Uiteindelijk is alles goed terecht gekomen voor de jongste, maar ik blijf erbij dat hij het meeste heeft geleerd in Zweden. Maar even terug naar groep 7. Het gaat goed in de klas en hij doet actief mee. Rekenen is zijn top vak, maar taal gaat langzaam komen. Het probleem is thuis. Niet thuis als huis, maar thuis als buurt. We worden al jaren getreiterd, maar nu neemt het angstaanjagende vormen aan. Tot rond de kerst de bedreigingen op sociale media beginnen. Het duurt maar even of we krijgen...
Na diagnose op woongroep, weer thuis. Eindelijk weer naar school. Speciaal onderwijs voor autisme. Het beste dat mijn kind kon overkomen. Plezier in zijn leven.
De priveklas werkt, de samenwerking met school ook. Medicijnen worden overwogen. Het Ritalin verhaal. En de aanvraag van PGB voor de jongens die vertraagd wordt door Jeugdzorg.
Het wordt mij duidelijk dat er met school veel aan de hand is. Ik vermoed dylexie. Hij kan en wil rekenen. Schoolklas in de woongroep, ipv school. Het is een begin.
Na een observatie op het MKD kon geen diagnose gesteld worden. De periode kon ook niet verlengd worden in verband met zijn leeftijd en dus hadden we een thuiszitter. Want terug naar de basisschool zag niemand zitten. Leerplichtambtenaar en Jeugdzorg maken zich niet druk.
Een thuiszitter is het tweede deel van het verhaal van mijn strijd voor passend onderwijs voor mijn jongste zoon. Ik wil zo graag dat hij weer naar school gaat. Maar niemand helpt mee. MKD kan niets, leerplichtambtenaar wil niets doen. De basisschool is machteloos.
Van een "normale" kleuter naar een kleuter met problemen en vooral naar een basisschoolleerling die niet mee kan komen en vecht tegen onrecht. Opname in MKD maar geen diagnose waardoor hij een thuiszitter werd. 7 Jaar oud.
Mijn ervaring met onderwijs aan bijzondere kinderen. Kinderen met autisme zijn alleen een beetje anders, maar we moeten ze zo normaal mogelijk behandelen. Ook op school, maar dan moeten scholen daar wel goed mee omgaan!