heeft inmiddels de magische grens van 10.000 km gepasseerd binnen 3 jaar.

Alle ontwikkelingen hebben er toe geleid dat ik al in 2000 ben toegetreden tot het bestuur van het Gehandicapten Platform Helden. Daar doe ik in de eerste instantie veel secretarieel werk, maar later zal dat beduidend meer worden. De laatste jaren zal ik zelfs het voorzitterschap samen met mijn vriendin op me nemen. 

Mijn eigen site

Ik ben in 1997 begonnen met het maken van een homepage. De eerste jaren stelde het niet zo veel voor. Vanaf 2001 begon ik er meer inzicht in te krijgen en werd mijn site beetje bij beetje een stuk professioneler en informatiever. Helaas kan ik soms van de pijn niet goed typen en dan ligt de boel een beetje stil.

De site heb ik opgebouwd omdat ik graag met mijn hobby's bezig ben. Ik houd veel van treinen en treinreizen. Helaas is het voor mij niet altijd meer mogelijk om met de trein te reizen. Dus ben ik er veel over gaan lezen. Ook bezoek ik wel eens spoorbeurzen, spoorwegmusea en museumspoorlijnen.

De informatie die ik dan verzamel komt op mijn homepage. Zo is hier al heel veel informatie te vinden over treinen. Ik vind de smalspoortreinen uit Zwitserland het mooiste. Maar helaas kun je niet elke dag naar Zwitserland gaan. Dus haal ik ook veel informatie uit gegevens die ik opvraag via het internet.

Zwitserland is mijn favoriete vakantieland en daarover wil ik dus ook een heleboel vertellen op mijn site. Ik probeer zo veel mogelijk informatie te plaatsen die andere kan helpen ook een reis naar dit mooie land te plannen. Ik verzamel veel informatie over het land door bij de lokale VVV's brochures op te vragen.
Soms krijgt de postbode een hernia van alle postpakketten die ik ontvang. Ik vertaal de teksten voor me zelf om er dan mijn eigen verhaal mee te schrijven. De enige uitzondering hierop zijn de routebeschrijvingen die ik vind op het internet. Vaak beschrijven ze routes die ik in het verleden zelf gewandeld heb. Deze vertaal ik meestal vrij letterlijk omdat ik gemerkt heb dat veel mensen daar behoefte aan hebben.

De foto's die ik maak plaats ik veel op mijn site. In de afgelopen jaren heb ik er heel wat gemaakt en er zullen dus nog vele hier op de fotopagina gaan verschijnen. Mijn meest geliefde onderwerpen om te fotograferen zijn de natuur, treinen, mijn gezin en dorps- en stadsgezichten. Als we dus eens er op uit trekken probeer ik zo veel mogelijk foto's te maken zodat ik die uiteindelijk weer op mijn site kan gebruiken.

Helaas kan ik niet overal zelf (meer) heenreizen en dus ben ik zo nu en dan ook van foto's van anderen afhankelijk. Via mijn clubs bij Het Net heb ik verschillende mensen leren kennen van wie ik ook foto's op mijn pagina's mag gebruiken. Dit staat er altijd wel bij vermeld. De foto's die geen bijschrift met bronvermelding hebben zijn van mijzelf afkomstig.

Ook kan ik zo nu en dan weer eens wat ondernemen met behulp van vrienden die ik op internet heb gevonden. Ik heb veel contact met een groepje spoorliefhebbers en daarmee gaan we zo eens per jaar een dagje wat leuks doen. Dat vind ik echt geweldig.

In de winter kan ik me ook prima vermaken met het werken aan deze site. Dan zoek ik op internet informatie op over de onderwerpen die mij aanspreken en dan laat ik via officiële sites informatie thuis bezorgen over het volgende stukje dat ik wil gaan schrijven. Vaak moet ik dat dan eerst voor mezelf vertalen voor ik er dan weer een nieuw item van kan maken of een bestaand item mee kan uitbreiden.

Terwijl de scheiding in volle gang was heb ik mijn site verwijderd van internet, deze stond namelijk nog op naam van mijn oude partner en dat wilde ik niet langer. Vandaar dat ik uiteindelijk in 2017 opnieuw leven ging blazen in mijn website en een nieuwe basis ben gaan zoeken. Voorlopig betekend dat dat ik de site onder breng bij Jimdo. In de kostenloze versie kan men al een aardig idee krijgen van de mogelijkheden die Jimdo biedt, en bijkomend voordeel, ik kan er ook nog Nederlandse support krijgen. Wel handig als je er na 6 jaar weer helemaal in moet komen. Eind mei 2017 ga ik een nieuw eigen domein aanschaffen waarop de site dan zonder reclame te zien zal zijn. 

De nieuwe naam moest iets unieks zijn. Vele namen passeerden in mijn hoofd om steeds opnieuw terug te komen op die ene naam. Lappmark. Lappland is onderverdeeld in diverse Lappmarken. Gezien ik zelf in een Lappmark woon, leek me dit een geschikte naam. En korte check op het internet leerde me dat de naam vrij was op alle sociale media en dus besloot ik de naam overal te claimen om op die manier mijn volgende stappen voor te bereiden. 

Afscheid van mijn vader

Ik kreeg in het voorjaar van 2004 een telefoontje van mijn zus dat mijn vader heel ernstig ziek was en dat hij waarschijnlijk niet lang meer te leven had. Hij was getroffen door longkanker. Dat was een hele schok voor mij. Ik heb altijd gehoopt ooit nog eens het contact met mijn vader te kunnen herstellen.

Ondanks alle problemen die ik met mijn moeder heb gehad wist ik zeker dat ik op mijn manier afscheid wilde nemen van mijn vader. In mijn hart hoopte ik ook dat ik daarvoor de kans zou krijgen en daar twijfelde ik wel aan. Vooral de houding van mijn moeder maakte dat ik mij heel erg terughoudend bleef opstellen.

Toch heb ik volop genoten van de tijd die ik nog met mijn vader heb gehad. Het was niet gemakkelijk en vaak ook best pijnlijk en confronterend. Toch ben ik blij dat ik die uurtjes heb mogen meemaken. Al wisten we beiden dat niet alles gezegd werd, het was niet noodzakelijk. Immers mijn vader is niet verantwoordelijk voor het gedrag van mijn moeder. 

Uiteindelijk koos mijn vader voor euthenasie. Dat was mij best moeilijk. Toch wist ik dit al jaren en dus stond ik er ook niet negatief tegenover. Dat neemt echter niet weg dat het zeer ingrijpend was. 1 Oktober 2004 overleed mijn vader thuis.

Lees meer over mijn vader op mijn pagina ter nagedachtenis aan mijn vader.

Een plekje voor Glenn (2007)

Het is een hele opluchting als er eindelijk een plekje is voor Glenn. Vlak na de Hemelvaart kan hij meteen na de intakegesprekken worden opgenomen. Het is een hele verandering in huis. We missen hem vreselijk, maar we weten dat dit het beste is. Gelijk al in de eerste weekenden merken we het verschil. Eindelijk komt er voor hem ook weer wat zonnelicht aan de hemel.

Hij loopt zelfs de avondvierdaagse uit. Een hele prestatie omdat hij zelf niet gelooft dat hij dat ook werkelijk kan. Toch lukt het de leiding en zijn medebewoners om hem te motiveren vol te houden. Aan de streep staat uiteindelijk een apetrotse Glenn die maar liefst 34 km gewandeld heeft verdeeld over 4 avonden!

Intussen komt de zomervakantie ook met rasse schreden dichterbij. De voorbereidingen worden concreet en ik moet me langzaam gaan voorbereiden op hoe we alles moeten inpakken in de bus. Er moeten nog spullen uit de caravan gehaald worden en dan kan het avontuur beginnen. 

2005

Eindelijk gaat het beter met onze jongste zoon en krijg ik het gevoel dat hij echt "genezen" is. Hij krijgt niet meer uit het niets koorts en dat is een zegen want dat betekende toch elke keer angst.  Dat geeft veel rust en ook ruimte ook weer aan mezelf te denken. Ik loop al jaren met het probleem van overgewicht en daarvoor is eigenlijk geen oplossing. Geen enkel dieet geeft gewenst resultaat en nog minder gaan eten al helemaal niet. 

Uiteindelijk in België het traject gestart voor een maagband. De onderzoeken zijn zwaar en vooral de psychologische gesprekken zijn heftig. Toch begrijp ik wel dat dat ook noodzakelijk is. Als ik groen licht krijg ben ik opgelucht maar ook bang. Ik ben in januari opnieuw aan mijn kaken geopereerd om implantaten mogelijk te maken. Pas eind april krijg ik de uitslag te horen en twee weken later zou mijn maagband geplaatst worden. 

Als ik te horen krijg van de kaakspecialist dat mijn kaken niet sterker geworden zijn van de operatie, raak ik haast in paniek. Ik licht de kliniek in België in, maar daar besluit men toch om door te gaan met de operatie. En zo krijg ik op 5 mei een maagband. In september volgt opnieuw een operatie aan mijn kaken. Ik houd mijn hart vast. Ik durf niet te hopen. Ik wil zo graag een passende prothese. 

Maar hopen op een goede afloop en zien hoe we dan weer verder moeten.

2006; een bewogen jaar

Het jaar 2006 was er ene waarvan men zeggen kan dat we hem zo snel mogelijk willen vergeten. Alleen is dat niet mogelijk. In het voorjaar voelde ik me lekker en ik had weer echt zin in de dingen. Ik was weer bezig met mijn site en had weer wat meer energie om wat leuks te ondernemen. De enige tegenslag is dat mijn kaakoperatie opnieuw is mislukt. Maar daar wil ik nu even niet te lang bij stil staan. 

Daags voor de Hemelvaart kreeg mijn ex-man echter een zwaar ongeval op het werk. Hij kwam onder een heftruck. Hij belde me zelf vanuit de ambulance en vanaf dat moment veranderde er een heleboel. De eerste zorg was natuurlijk de genezing van het been van mijn ex-man. Er waren meerderen operaties nodig en een forse huidtransplantaties om alles weer een een beetje functioneel en dicht te krijgen. Resultaat vele weken in het ziekenhuis. Maandenlang in onzekerheid wanneer hij thuis zal komen. Het is een hel, ook voor de kinderen. Glenn wil niet naar het ziekenhuis en Gavin maar mondjesmaat. En daar heb ik begrip voor, maar ik moet er wel steeds heen. 

Ik ben blij als hij eindelijk thuis komt na al die maanden van onzekerheid. Maar van geluk kunnen we niet spreken. Want er komen onder de korsten nog nietjes vandaan en die moeten er dus nog uit. Het is inmiddels vakantie en onze eigen arts is niet bereikbaar, gelukkig wil de arts die achter ons huis zitting heeft dit op zich nemen ook al zit zij in een andere huisartsengroep. Als ze me apart wil spreken nadat ik mijn man thuis heb gebracht, weet ik al wat er in de lucht hangt. Zij vermoed dystrofie. En ik ook, ik heb de symptonen gezien bij mijn pleegvaders eigen dochter.

Uiteindelijk wordt posttraumatische dystrofie vastgesteld aan de hand van de symptonen. Het was een hele strijd om uiteindelijk toch die bevestiging te krijgen. Want wat huisarts en fysio al langer zeiden werd in eerste instantie ontkend door de artsen in het ziekenhuis.

Nadat hij op de pijnpolie terecht is gekomen krijgt hij medicatie en daarmee gaan we de goede kant op. Toch is het verwerken van het ongeval een hele strijd. Niet alleen voor hem, maar ook voor mij en de kinderen. Opnieuw staat ons hele leven op z'n kop.

De kinderen hebben het dit jaar heel moeilijk gehad. Vooral omdat we nu helemaal niet met vakantie zijn geweest en ook eigenlijk geen dingen hebben kunnen ondernemen. Als compensatie hebben ze wel de gehele tijd dat het zo vreselijk warm was een groot zwembad in de tuin gehad.

Na de zomervakantie merkten we op dat onze Glenn het heel moeilijk kreeg. Hij vond zijn draai niet op school en  dat liep uit op weglopen van school. Terugkomen om zijn jas op te halen en er weer vandoor gaan. Ik kreeg het doodsbenauwd van de gedachte dat hij in het bos zou kunnen komen en zou verdwalen. Als we met de auto ook willen gaan zoeken start de politie een verkeerscontrole, maar ik beweeg hen te helpen met zoeken. Een agente vind hem en samen leggen we uit dat hij niet hoeft weg te lopen. Dat hij altijd thuis mag komen.

Uiteindelijk is hij opgenomen geworden ter observatie. Helaas is daar nog niet echt een diagnose uitgekomen. Maar we zijn hard bezig met een oplossing voor hem. Nu is het wachten op een goede plaats voor hem.

Tegen het einde van het jaar besloot ik definitief dat ik wat aan mijn gebitsprothese moest doen. De laatste prothese heb ik nooit zonder pijn of mankementen kunnen dragen en ik kan hierdoor dus al jaren niet meer goed eten. Er kwam in ons dorp een specialist voor protheses en daar ben ik begonnen om een nieuwe aan te vragen.

Het voorstel is dat ik implantaten ga krijgen en dat daarvoor eerst de kaakholtes opgevuld moeten worden. Alles is nu aangevraagd en dus is het nu maar afwachten hoe snel alles verder zal gaan. Dit is een heel andere operatie dan de vorige twee. Daar werd alleen het tandvlees verzet. 

Ondertussen kan mijn maagbandje zijn werk niet doen omdat ik veel te vloeibaar eet. Maar ja, het is dat, of niet eten en dat laatste werkt ook niet. Stress is een grote invloed. En helaas ontbreekt het daar niet aan bij mij.

2007

Een heftig begin van het jaar. Het is gebleken dat Glenn niet terug kan naar de gewone basisschool. We wachten op een plaats in de 24 uurs zorg, maar daar zijn giga wachtlijsten. Gelukkig hebben we een fijn contact met de Jeugdzorg en hopen we dat we zo snel mogelijk een oplossing vinden voor onze kleine man.

Wachten duurt lang en voor ons gevoel te lang. We gaan steeds weer in gesprek tot we werkelijk het gevoel hebben serieus te worden genomen. Eind april is het zover dat we te horen krijgen dat er naar gestreefd wordt om Glenn binnen 4 weken te plaatsen. Ik hoop het. Want hij vereenzaamd thuis helemaal.

Glenn doet op Hemelvaart wel zijn communie. Daar ben ik wel blij mee. Nu kan hij gewoon met zijn klasgenootjes meedoen in de kerk. Dat vind ik wel belangrijk. Want anders wordt het nog vreemder en angstiger voor hem. Nu al met de voorstellingsmis zag hij er vreselijk tegenop om voor al die mensen te staan.

Inmiddels is ook bekend dat ik op 2 mei geopereerd wordt. Ik krijg dan sinusliften zodat de sinusholtes in mijn bovenkaak gevuld worden met botweefsel. Daarin moeten dan na zo'n 4 maanden de implantaten worden geplaatst. Mijn chirurg hoopt dat zowel onder als boven tegelijk van implantaten worden voorzien omdat anders de werking van mijn maagband danig in het geding gaat komen en er wellicht naar nog verdergaande oplossingen gezocht moeten worden.

Waar we ons allemaal aan vast houden is de grote vakantie. 4 Van de zes weken zijn we samen vrij en 3 ervan gaan we lekker naar Zwitserland waar we in Tessin een huisje hebben gehuurd. 

De pijn in mijn bekken neemt heel erg toe nadat er materiaal uit mijn bekken is genomen om in mijn kaken te plaatsen. Ik had al snel spijt van deze stap, maar er zijn niet veel alternatieven. Het is dan ook een fikse tegenvaller als ook dit mislukt.

2008

Een nieuw jaar voor een nieuw begin. En eindelijk lijkt er weer wat positieve energie los te komen rondom ons. We hebben in januari een hele goede intake gehad voor de aangevraagde huishoudelijke zorg. Hoewel we aanvankelijk een brief kregen dat het allemaal wel heel lang zou gaan duren, blijkt dat allemaal mee te vallen. Mijn schriftelijke uitleg verschafte al zo veel informatie dat men het noodzakelijk vond direct actie te ondernemen.

Natuurlijk weten wij ook dat deze mensen niet zo maar naar eer en geweten mogen werken, maar ze heeft er echt haar best voor gedaan en binnen enkele weken kregen we eindelijk een positieve uitslag. We krijgen het komende jaar in ieder geval ruim meer huishoudelijke zorg en ook ondersteunende begeleiding. Nog geen week na de telefonische toezegging van het CIZ dat de indicaties stelt, werden we al door de door ons gekozen zorgorganisatie benaderd. Zodat alles nu ook snel opgestart kan worden.

De eerste maanden van het jaar merken we dat het steeds slechter gaat met onze oudste zoon. Ik merk dat ik steeds meer energie kwijt raak om hem op het juiste spoor te houden. Hoewel iedereen om ons heen zijn best doet om hem zo snel mogelijk geplaatst te krijgen binnen de Mutsaersstichting, het gaat allemaal wel heel erg lang duren. Met pijn in ons hart moeten we toegeven dat we niet aan de terug keer van Glenn kunnen denken zolang Gavin in huis is.

In mei is het dan zover dat ook Gavin kan worden opgenomen. Het is een pak van ons hart want nu kunnen we met Glenn weer naar een terugkeer naar huis gaan werken. We besluiten dat hij na de zomervakantie thuis blijft en daarna naar speciaal onderwijs gaat.

Gavin vind het verschrikkelijk dat hij nu door de week zijn broertje weer niet ziet. Maar helaas moeten we hier doorheen. Ik blijf hopen dat we ook voor hem een goede wijze vinden om met zijn problematiek om te gaan. We horen in september de diagnose MCDD. Een zeer complexe stoornis.

Thuis gaat het intussen langzaam wat beter. Terwijl zowel mijn ex-man als ik erg veel pijn hebben, kunnen we met de zorg die we nu krijgen toch weer redelijk de boel op de rails krijgen. Het blijft alleen een gedoe met de insulineallergie van mijn ex. Hij blijkt voor alle insuline allergisch te zijn en moet nu aan een speciale pomp. Probleem alleen is dat de communicatie in de ziekenhuizen niet op rolletjes loopt. We worden langzaam het wachten een beetje moe.

Maar er is ook licht aan de horizon. We gaan met de kerst een weekje naar Zwitserland. We hebben een huisje in Oberwallis. Het ligt aan de ingang naar het Binntal en we kijken in de richting van de Fiescherhorn en de Aletschgletscher.

In de herfst ga ik nog een paar dagen op een minicruise met mijn zusje. We gaan naar Schotland. Deze reis zal voor mij in het teken staan van bijtanken. Want ik heb geen idee of het niet te stressvol gaat worden met slechts 1 weekje Zwitserland met kerst en dan terug voor oud en nieuw. Maar dat zullen we moeten afwachten. 

2009

Na de heftige strijd met de psychiatrische kliniek waar de kinderen hun hulp ontvangen besluiten we uiteindelijk om de oudste eerder dan gepland naar huis te halen. In een paar maanden tijd volgen de incidenten elkaar op en ik heb geen goed gevoel bij de opvang van onze zoon. Ook is het heel erg vermoeiend om elke zaterdag hem weer op de rails te zetten en hem dan zondagavond weer terug te brengen naar de kliniek. Alle afspraken ten spijt, blijft de leefgroep in gebreke. Ze kunnen niet de gewenste zorg verlenen en dat lijdt tot gevaarlijke situaties. In januari escaleert de situatie op de leefgroep en loopt onze zoon weg.

Dit wordt al om half twee 's middags ontdekt als hij niet op school komt. Wij worden echter pas tegen half vijf 's avonds ingelicht. We hebben geen idee waar we moeten zoeken en hopen alleen maar dat onze zoon zijn mobiele telefoon bij zich heeft. Een aantal korte sms sturen we naar hem om hem duidelijk te maken dat wij hem willen vinden en dat wij willen praten. De aap komt uit de mouw en hij blijkt met een jongere bewoner te zijn weggelopen. Niet omdat hij weg wilde lopen, maar omdat deze jongen wegliep. We krijgen contact en sturen de jongens op weg naar mijn ex-schoonouders. Uiteindelijk komen we tegelijkertijd aan bij het huis van mijn ex-schoonouders.

We nemen de jongens mee naar een rustige plaats waar we met ze gaan praten. We begrijpen de problemen en we beloven om het voor hun op te nemen in de leefgroep. We bellen de leefgroep dat wij de jongens hebben gevonden en dat we onderweg zijn. Als we aankomen maken we opnieuw afspraken met de leefgroep, om te ontdekken dat die nog geen half uur later al geschonden worden. Ik kook van woede, maar ik kan niets doen voor het jonge kind dat mijn kind in bescherming nam. Hij staat onder toezicht van de staat en dat betekent zoiets van dat de kliniek kan doen wat hij of zij wil. 

Dat weekend bespreken we alles opnieuw en die zondag volgt een heftige evaluering. De leefgroep beloofd beterschap, maar ik heb er een hard hoofd in. Nog geen twee weken later gaat het opnieuw fout. Ik ben het zat en neem een besluit. Ik neem mijn zoon al op vrijdagavond mee naar huis en deel hun mede dat hij vanaf maandag ambulant behandelt gaat worden. Men is niet blij met mijn besluit, maar wij hebben goddank de macht. Dus ze kunnen niets anders als zich erbij neerleggen. 

Na de zomer gaat hij naar speciaal voortgezet onderwijs en dan gaat ook de zaak voor onze oudste zoon verbeteren. Ik ben in ieder geval blij dat ik mijn kinderen weer thuis heb. 

De overstap naar speciaal onderwijs was ook voor Gavin wel de juiste. Beter passend onderwijs was er niet in Nederland. Toch voel ik ook hier aan dat er nog veel werk aan de winkel is. Zolang hij mannelijke leerkrachten heeft gaat het goed, maar zodra er een vrouwelijke leerkracht is dan komen de problemen. Hij vertrouwt gewoon geen vrouwen. Geen enkele. 

2010

Ik begin het jaar met een geweldige reis naar China. De reis van 8 dagen maakt een enorme indruk op mij. Ik geniet met volle teugen en laat alles goed op me inwerken. Ik maak veel foto's en film ook veel. Zo alleen kun je alle nieuwe indrukken onthouden. Het is werkelijk een geweldige belevenis om zo midden in de Chinese samenleving te staan. We maken geen gebruik van de georganiseerde uitstapjes maar zoeken onze eigen gids en gaan op die manier Beijing en de Chinese Muur verkennen. 

Na thuiskomst van deze bijzondere ervaring ga ik met een kennis die we al een jaar onderdak hadden geboden naar Zweden. Ze heeft daar met mijn hulp een huis gekocht en we besluiten samen naar Zweden af te reizen om de verhuizing af te ronden. Helaas krijgen we onderweg een ongeval wat onze reis danig vertraagd. Een aantal dagen in Törsby in het ziekenhuis stonden niet op de planning. Ook huurauto's die het onderweg begeven waren niet in de eerste plaats onze favoriet. Maar we bereiken haar huisje toch in redelijk goede gezondheid en het voelt goed om haar daar achter te laten. Een beetje een naar gevoel van binnen omdat ik daar graag zelf zou hebben gewoond, maar ik ben absoluut niet jaloers.

Met een lach en een traan vlieg ik in februari terug naar Nederland. In mijn gedachten nu echt het gevoel dat ik weg wil uit Nederland. Ik ga meer en meer hierover praten met mijn ex en uiteindelijk leiden een aantal zaken ertoe dat we in december van dat jaar besluiten om alles op een rijtje te zetten om de emigratie in gang te zetten. 

Maar eerst gaan we die zomer naar Spanje. Een reis waar ik me op verheugde maar die uiteindelijk voor mij een lange hel zou worden. Gelukkig hadden we een mooi huisje midden in de natuur met een eigen zwembad. Ik had me echter verheugd op het verkennen van de omgeving maar die droom viel in duigen. Buiten de korte tripjes naar de winkel wilde mijn ex-man niet echt wat ondernemen en zat ik in feite opgesloten in het huisje. Gelukkig heb ik door fotografie mijn eenzaamheid enigszins kunnen verdrijven. De reis zal elders op deze site een plaatsje krijgen. 

Ooit wil ik terug in het voorjaar als alles groen is. Als niet alles goudgeel afgestorven is. Maar of het er ooit van zal komen dat is de grote vraag. Veel inkomsten heb ik na mijn scheiding niet meer. Toch is er maar een weg, de weg vooruit. 

2011

De afgelopen jaren waren alles behalve gemakkelijk. Soms was de strijd met ziekenhuizen zo heftig dat we daar meer waren dan thuis. De rust keerde enigszins terug doordat we logeerweekenden kregen voor onze kinderen. Wat het geheel echter weer veel zwaarder maakte was dat we slachtoffer werden van haat. Was onze schuur al eens beklad in de afgelopen jaren, onze tuin gemolesteerd, diefstal van beeldjes uit de tuin en ga zo maar door. De haat tegen mijn kinderen deed me het meest zeer. Kinderen die het dorp niet in durven omdat ze bang zijn dat ze in elkaar geslagen worden. 

Het geheel verergert als er ook op sociale media het nodige gebeurt. Er komen ineens advertenties op marktplaats waarbij wij zogenaamd goederen te koop aan bieden, maar ook lijkt het alsof we op dit soort sites zaken kopen en dan niet betalen en ophalen. We komen er achter waar deze advertenties vandaan komen en omdat deze vanaf een werkcomputer gepleegd worden, krijgt deze persoon ontslag en komt de rust terug. Helaas maar voor kort. 

Een familielid van dezelfde persoon die ons eerst lastig viel met de advertenties besluit tot het plaatsen van doodsbedreigingen op de sociale media van onze oudste zoon. Lezen dat je je leven niet meer zeker bent is niet prettig en we doen direct aangifte bij politie. Gelukkig weten we wie de dader is en het lijkt ook wel zo dat de politie het goed op pakt, maar mijn lust om in Nederland te blijven is gedaald tot onder het vriespunt. Ik wil weg. We bezoeken emigratiebeurzen en in februari valt het besluit. In maart gaat mijn ex-man naar Zweden en als dat bevalt dan vertrekken we per direct uit Nederland.

Zijn tweeweekse reis is een groot succes en we besluiten in de zomer te emigreren. We hebben een huis gevonden in Västernorrland. Alles gaat helaas niet helemaal zoals gepland en dat legt ook een claim op mijn toch al wankele huwelijk. Ik voel meer en meer dat ik alleen sta voor alles en moet hemel en aarde bewegen om ook van zijn kant input te krijgen. Ik besluit al na een paar maanden me terug te trekken in de caravan. Ik gooi alles in de strijd om zo snel mogelijk Zweeds te leren. Mijn doel is voor het einde van het jaar moet ik gewoon in de winkels me kunnen redden met Zweeds. 

Tijdens oud en nieuw bak ik oliebollen volgens Hollandse traditie en ik ga het hele dorp rond om ze uit te delen. Mijn Zweeds is nog niet overweldigend goed, maar bij de meeste mensen red ik me prima om mijn geste met de beste wensen voor het nieuwe jaar uit te delen. Het is een enorm succes, een enorme domper is wel dat ik de actie alleen moet ondernemen omdat mijn partner er het nut niet van in ziet, willen ook de kinderen niet mee. Jammer. 

2012

Ik ben gelukkiger dan dat ik in tijden ben geweest. Maar ik merk dat dit niet voor mijn hele gezin geldt. De oudste zoon begint opnieuw met liegen en bedriegen. Stiekum roken en spijbelen. Helaas is de school niet echt open naar ons toe en daarom ontgaan ons de eerste signalen. Mogelijk ook omdat ik niet aldoor thuis ben en vaak mijn heil ergens anders zoek. Daarna zijn onze eigen zorgen ook aanleiding dat het geheel steeds moeilijker word. Ik voel me belazerd omdat mijn ex-man niets onderneemt om werk te vinden. Hij kan aan de slag, maar hij weigert het te doen. 

We moeten verhuizen en dan heb ik al diverse maanden in de caravan en bij buren geslapen omdat ik niet langer met mijn ex-man samen wil slapen. Als in december een telefoontje komt dat mijn moeder op sterven ligt, vertrek ik halsoverkop naar Nederland. Gelukkig valt het mee, maar als ik terug kom vallen een aantal dingen rauw op mijn dak. Ik kom thuis na een enerverende reis op eerste kerstdag. Het is 21 u. De tijd dat onze relatie op deze dag 20 jaar daarvoor was begonnen, maar er komt nog geen zalig kerstfeest, gefeliciteerd of kus of knuffel.  Onderweg naar huis neem ik mijn besluit. Ik stop ermee. Zo wil ik niet langer leven.

Op dat moment valt het definitieve besluit, mijn huwelijk is geen huwelijk!

2013

Mijn besluit om weg te gaan slaat er hard in bij mijn ex. Hij begrijpt het echt niet en hij praat er met niemand over. Als ik in maart een oplossing heb voor eigen huisvesting, licht ik dan ook onze familie in. Ik wil er niet meer mee wachten. Iedereen is in shock, maar ik wil gewoon verder met mijn leven. Dat gaat moeilijker worden dan ik dacht. Per direct begin ik contact te zoeken met andere mensen want ik wil niet eenzaam verder leven. Ik verwacht niet dat ik onmiddellijk een nieuwe partner zal vinden, maar ik hoop wel op wat nieuwe vriendschappen die wellicht tot meer kunnen leiden. 

Helaas maak ik een verkeerde keuze en kom ik in een "relatie" met een narcist die ook nog eens bipolair ziek is. Ik breek na een paar dates de relatie af, maar daar neemt hij geen genoegen mee. Hij besluit mij te gaan stalken. Mijn leven verandert in een hel. Overal waar ik ben duikt hij op, in de supermarkt, op het station, bij mijn huis. De angst slaat toe als ik via sociale media bedreigingen begin te ontvangen. Nog neem ik het niet helemaal serieus, maar als hij me meer dan 100 keer belt gedurende 1 nacht, terwijl ik in het ziekenhuis lig, dan overtuigt het personeel me dat ik nu echt aangifte moet doen. Goddank heb ik van de eerdere bedreigingen en de huisvredebreuk ook aangifte gedaan. Nu komt het niet uit het niets.

Ik krijg direct politiebewaking en dat is een goed gevoel, maar ook een belasting. Het feit dat de politie weet met wie ze te maken hebben, maakt het er voor mij niet gemakkelijker op. Al snel wordt duidelijk dat de openbaar aanklager genoeg redenen heeft voor een rechtzaak. De aanloop naar de rechtszaak neemt veel tijd in beslag. Het contact met de politie verloopt soepel, dat met de openbaar aanklaagster moeilijker. Maar eind November komt er dan bericht dat de rechtzaak in januari beginnen gaat. Er staan diverse dagen voor, 5 in totaal. Ik hoef niet af te reizen naar Växsjö, maar kan een videolink krijgen met Östersund.

Ik heb nu nog maar ene wil, weg hier, maar niet uit Zweden, maar richting de Noorse grens. Of naar Norrbotten. Als het maar zo ver mogelijk weg is van waar ik nu woon.

2014

Mijn besluit om weg te gaan betreur ik geen moment maar het is een nachtmerrie om eigen woonruimte te vinden en via de hulp van vrienden krijg ik uiteindelijk een eigen plekje in Bräcke. Niet helemaal ideaal, maar ik mag niet klagen. Mijn gezondheid gaat niet van een leien dakje en ik ben meer in het ziekenhuis van Östersund dan me lief is. Er staat al twee jaar een operatie gepland maar mijn longen laten de operatie nog niet toe. Ik zal blij zijn als er eindelijk een oke komt van de longarts. 

Dit jaar staat ook in het teken van persoonlijke ellende in de vorm van de stalker. Mijn angst om naar buiten te gaan wordt met de dag groter. Aangifte na aangifte volgen en na de ernstige bedreigingen loop ik al weer ruim een jaar met een alarm. Niet echt gezellig om nooit een stap te kunnen zetten zonder dat alarm. Maar uiteindelijk bewijst het zijn nut en kan ik mezelf op tijd in veiligheid brengen. Alles bij elkaar ben ik toch blij met de noodgedwongen verhuizing, maar ik wil eigenlijk weg want ik voel me absoluut niet prettig hier. 

Mijn gezondheid lijdt onder deze heftige inbreuk op mijn privacy. Ik kan niet meer zonder slaaptabletten en angstdempende medicijnen. Helaas word het steeds moeilijker om iets buiten de deur te doen. Boodschappen doen is een hel. De hond uit laten ook. Alleen diep in het bos voel ik geen angst.

De eerste rechtszaak is al in januari maar die wordt ongeldig verklaard vanwege valse verklaringen afgelegd door mijn stalker. Daarna verdaagd de zaak keer op keer vanwege dwingende redenen. Uiteindelijk, een paar dagen na mijn operatie is de rechtszaak. Ik voel me daar alles behalve lekker bij, maar de openbaar aanklager en ook mijn psychologische ondersteuning geven aan dat het misschien maar beter is zo. Ze staan me dan ook bij tijdens de rechtszaak. Na het aanhoren van al zijn leugens stort ik in. 

Mijn verhaal wordt gesterkt door getuigen van de politie en dat maakt dat zijn leugens in ieder geval voor de rechtbank geen probleem vormen. Zij neemt de historie zoals ik die heb beschreven en zoals die ook door agenten van de zedenpolitie is bevestigd over. Toch is het niet prettig als je op die manier met leugens wordt geconfronteerd. 

2015

Wie had gedacht dat het rustig zou worden na de rechtszaak met de stalker heeft het helemaal mis. Dit jaar heeft voor mij in het teken gestaan van opnieuw vele politie aangiftes, vrijwel elke twee weken overtrad de man het contactverbod en dat gedurende het hele jaar. Onbegrijpelijk gewoon. Maar goed, hij is ziek, dat is nu ook door de gerechtsarts vastgesteld. Die diagnose geeft aan de ene kant rust, aan de andere kant houdt het me in angst. 

Alle bedreigingen komen toch wel aan. Via de post. Via Facebook. Had nooit gedacht dat het leven zo'n hel zou kunnen zijn. Maar opgeven wil ik niet. Wat dan wel, ik moet verder. Niet gemakkelijk als er steeds weer laster verschijnt op internet. Elke dag probeer ik de ene voet voor de andere te zetten, maar het valt me moeilijk. 

Eind van het jaar is er in elk geval een lichtpuntje. Op 5 december 2015 ben ik officieel gescheiden en er volgt nog wel een rechtzaak eind van de maand maar ik laat alles zoals het is. Geen zin in deze moeilijke tijden ook nog weer een kind op te nemen dat beschermd moet worden. De waarheid is, ik durf het niet. Doodsbang dat de stalker zich op hem zal richten. 

2016

In januari volgt weer een akute reis naar mijn moeder. Het is een zware reis met veel vertragingen en tot slot niet bepaald de beste verhoudingen met een zus die jaloerser is dan ik me voor kan stellen. Ik hier voor moeder, of wat ze dan ook in mijn leven geweest is. Eenmaal krijg ik de kans met haar te praten over het verleden. Ze herinnert zich delen van die reis. Maar niet waarom ze mijn leven vergalde door mijn studie af te blazen. Het is iets van een afscheid. Uit alle brieven van de dokter begrijp ik inmiddels wel dat ze er niet alles aan kon doen. Ze was psyatrisch ziek. Het verlicht mijn pijn niet. Ik ga naar  huis in de wetenschap haar nooit meer bij leven te zien. 

Ze knapt op,  ik vraag me af hoe, maar wil me daar niet mee bezig houden. Als het telefoontje in mei dan komt dan schrik je toch. Wat nu? Opnieuw halsoverkop weer naar Nederland. Ik zou met mijn zoon en zus vroeg arriveren zodat ik afscheid kan nemen van moeder. Wil hier beslist nog zien. Al weet ik niet waarom. Om me te overtuigen misschien. En ik wil perse zelf de kist sluiten. Maar voor het zover is, is de grote vraag waar mijn oudste zuster is. Ze komt veel en veel te laat en wil dan zo over mijn wensen heenwalsen en verbieden dat ik de kist sluit. Nou dat gaat dus niet gebeuren. Omdat we alle tijd hebben omdat mijn oudste zus echt niemand uitnodigde op haar uitvaart, ik weet was moeders wens, maar er zijn ook nabestaanden.

Mijn andere zus besluit me te helpen met het sluiten van de kist. Een emotioneel moment waar we de tijd voor nemen. Daarna de uitvaart. Dankzij mij ene zus een mooie serene herinnering aan haar lezen. Ik lees  mijn gedicht in eerste plaats in het Zweeds, een taal waarin ik me steeds beter kan uitdrukken. Daarna in het Nederlands. 

Uiteindelijk wil ik ook met mijn oudste zus afscheid nemen, een domme gedachte want dat gaat dan ook finaal verkeerd. Mijn zus gedraagt zich als enigs kind en wel persé alleen afscheid nemen van moeder. We krijgen de erfenis uitgereikt in een boodschappen tas. Daarmee is voor haar de zaak afgedaan. Ik weet dat moeder niet veel had, maar er was wel meer dan twee boodschappentassen vol spullen. Waar is de rest gebleven? Waarom mag ik niet nog een keer naar moeders huis? Vragen waar we dus ook nooit antwoord op krijgen. 

Twee weken na de uitvaart overlijdt Manga, mijn hond. Een week heb ik nog met hem gehad. Daarna zakte hij in elkaar en was inslapen de enige mogelijkheid. Het zijn zware weken die volgen. 

Dan opnieuw een rechtzaak tegen de stalker. We winnen zoals verwacht weer maar ik wil rust. Gewoon rust! Ik kan niet meer. Ik wil weg hier uit die flat waar ik me opgesloten voel als een kat in het nauw. Ik vind een huisje in Västerbotten en kan daar 2 november naar toe verhuizen. De rechtzaak is een paar dagen ervoor. Die gaat gesmeerd als blijkt dat hij niet op komt dagen. Krijg ik dan nu eindelijk rust? Ik hoop het. 

Ik heb inmiddels contact met een tot dan toe lieve man. Ik wordt verliefd. 

2017

Het huisje is een minder groot succes en vanwege het slechte onderhoud verhuis ik in juni dan naam mijn vriend. We verloven ons om het geheel een wat leukere status te geven. Ik ben gelukkig, denk ik dan nog. Aangezien hij mij steeds meer beperkt in mijn doen en laten komt mijn homepage stil te liggen, net als mijn cursussen. Ik zie het gebeuren maar durf er geen einde aan te maken. Want hij zou me helpen om mijn zoon terug naar Zweden te krijgen?

Had ik mijn ogen maar eerder geopend. Er volgt een jaar waarin ik zelfstandig niets kan doen. Langzaam maar zeker hangt het me de keel uit, die rondjes in het niets. uren kan hij rondrijden zonder ook maar een woord te zeggen waar we heen gaan. Het wordt deprimerend maar ik kan me er niet tege verzetten, ik wil geen ruzie. Dus slik ik de ellende voor zoete koek en geniet van de broodkruimels waar ik wel wat mee kan. 

Kerst en oud en nieuw vieren we op zijn dochters verzoek bij haar thuis, en dus bij zijn ex. Ik begrijp niets van de situatie maar kan ook niet echt hoogte krijgen van de situatie. Waarom woont ze zo krap bij haar moeder als wij een hele verdieping over hebben? In mijn dromen een verdieping die ik ombouw tot werk en tentoonstellingsruimte. Alle ja's en wat leuk ten spijt, hij helpt me nooit om dat voor elkaar te krijgen. Ondertussen is er wel op iedereen die voor mij komt commentaar. Langzaam word ik afgesloten van de wereld. Helaas ik merk het niet, of beter gezegd, ik wil het niet merken.

2018

Eindelijk een dokter die verder kijkt dan zijn neus lang is en gedegen onderzoek doet. Het blijkt dat ik CTS (carpaal tunnel syndroom) heb in beide  handen, maar toch is er meer en dus raad de arts me daar aan om verder onderzoek te vragen. Dat krijg ik en dan na de MRI word ik gebeld. Mevrouw u heeft een dubbele hernia of erger in uw nek. Dat veroorzaakt de pijn. U moet met spoed naar Umeå. De uitnodiging ligt de volgende dag op de mat.

Over een besneeuwde ijsgladde weg gaan we op weg naar Umeå. Gelukkig weten we waar de gevaarlijkste plekken zitten, maar als het spoor voor onze neus sluit krijgen we het toch even benauwd. Er ligt geen grus en dus glijden we door tot we door de slagboom worden opgevangen. Niets aan te doen, geen schade. Dus door naar het ziekenhuis. Daar krijg ik in de eerste instantie een arts die meteen begint van opereren doen we niet bij obesitas. Ik ben toen heel kwaad geworden. Heb haar met de neus op de feiten gedrukt en toen moest ze toch even met haar meerdere praten. Dat even werd anderhalf uur. Maar toen begreep ze wel dat zij goed fout zat. 

Operatie zou niet meer voor de zomer kunnen, maar direct daarna. Echter bij verergering van de klachten moest ik direct naar het ziekenhuis komen en dat kon ook Lycksele zijn. Half juni wil ik opstaan van mijn stoel maar ik val helemaal als verlamd terug in mijn stoel. Ik schreeuw het uit van de pijn, maar wil omdat het zaterdag is niet naar het ziekenhuis. Ik hoop tegen beter weten in dat ik de pijn kan overwinnen. Dat lukt niet en dus wordt ik door de ambulance opgehaald. 

Gek genoeg lijkt niemand, ook niet als ik keer op keer  vraag, op de hoogte te zijn van het feit dat ik bij verergering naar Umeå moet. Maandag word ik ontslagen uite het ziekenhuis en moet zelf Umeå maar bellen als ik denk dat het zo belangrijk is. Ik modder nog een week of twee aan en zoek dan contact met de fysio. Ze is die week vrij maar daarna kan ik per direct komen. Ze durft mij nauwelijks nog te bewegen. En vraagt of zij mag bellen. Nou meid, mijn zegen heb je, bel!

De volgende dag belt Umeå, niemand die snapt dat zij niet eerder gewaarschuwd zijn, maar ik moet onmiddellijk terug naar de eerste hulp om een halskraag te krijgen en ik word met spoed waarschijnlijk binnen enkele dagen geholpen. Voor de kraag zou ik niet hoeven wachten, maar hoe ik ook vraag, ik moet gewoon op mijn beurt wachten. Gelukkig belt dan de dokter hoe het is gegaan, en ik zeg dat ik nog op mijn beurt zit te wachten. Hij hangt op en 3 minuten later komt iemand me halen. 10 minuten later vertelt de verpleegkundige me dat hij al meer als een uur op me zat te wachten. Het worden 2 dagen. Dan blijkt dat ik dus een triple hernia heb in mijn hals. Alles word uitgelegd en binnen 4 dagen ben ik weer thuis. ik knap er echt van op. 

Toch gaat het thuis niet geweldig. Hoe langer hoe meer ga ik inzien dat ik weer in de val gelopen ben. Mijn relatie is gevaarlijk destructief. Maar ik zie geen uitweg. Het najaar komen steeds meer kwalijke signalen, maar ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Opnieuw ga ik in zelfbescherming. Ik pas me aan. Want waar zou ik heen moeten?

Als dan op eerste advent de bom werkelijk barst als hij me meeneemt naar een kerkdienst van Jehova's getuigen, dan is mijn angst compleet. Ik sta doodsangsten uit, hij weet namelijk donders goed dat ik hier niet wil zijn. Uiteindelijk spuug ik van ellende. Ik heb geen idee wat ik moet doen. Dit is zo onverwacht. Dit naast alle psychische geweld wordt me te veel. Op derde advent gebeurd hetzelfde, maar nu ben ik voorbereid. Ik wil er niet zijn, maar ik voel dat ik mezelf moet overwinnen door toch nog een keer mee te gaan. Eenmaal thuis probeer ik mijn vriendin te bellen en ik barst in huilen uit. Ik zie het niet meer zitten. Toch moet ik verder. 

2 Weken later gaat het helemaal mis. Ik ben bang van de woede van mijn partner en vraag me af hoe ik hieruit moet komen. Uiteindelijk vlucht ik  half januari 2019 naar vrienden in Östersund. Maar ik weet dat ik terug moet. 

2019

De 10 dagen bij vrienden doen me goed. Ik praat met Kvinnojouren, een hulplijn voor vrouwen. Het geeft me inzicht in mijn mogelijkheden. Het is alleen niet dat het allemaal zo enkel is. Ik ben doodsbang. Wat als hij zijn woede nog eens op mij projecteert? Dat ik weer wordt beschuldigd van zaken waar ik niets maar dan ook niets mee te maken heb. Ik weet dat ik weg moet. Zelfs vrienden van mijn partner zien dat in. Voorzichtig neem ik ene in vertrouwen. Ze belooft me te helpen. Een stap in de goede richting. 

Het is geen gemakkelijke weg, maar ik zet hem door. Met behulp van een paar mensen die ik echt durf te vertrouwen ga ik een stapje in de goede richting. Ik ga uiteindelijk omdat ik toch vast loop naar de gemeente Lycksele voor hulp. Dat ook dat geen gemakkelijke opgave is zal al snel blijken omdat ik mede door de slechte contacten verval in een behoorlijke depressie. Ik heb het gevoel niet voor of achteruit te kunnen. Terwijl ik natuurlijk maar 1 ding wil, vooruit. Door een ongelukkige val in het centrum van Lycksele beland ik in het ziekenhuis. Daar zal ik vele weken opgenomen blijven omdat er geen woning beschikbaar is met voldoende voorzieningen. 

Uiteindelijk beland ik in Rusksele. Een goede stap vooruit is de eerste gedachte. Dat dat later zal veranderen zal al snel blijken. Mijn depressie groeit naar mate mijn 50ste verjaardag nadert. Ik heb er geen zin meer in en probeer mezelf te verbergen voor alle ellende maar dat lukt natuurlijk niet. Een korte breakout naar Luleå brengt me alleen verder in mijn angsten en ik begin in te zien dat er iets moet gebeuren. Maar hulp van psychiatrie is haast een onmogelijke opgave lijkt het wel. Juist omdat iedereen er vanuit gaat dat je wel ergens een back-up zult hebben en daar ontbreekt het mij aan. 

Als ik eindelijk contact krijg met een "personlig ombud", een vrouw die niet gebonden is aan gemeente of staat, springt zij voor mij in de bres en in de maanden die volgen proberen we de zaken weer op een rijtje te krijgen. Iets dat alles behalve gemakkelijk is. Maar ik weet, ik ga ervoor. Mijn leven is hier en hier ben ik eigenlijk gelukkig. Gelukkiger dan ik ooit eerder in mijn leven ben geweest. Toch is dit ook een donkere periode in mijn leven. Wat achter mij ligt heeft mijn leven in een vrije val gegooid. Psychisch geweld is ook huiselijk geweld en ik wil iedereen op het hart drukken, herken je jezelf in verhalen van anderen, ga naar de politie en zoek hulp. Je staat niet alleen. Aan de andere kant is het ook een heel lang en moeilijk proces waarbij je steeds weer de deksel op je neus krijgt. 

Vluchten helpt je niet en uiteindelijk zie ik dat ook wel in. Ik ga uiteindelijk de confrontatie niet aan. Want ergens diep in mijn hart was mijn liefde niet weg. Maar het gevoel niet veilig te zijn was te erg om nog mee te leven. De angst was zo overweldigend dat ik uiteindelijk meer in de stilte van het bos te vinden was dan bij mensen. Ook al waren er genoeg mensen die er wel op wezen dat de situatie niet in orde waren, het is toch moeilijk om weer vertrouwen in mensen te hebben. 

Mijn aanvraag bij de psychiatrie lijkt totaal geen vaart te hebben. Een test gedaan waaruit blijkt dat ik het PTSS, Post Traumatisch Stress Syndroom heb, lijkt dood te lopen binnen de muren van het ziekenhuis. Ik probeer eerst nog hulp te zoeken in het Nederlands op afstand, maar dat lukt niet. Als ik dat meedeel, lijken alle onderzoeken geen waarde meer te hebben en word ik een speelbal tussen huisartsenpost en ziekenhuis. 

Aanvullingen zullen van tijd tot tijd gedaan worden. Deze laatste jaren in Västerbotten waren de zwaarste maar hebben uiteindelijk wel geleid tot gewenste resultaten. 

2020

De moeilijkste stap is wellicht wel het starten van een schuldsaneringstraject. Ik ga hier geen redenen noemen, maar ik heb dit gedaan omdat ik niet langer wilde worden achtervolgt door zaken uit het verleden waar ik niet echt hand in heb gehad. Ik heb de hele zaak overgelaten aan mijn schuldraadgever en zij heeft uiteindelijk alles bij elkaar verzameld en er een geheel van gemaakt. Om mezelf te ruimte te geven om te rouwen en vooral orde te scheppen kies ik ervoor dat de gemeente voor een bepaalde tijd mijn rekeningen zal betalen. Dat ook met het oog op de aangevraagde schuldsanering, ik heb immers geen Zweeds inkomen. Zo zien ze dat er wel een regelmatig inkomen is en dat is ook weer belangrijk. 

Het geeft inderdaad veel rust in mijn hoofd om even niet aan de financiële zaken te hoeven denken. Corona maakt alles aan de andere kant ook moeilijker. Thuisbezoeken van mijn ombud zijn verboden, maar zo nu en dan komt ze toch voorbij. Die kleine bezoekjes geven heel erg veel kracht. 

2021

Dit jaar staat niet bepaald in het teken van vooruitgang. Vooral door Corona worden behandelingen uitgesteld en omgeboekt om weer afgeboekt te worden. Gelukkig zit ik midden in het bos en daarmee is de kans gering dat ik Corona zal krijgen. Maar je weet maar nooit. Vooral omdat ik vrij veel afhankelijk ben van thuiszorg. 

Alle stappen die ik aan het zetten ben om te verhuizen worden tegengewerkt. Is het niet Corona dan wel vakantie. Dit werkt echt zo niet. Maar goed ik heb een dak boven mijn hoofd. Dat is misschien wel het belangrijkste. 

Van dit jaar neem ik liefde afscheid.