Leraren/onderwijzers zijn niet altijd schoon als het gaat om pesten in de klas. Of om iemand anders behandelen als de rest. Mijn ervaringen staan in dit blog.
Na diagnose op woongroep, weer thuis. Eindelijk weer naar school. Speciaal onderwijs voor autisme. Het beste dat mijn kind kon overkomen. Plezier in zijn leven.
De priveklas werkt, de samenwerking met school ook. Medicijnen worden overwogen. Het Ritalin verhaal. En de aanvraag van PGB voor de jongens die vertraagd wordt door Jeugdzorg.
Het wordt mij duidelijk dat er met school veel aan de hand is. Ik vermoed dylexie. Hij kan en wil rekenen. Schoolklas in de woongroep, ipv school. Het is een begin.
Na een observatie op het MKD kon geen diagnose gesteld worden. De periode kon ook niet verlengd worden in verband met zijn leeftijd en dus hadden we een thuiszitter. Want terug naar de basisschool zag niemand zitten. Leerplichtambtenaar en Jeugdzorg maken zich niet druk.
Een thuiszitter is het tweede deel van het verhaal van mijn strijd voor passend onderwijs voor mijn jongste zoon. Ik wil zo graag dat hij weer naar school gaat. Maar niemand helpt mee. MKD kan niets, leerplichtambtenaar wil niets doen. De basisschool is machteloos.
Van een "normale" kleuter naar een kleuter met problemen en vooral naar een basisschoolleerling die niet mee kan komen en vecht tegen onrecht. Opname in MKD maar geen diagnose waardoor hij een thuiszitter werd. 7 Jaar oud.
Een blog van Lex Hupe dat ik te belangrijk vind om in 20.000 of meer tweets te verzuipen. Daarom besloten om zijn woorden hier te plaatsen. Mijn naschrift staat eronder. Pesten is ontoelaatbaar en de slachtoffers zijn, ja kinderen dus.
Mijn ervaring met onderwijs aan bijzondere kinderen. Kinderen met autisme zijn alleen een beetje anders, maar we moeten ze zo normaal mogelijk behandelen. Ook op school, maar dan moeten scholen daar wel goed mee omgaan!