Reisdoel Villanueva de la Conception

Op 28 juli 2010 vertrokken we vol goede moed naar Spanje. Eerste stop zou in Parijs zijn, met de garantie dat we met onze bus in de parkeergarage konden. Helaas was dat dus een nachtmerrie en totaal onmogelijk, we kregen ons geld terug en voortzetten de reis in de avond en nacht. We zouden wel zien hoe ver we zouden komen.

Uiteindelijk hebben we gewoon onze route gevolgd, eerst de stad uit en daarna richting Pau. Op een parkeerplaats in de buurt van Orléans gingen we uiteindelijk toch aan de kant omdat we moesten rusten. Ik ging op onderzoek uit en trof en engels sprekende vrachtwagenchauffeur die me kon vertellen dat we nog geen 20 km van een motel waren langs de A10. Aangezien het al na middernacht was bood hij aan voor mij te bellen of ze plaats voor ons hadden en godzijdank, er was een familiekamer vrij voor ons en onze hond.

We kregen het adres mee en dat ging eenvoudig in de nav in de auto en dus reden we er in een kleine 20 minuten naar toe.

Het was een zege om in bed te kunnen kruipen, maar eerst moest ik nog uit met de hond. Gezien het geheel op een industriegebied lag was er niet veel keus dan maar gewoon op de parkeerplaats te lopen. Het was doodstil in de kamer toen ik terug kwam en ook in bed kon kruipen. De volgende dag zouden we op tijd vertrekken naar Pau.

Op 29 juli vertrokken met een ontbijtpakket van het motel naar Pau. Een lange warme dag die niet altijd even vlekkeloos verliep. Eenmaal in Pau waren ook hier de nodige rijvaardigheden noodzakelijk om bij het hotel te parkeren en de doorgang had aan beide zijden van de auto niet meer dan een handbreedte over. Maar we stonden op een bewaakt terrein en dat gaf wel een prettig gevoel. Op zoek naar een restaurant was een moeilijkere opgave. Voor het ene restaurant te vroeg voor de andere te laat. We vonden uiteindelijk een pizzeria waar we alsnog mochten aanschuiven.

Die avond heerlijk met de hond gewandeld terwijl de jongens op de kamer bleven. Na een goede nachtrust gingen we dan ook weer vroeg op weg. Maar eerst zou ik met de hond naar het park gaan. Nog nooit meegemaakt dat een stadsbus stopte om naar mijn hond te komen kijken, maar hier gebeurde het. Ik was eigenlijk best trots op hem dat hij zo makkelijk ging zitten en iedereen een poot gaf. Daarna flink rennen in het park, ik had namelijk gelezen dat dat mocht voor 07:00 u in de ochtend.

Daarna gingen we op weg naar Madrid. Om de drukte te mijden, de grensovergang met Spanje was al een helse file, besloten we over Baskenland te gaan en van daar naar het zuiden naar Madrid. Dat was een goede keuze want de snelweg was einde oefening toen we naar het zuiden afbogen en over deze regionale weg ging niet erg veel verkeer en nauwelijks echt zwaar verkeer. Dus was het vanaf dat moment een meer ontspannen reis naar het zuiden.

30 juli aankomst in Madrid. Een goede reis gehad en uiteindelijk op nog geen 5 km van ons hotel ging het mis vanwege wegwerkzaamheden. We werden de hele wereld rondgeleid. En daarna was ons hotel nog steeds onvindbaar voor onze navigator. Uiteindelijk dan toch maar proberen om de weg te vragen. Het duurde en paar pogingen tot ik eindelijk een jongen vond die begreep wat ik wilde en die me uit kon leggen hoe we bij het hotel konden komen. Een paar minuten later reden we de parkeergarage in van ons hotel. Ze zijn wel wat zuinig op internet met hoogtes, want ook deze garage is maar net hoog genoeg voor onze bus en we krijgen dan een plaats toegewezen zodat we niet in de problemen komen.

Het hotel lag naast een vliegveld en we keken uit over een startbaan. De kamer was netjes, maar de airco functioneerde niet. Dus met veel gepuzzel het raam geopend. Of dat nu de bedoeling was of niet, het was voor ons een uitkomst. Er kwam een licht briesje binnen en dat maakte de warmte dragelijker. Het eten in het hotel was goed. Om stress te vermijden ging ik eerst eten met de jongste en daarna Roger met de oudste.

De hond uitlaten was hier een groter probleem omdat de bermen bezaaid lagen met glas. Dus dan maar over de straat, er kwam toch geen kip langs. Volgens mij komt hier normaal geen kip. Er zijn geen sporen van andere honden hier. Maar onze Manga geeft al snel de brui aan de warme weg, hij wil terug en ik eigenlijk ook.

Madrid - Villanueva de la Conception

Alles lijkt wel geel en dor. Nauwelijks een sprietje groen te ontdekken.

31 juli

Het een lange hete rit worden. We rekenen erop dat we tegen de avond aan komen in Villanueva de la Conception. Maar onderweg moeten we diverse keren stoppen om voldoende te drinken en matig te eten.

Ook Manga moet uitgelaten worden en dat is dan toch weer meest mijn werk omdat de kinderen er niet alleen op uit durven. Dat begrijp ik dan ook wel weer, maar het is voor mij moeilijk om steeds met krukken over die zandweggetjes te struinen met de hond.

Gelukkig krijg ik hulp uit onverwachte hoek van Glenn die wel een stuk met Manga wil gaan rennen als ik maar in de buurt ben. Nou dat is niet zo moeilijk natuurlijk.

Eerst halen we wat te eten en drinken bij het tankstation. Daarna is het de beurt aan het hondje.

Manga de Schotse Colly, met onze zoon, tijdens een wandeling in Spanje — Glenn aan het rennen met Manga in het gouden Spaanse landschap

Overal is het uitzicht hetzelfde. Golvend land dat geel is en waar hooi bij grote balen klaar ligt om opgehaald te worden. Elk plekje schaduw dat er is benutten we als we de hond uitlaten. Het is gewoon te warm buiten. Het loopt tegen de 40 graden. Gewoon niet leuk meer.

Gelukkig heeft onze auto klimaatzones en kunnen we de temperatuur in de auto behaaglijk houden, maar eenmaal buiten is het toch een uitputtingsslag.

Van schaduw naar schaduw. Zelfs de hond vindt het niet meer leuk aan zijn voetjes, maar we moeten er door. Het zijn nog een aantal uur rijden voor we in de buurt komen van ons vakantiehuisje.

Het is allemaal zo droog dat de aarde scheurt en het lijkt wel of hier in geen tijden regen is geweest. Toch vind ik nog ergens een bloemetje en dat fleurt mijn dag op.

Bij de parkeerplaats staat een monument voor "Santuario de san Cristobal, Patron de los Caminantes".

Strobalen, Spanje — Strobalen op het land van het geoogste graan, Spanje

Waar blijft mijn vrouwtje nu? Ja hier natuurlijk, hij mag lekker met Glenn mee.

Het heeft kennelijk in geen weken geregend. De grond is geheel uitgedroogd.

Hoewel het nauwelijks zichtbaar was vanaf de weg, ligt er toch een dorpje heel dichtbij. Dankzij de telelens kunnen we het kerkje bekijken.

En dan laten we Manga toch maar los zodat even lekker kan rennen tussen Glenn en mij. Hij houdt ons beide goed in de gaten dus ik ben niet bang dat hij weg zal lopen.

En als je dan bijna de hoop op hebt gegeven dan ontdek je toch nog een lief klein paars bloemetje tussen al het verdorde gras.

Waarschijnlijk een van de mooiste foto's ooit van mijn zoontje en mijn hond. Het lijkt wel of ze beiden rennen of hun leven er vanaf hangt. Ook de hond op twee pootjes. Het geluk dat de dag meteen mooier maakt.

Langs de Autovia de Sol vanaf Madrid naar het zuiden

Het tankstation is verbonden met een een trap over de weg met een wegrestaurant, maar wij halen een sandwich in het tankstation.

Water en lucht voor de auto is gelukkig aanwezig.

De rest van de weg, zijn meest dezelfde eentonige beelden.

Soms vraag ik me af waar we aan begonnen zijn. Het landschap is niet bepaald betoverend te noemen en het vergt veel moeite de jongens rustig te houden omdat hier in Spanje niet zoals in Frankrijk fijne parkeerplaatsen zijn waar zij ook even bij kunnen komen. Er zit niets anders op dan door te rijden naar onze bestemming. Opgeven is geen kwestie. Maar het vraagt ook veel van mij omdat ik de boel onder controle moet houden.

Het is tegen een uur of drie in de middag als we vastlopen. We zijn niet ver meer van Villanueva de la Conception maar de navigator zoekt een weg die niet lijkt te bestaan. Dan maar op de bonnefooi proberen in het dorp te komen, maar dan komt mijn routebeschrijving niet meer overeen. Na een uur zoeken ga ik ten einde raad hulp vragen bij een stel Spaanse jongeren. Ze hebben geen idee waar we moeten zijn, maar ze zijn wel bereid om de verhuurder te bellen en te vragen of die ons op kan komen halen waar we nu staan. Het is zinloos in rondjes te blijven rijden, al ben ik wel blij dat we vrij recentelijk nog getankt hebben.

Een dik half uur later rijden we achter de eigenaresse aan en volgen haar over ongelooflijke weggetjes naar het huis. Het is klaarblijkelijk de kortste weg. Als ze ineens af slaat en in de diepte verdwijnt kijken we elkaar toch even aan. Dit hebben we eerder meegemaakt, maar toen waren we alleen. Er zit niets anders op dan volgen. En we mogen de auto in de schaduw naast het huis parkeren. We zijn blij dat we vrijwel kant en klaar eten bij ons hebben voor deze eerste dag. Morgen zien we wel weer.

De kinderen zijn in elk geval te spreken over het zwembad en ik ben blij dat ze daardoor helemaal in de wolken zijn. Ik hoop dat ze zo tevreden blijven de hele vakantie. Ze hebben een speelcomputer ook mee, dus ik denk dat dat wel goed zal komen.

Casa Hildalgo

Wat een heerlijke tuin hebben we deze maand. De kinderen en wijzelf natuurlijk ook, kunnen zich hier echt wel een poosje vermaken. Het prachtige vergezicht naar alle kanten maakt het plaatje compleet. De heerlijk groene palmen geven de tuin iets excotisch

Plotseling horen we belletjes rinkelen en als ik achter het huis ga kijken zie ik een geitenhoeder met zijn geiten op de gemaaide akker langs het huis.

Wat een genot om in de avond buiten te zitten als de zon langzaam achter de bergen wegzakt. Dan is het nog lekker om buiten wat anders te doen dan zwemmen in het zwembad.

Met de telelens zien we toch iets meer van de bergen rondom Casa Hildalgo.

2 augustus, alleen uitrusten en zwemmen. Zelfs de hond wil in het zoute water afkoelen

3 augustus

Mijn verjaardag. De zon komt op en ik zit alleen aan het ontbijt. Het is pijnlijk dat niemand er iets voor over heeft. Geen presentje, geen knuffel. Helemaal niets. Ik heb soms moeite mijn tranen in te houden. Ik ben de dag door met de hond en aan het zwembad in de schaduw van de parasols. Ik vraag me af waar deze reis op uit loopt, maar ik wil geen ruzie. Het komt zoals het komt. Maar het voelt triest. 41 jaar geworden met 41 graden in de schaduw. Ik word gek van de warmte maar er is weinig aan te doen. Niemand die snapt dat ik iets leuks wil doen. Maar ja, zodra ik iets voorstel krijg ik chagrijnige gezichten.

5 augustus, wachten tot iedereen wakker word terwijl de ochtend voorbijglijdt.

De dagen rijgen zich aaneen. Dit beslist niet wat ik verwacht had van mijn vakantiedagen in Spanje. Het lijkt wel of mijn ex totaal niet te bewegen valt om iets te ondernemen terwijl ik juist in alle gidsen zit te kijken wat we kunnen bezoeken. Maar niets lijkt de anderen ook maar aan te spreken en meer dan een korte blik krijg ik niet als antwoord.

Tranen lopen over mijn wangen als ik de hond uitlaat. Alleen dan kan ik alleen uiting geven aan mijn verdriet. En de hond die mijn onrust wel voelt, blijft bij me liggen zonder dat ik hem aan de lijn hoef te houden. Het is zo'n bevrijding dat hij zo trouw is. Maar ik vraag me keer op keer af waarom ik me eigenlijk heb laten overhalen om naar Spanje te gaan. Eerst is het 3200 km en daarna hebben we toch een taalprobleem. Niemand van ons spreekt Spaans. Al probeer ik het wel een beetje.

Deze reis lijkt wel 1 grote vergissing. Ik heb zo'n mooi stukje in Andalucia uitgezocht maar het lijkt wel of de kinderen vast zitten voor de tv met hun spellen of in het zwembad hangen. Voor mij zit er weinig anders op dan me er bij neer te leggen dat ik hier opgesloten zit.

De heren gaan zo laat in bed dat ik om half 10 in de ochtend nog steeds eenzaam aan de ontbijttafel zit. Niemand die me gezelschap houd. Behalve natuurlijk mijn viervoetige vriend. Zonder hem had ik echt niet geweten wat ik deze reis had gemoeten.

Wat een heerlijk uitzicht hebben we vanuit de voordeur de bergen in.

Wat is er nu heerlijker dan lemoenen uit de eigen tuin. We mogen er zoveel van gebruiken als we willen. Dat geldt voor alle vruchten in de tuin.

Prachtig dit stenen zitje onder het rietendak. Maar geen witte was er onder te drogen hangen, die is daarna zwart.

Villanueva de la Conception — Onze andere buren, met een 400 mm telelens genomen.

Mijn maatje, wat zou ik zonder hem moeten?

7 augustus, een van de dagelijkse ritjes naar de winkel in Villanueva de la Conception. Hier het dorp op de heuvel. Olijfbomen op de voorgrond.

El Torcal Nationalpark ligt in dit gebergte. Het is een eeuwen oude zeebodem van de tijd dat de middellandsezee nog tot hier strekte.

En wie wacht er op ons? Onze lieve Manga

El Torcal en Villanueva de la Conception. Nauwelijks voor te stellen hoe hier in de oertijd de zee heeft gelegen. En dat we eigenlijk over de zeebodem lopen.

Wat ligt dit huis toch wel mooi in de bergen. Nu maar het hek openen

Toegangsweg verder naar het einde, Andalucia, Villanueva de la Conception. Spanje — De prachtige weg naar beneden, er zijn nog een paar woningen en dan loopt de weg dood in de akkers. Elke dag loop ik deze weg vele keren. Soms zelfs onnodig alleen om niet alleen in eenzaamheid te zitten in een huis vol mensen.

8 augustus

We zijn inmiddels een week in Villanueva de la Conception en buiten de winkels van het dorp dat ruim 10 km van ons huisje ligt hebben we nog niets gezien. Als de kinderen eindelijk wakker zijn en wat willen, dan is het siësta. Dus buiten de supermarkten is alles dicht.

Mijn foto's hebben hetzelfde onderwerp. Ik neem toch iedere keer mijn camera mee als ik ga wandelen met de hond. Je weet maar nooit wat je een keer tegen kunt komen.

Helaas is de mooiste kant eerst een afdaling en dat betekent dat ik altijd ergens moet rusten voor ik weer terug kan klimmen naar het huisje. Het is verschrikkelijk warm. Temperaturen komen bovende 40 graden in de schaduw.

Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Toch moet ik er steeds uit met onze Manga. Niemand anders die het doet. Het valt me zwaar. Ik ben zo verdrietig in deze zo gouden omgeving. Ik had zulke hoge verwachtingen van deze reis, maar het lijkt wel dat ik niet meer van Spanje te zien krijg dan de autowegen tussen hier en huis. Waarom wil niemand iets van de Spaanse cultuur ervaren. De kinderen kan ik nog snappen, maar iemand moet toch snappen dat ik meer wil zien dan deze dode weg. Er is zoveel hier in de omgeving.

Casa Hildalgo ligt op een heuvel ongeveer halverwege de top en het diepste punt.

Wat een mooie idyllische huizen. Toch denk ik dat het leven hier hard is met deze vreselijke hete zomers.

Er bloeien nog bloemen, maar voor de rest is alles goud of dor.

Aan renovatie schijnen ze hier niet te doen. Naast een nieuw huis ligt vaak de ruine van een oud huis dat er vroeger gestaan heeft.

Wat zijn mieren toch fantastische dieren. Ze dragen vele malen hun lichaamsgewicht. Ik probeer ze te ontwijken, ben geen fan van mieresteken.

Tot mijn grote verbazing ontdek ik tussen al het dorre gras en graan een bloemetje.

Ongelooflijk. In de sloot groeien grote struiken met paarse bloemen. Ik kan er niet dicht genoeg bijkomen om te zien om welke bloem het gaat.

Boven op de bergen voor ons ligt een groot windmolenpark. Vooral 's morgens als de lucht nog niet zo warm is zijn de molens goed te zien.

Prachtige gedroogde zaadbol van een plant. Ik weet helaas niet welke.

Overal tussen de gele velden staan olijfbomen en soms ook amandelbomen.

Manga vind de strootjes tussen zijn tenen maar niets, maar hij heeft zich er gelaten bij neergelegd. Het is toch wel leuk om een stukje met het vrouwtje te wandelen.

Er aan gedacht om water voor de hond mee te nemen, maar helaas, ik vergat mezelf. Zal hopen dat er wat water in de fles blijft.

Antequera

Alacazaba, Recinto monumental de la Alcazaaba, Spain — Antquera. Vanuit het oude centrum van Antequera is de duidelijk het fort genaamd "Recinto monumental de la Alcazaba. Het fort diende om de opmars van de Romeinen en het Christendom te stoppen. De muren van het fort zijn duidelijk zichtbaar op de heuvel.

9 augustus

Eindelijk gaan we naar Antequera. Het stadje ligt niet ver van Villanueva de la Conception, precies aan de andere kant van het nationaalpark El Torcal.

We rijden langs het Nationaalpark El Torcal, maar er is weinig van het interessante te zien vanaf de weg. Als we het stadje Antequera naderen kijken we op een verzameling meest witte huizen met rode daken.

In de stad parkeren we en maken we een korte wandeling. Helaas hebben we niet veel tijd want al snel sluiten alle winkels voor de si¨¨ësta. Toch is het mooi de oude gebouwen te bekijken in de stad. We kunnen nog wel ergens wat drinken gelukkig.

Een deel van de stad heeft een Moorse achtergrond en dat is duidelijk in de oude binnenstad te zien. Boven op de heuvel ligt een groot oud fort Alcazaba. Het fort zagen we vanuit Villanueava de la Conception hoog boven de stad liggen.

De stad was in de tijd van de Romeinse opmars in handen van islamitische leiders welke vanuit het zuiden Spanje binnen waren gekomen.

Vele huizen in Antquera hebben ornamenten of torentjes. Hier een huis met een prachtig ornament aan de buitenzijde.

Het oudste deel van Antquera ligt hier voor ons. En de straatjes lopen allemaal omhoog naar het fort.

Prachtige straatnaamborden in Antequera, hier het Plaza de San Sebastian

Weer zo'n mooie klokkentoren in Antequera

Vooral in de oude buurt zijn prachtige schilderingen op de gevels van restaurants en bars.

Restaurant Bar Vinoteca El Coso in Antequera

Overal prachtige torens aan de huizen. Geen idee wat ze voor betekenis hebben.

Prachtige klokkentoren in Antequera. Het is bijna middag en dus wordt het nog stiller in de straten, maar dit klokkenspel speelt nog een keer.

Nog zo'n mooi naamschil, hier voor het Cuesta de Zapateros in Antequera

Stil en verlaten zijn de meeste straatjes. Het mooie is hier dat er niet geprarkeerd mag worden en dus kan ik een mooie foto maken zonder auto's die mijn uitzicht vervuilen.

De palmen op het plein waaien in een briesje in dit oude stadje.

Het oudste deel van Antequera is gebouwd op de heuvel onder aan het fort dat hen tegen de Romeinen moest beschermen.

De huizen op de heuvel sluiten haast naadloos aan bij het fort Alcazaba.

De geitenhoeder staat op zijn mooie wandelstok even te leunen als de geitjes even moe lijken te zijn en gaan liggen. Zo'n staf wil ik ook wel hebben.

Als we thuiskomen lig ik op bed als ik de belletjes van de geiten weer hoor. Ik trek mijn jurk aan om te gaan kijken en ja, nu zijn de geiten en hun hoeder vlak bij.

Ik ga meteen mijn camera pakken om de dieren en hun ouder geitenhoeder te fotograferen. Ze zijn nog vrij ver weg en dus moet ik het met mijn telelens doen. Dat gaat prima maar je gaat er wel van zweten zo in de volle zon.

De oude geitenhoeder lijkt me meer een van een jaar of 70 dan ene van 60. Het zijn ook niet een paar geitjes die hij bijeen moet houden met zijn hondje. Een ruime schatting van mijn kant is dat het ergens rond de 150 en 200 dieren zijn.

De geiten gaan eigenwijs hun eigen kant op zolang ze maar kunnen eten. Althans zo lijkt het wel. Ik wou dat ik zo vrij was. Dat ik gewoon kon weglopen waarheen ik wilde en iemand die op zou letten dat me niets zo overkomen. Maar dat zal wel een hooploze droom blijven.

Ik sla me er wel weer doorheen, maar dit is voor mij geen vakantie, ik wil rust en ruimte, maar niet erin opgesloten worden.

Vanaf mijn plekje onder de vijgenbomen kan ik heerlijk kijken naarn de dieren en de oude geitenhoeder.

Eindelijk heeft de geitenhoeder even rust. Wat een mooi gezicht vanuit mijn slaapkamer en van onder de vijgenboom. Ik geniet hier echt van, al lijken anderen het niet echt op te merken.

Prachtige vergezichten en de geitjes vanaf ons heerlijke Casa Hildalgo. De prachtige witte huizen op de heuvels ten zuiden van Villanueava.

Als ik terug loop door de tuin zie ik ineens een paar mooie bloemen staan. Ik kon het natuurlijk niet laten om deze ook vast te leggen. Het is zo'n contrast met de grote dorre gele vlaktes om ons heen.

Het geeft mij direct een fijn gevoel als ik zulke mooie felle paarse kleuren zie. Hopelijk zijn er meer van zulke bloemen in de tuin. Dat moet ik toch eens gaan bekijken. Misschien dat het geholpen heeft dat de wasmachine gedraaid heeft. Ik heb het beddegoed gewassen en ook de kleren van ons. Het water van de wasmachine gaat direct de tuin in en is zo ook een waterbron voor de planten.

De bloemen in de bakken moeten elke dag water hebben en dat doe ik dan ook voor de zon op komt. Anders is het te heet om nog iets te doen. Alleen als ze komen om het zwembad schoon te maken, elke derde dag, dan hoef ik het niet te doen omdat dan de eigenaar het zelf doet.

Ze komt dan namelijk al om zes uur en het duurt wel even voor het zwembad helemaal gereinigd is. Ondertussen reinigt ze de terrassen en geeft ook de bloemen water. Dat ik die dagen vroeg op moet is geen probleem. Het is alleen jammer dat het donker is, dan kun je nog zo weinig doen.

10 augustus

Al vroeg in de ochtend sta ik te genieten van de zon die opkomt en de prachtige blauwe luchten. Nu zou je er op uit moeten gaan en genieten van alle moois. Straks tegen de middag wordt het heiig en trekken er sluierwolken over het land, maar neerslag valt er niet. Geen druppel tot dusverre.

Vanmorgen ga ik de tuin maar eens in om te kijken wat voor leuke dingen ik kan fotograferen.

Na de middag zijn we naar het dorp geweest om eten te halen en als we in de avond buiten zitten en ik mijn witte jurk die ik gewassen heb binnen wil halen, dan zie ik dat we een hele bijzondere gast mogen ontvangen op Casa Hildalgo.

Gelukkig is hij enigszins doof en hoort hij mij niet schreeuwen als ik hem ontdek.

Palmen in de tuin zijn prachtig in deze tuin.

Het terras is prachtig maar we maken er nauwelijks gebruik van. Zou graag bijna dagelijks de bbq gebruiken, maar dan wordt er weer geklaagd dat het te warm is. Wacht je tot de avond vinden ze het te donker

Het mooie zwembad wordt veel gebruikt, maar er wordt weinig op de bedden buiten gelegen. Zo jammer. Dus ga ik er maar van genieten.

Deze had zich gedurende de hitte verstopt onder mijn jurk die hing te drogen

Villanueva de la conception

Het is een prachtig dorpje aan de voet van El Torcal de Antequera. Een van de mooiste huizen staat langs de oude doorgaande weg naar Malaga.

Het postkantoor en de bank hebben hier hele rare tijden en dus zullen we het morgen maar weer eens proberen. We willen graag wat opsturen, maar hebben pas na heel veel zoeken de bank en het postkantoor gevonden.

Het hele dorp is al in voor het komende feest en vele wegen zijn afgesloten en zo wordt de weg vragen wel heel moeilijk als je geen adres hebt.

De kroegbaas zegt dat de volgende dag de boel langer open is in aanloop naar het grote dorpsfeest. Dat zullen we dan maar aannemen en morgen terug komen. Eigenlijk wel een fijn idee te weten dat we morgen terug moeten.

El Torcal de Antequera

De ingang naar het Nationalparc El Torcal de Antquera

11 augustus

Het mag wel in de krant. Even na 9 uur, ja mensen u leest het goed, zijn mijn ex en ik op weg naar het Nationalparc El Torcal de Antquera. Helaas zonder kinderen, dat dan weer wel. Maar goed, dit is beter dan niets.

Het is dan al behoorlijk warm maar we hopen er het beste van. Het is immers vlakbij ons huisje en lang hoeven we niet te rijden voor de weg op gaan die ons naar het kalksteengebergte leidt dat ook vele miljoenen jaren geleden de oceaanbodem was.

Ik vind het intrigerend om omhoog te moeten rijden om de oceaanbodem te bewonderen. Maar het gebergte ligt als een kale rots op de heuvels tussen Villanueva de la Conception en Antequera.

Al bij het omhoog rijden merken we al snel dat de speciale uitgeslepen rotsen het gebied tot zeer uniek maken. We moeten wel oppassen voor overstekende schapen en geiten en dus staan we regelmatig stil om hen voorrang te geven.

Eenmaal boven bereiken we de parkeerplaatsen en merken we meteen dat het vandaag niet druk gaat worden. Er staan een paar campers en auto's en dat is alles. Gezien de grote van de parkeerplaats staan hier vaak wel veel meer auto's. Dat we de rust hebben is mij heel lief want zo kan ik fotograferen zonder in de knoop te komen met toeristen die ik dus niet op de foto wil hebben. We gaan opzoek naar de ingang van het bezoekerscentrum maar daarvoor zijn we om 10 uur nog iets te vroeg. Dan eerst maar een beetje rondkijken.

Het is echt imponerend. Het is een weer een warme dag, maar ik ga er helemaal voor. Al val ik er bij neer. Ik moet genieten van iets anders dan het uitzicht vanaf het terras van onze Casa Hidalgo. Dit is intrigerend.

Maar ik ben wel de enige die echt geïnteresseerd is. In het bezoekerscentrum zou ik wel een uur of 3 kunnen rondkijken en lezen, luisteren en kijken. Daar voelt mijn ex echter niets voor en dus gaan we veel te snel weer terug naar de gevangenis. Ik weet ik mag het niet denken, maar het is wel de waarheid. Ik voel me gevangen in die prachtige tuin.

Nationalparc El Torcal, hoe zal het er van binnen uit zien? De buitenkant is al fantastisch om te zien. De contrasten zijn gigantisch.

Wat een verschil met het gouden land. De stenen die ooit op de zeebodem lagen staan nu hoog boven ons.

Als we omhoog rijden over de smalle plek, lopen de schapen vrij over de weg.

De prachtige rotspartijen werden gevormd door het water en geven de omgeving een vreemde uitstraling. Het is net alsof we in een bubbel zitten.

Het konijn is eigenlijk wel een van mijn mooiste foto's hier in El Torcal.

Bijzondere vormen ontdek ik hier in alle formaties. Het is geweldig.

Villanueva de la Conception in de diepte. Jammer dat het zo warm is en het dorp al in nevelen gehuld is.

Hier wil je echt niet naar beneden vallen. Dus we houden maar gepaste afstand.

Wat had ik hier toch graag gegeten, maar het gaat hem niet worden deze keer. Misschien moet ik ooit nog eens terug komen.

Waarom moeten het toch altijd distels zijn die overal opduiken.

Denk dat hier vroeger de zee stroomde. Al die groeven zijn van het water.

In het museum van El Torcal is een boel te zien, maar ik krijg er geen tijd voor. Dus koop ik wat souveniers. En daarna moet ik helaas terug naar mijn gevangenis. Hoe mooi ook. Het voelt niet goed.

Het restaurant is uitgestorven rond lunchtijd en meer dan een flesje drinken is er niet te krijgen. Dat valt me eigenlijk toch wel tegen. We waren hier zo vroeg en toch niets te eten.

Prachtig te zien dat hier ook bokken zijn die omhoog willen klimmen.

Net alsof de stenen zijn geslepen in allerlei vormen.

Eindelijk kunnen we een kijkje nemen naar het dal beneden. Hier hebben we een uitzicht over het kleine Villanueva de la Conception.

Dit bord helpt ons om overal een naam aan te geven.

El Torcal, ik zou hier uren kunnen zitten in de schaduw en kijken naar de rotsen en steeds opnieuwe wat nieuws zien. Zo mooi

Helaas kan ik hier niet wandelen, maar toch wel leuk om even aan het pad te gaan kijken.

Wat een prachtige stenen formaties. Ik ben onder de indruk.

Het wandelpad door het Parc National El Torcal.

Fiësta in Villenueva de la Conception

Het vrolijke Villanueva de la Conception.

13 augustus

Villanueva de la Conception ondergaat een metamorfose. Overal is iedereen hard aan het werk geweest al. Maar zoals gewoonlijk zijn wij hier op tijden dat er nauwelijks mensen zi´jn en de winkels op de kruidenier na gesloten zijn.

Het wordt nog mooier dan het al was. Het witte Villanueva de la Conception wordt er vrolijk van. Al die vlaggen en lampjes die opgehangen worden. Diep in mijn hart hoop ik dat we er naar toe kunnen. Liefst met het hele gezin, maar daar vrees ik voor. Als het niet anders kan dan maar alleen met mijn man (nu ex).

Maar de openingstijden van de winkels worden er nog niet ruimer op. Toch vinden we langzaam onze weg in het dorpje en zelfs de locals kunnen begrijpen wat ik wil hebben als ik vlees voor de BBQ koop.

Een hele hoop gebaren en zo min mogelijk woorden. Vooral geen Engelse woorden want dat schijnt averechts te werken. De minimale Franse woorden die ik ken helpen enigszins. Zelfs mijn Italiaans helpt hier. Had ik nooit gedacht. Nu, 10 jaar na deze reis, wil ik zowel mijn Spaans als Italiaans weer bijspijkeren tot acceptabel niveau. Als ik maar gewoon even een kan praten met iemand.

Villanueva de la Conception in afwachting van het komende feest.

Wat een lieflijk kerkje staat hier midden tussen de huizen. Toch eens wat dichterbij gaan bekijken.

Iglesia Parriquial de la Inmaculada Conception, de heilige van het kerkje van Villanueva de la Conception.

Prachtige houten deuren in het witte kerkje. Wat mooi.

De meeste huizen houden de warmte buiten door de luiken dicht te houden. Toch zit het er niet onaangenaam uit.

Ik ben en blijf een fan van schoorstenen. Waar ze ook staan

De geitenhoeder komt nu bijna elke dag naar de weiden langs ons Casa Hidalgo

Verse rijpe vijgen. Oh wat ben ik blij. Ze zijn heerlijk

Toch wel weer heel blij met mijn telelens. Ik heb nu nog meer respect voor deze man.

De kinderen genieten alvast van de overdekte speelruimte onder het dak dat hun beschermd tegen de zon.

De buitenbars worden opgebouwd langs het plein waar het feest plaats gaat vinden.

In Villanueva de la Conception worden overal vlaggen opgehangen voor het feest van het jaar. De banners geven de straten schaduw en ook wat gezelligheid

Het kerkje is helemaal ingeklemd in de huizen en valt nauwelijks op en toch weer wel.

De klokketoren van het kerkje in Villanueva de la Conception.

Elk straatje heeft zich zijn eigen karakter en toch is het allemaal Spaans.

Ik heb maar eens schoenen aangetrokken om te kijken of het nu werkelijk zo gemakkelijk gaat om te lopen over die akkers. Het valt me vies tegen.

Het huis op de heuvel fascineert me. Wat moeten die mensen een uitzicht hebben.

14 Augustus

Het is niet alleen de dag van de Fiesta, maar ook van de schoonmaak van het zwembad. Glenn houd me gezelschap en het duurt niet lang voor de eigenaars komen om schoon te maken. De wasmachine draait al en de eerste was hangt al buiten.

Ik heb overeengekomen dat ik zelf de was wel doe, omdat ik weet dat ik vaker moet wassen dan eens in de week, ook al valt het nog mee omdat de kinderen meest in hun zwembroeken rondlopen, zo nu en dan met een t-shirt en nog nog meer zelden met een shorts. Dat scheelt.

Dus nu maar eens de verlichting in het zwembad fotograferen. Het is echt prachtig met die dolfijn in het tegelwerk. Heerlijk te zien dat de jongste me gezelschap komt houden. We doen nog even alle lampen aan voor de eigenaresse.

Dan horen we de auto al aankomen en we zetten Manga achter het hek voor de voordeur en Glenn opent het hek voor haar. Zo lacht ons vriendelijk toe, maar de communicatie met haar is minimaal. Ze kan alleen Spaans en soms denk ik dat het ook nog een dialect is. Maar ze is vriendelijk en laat Glenn helpen waar het kan. Hij vindt het geweldig.

Ons verhaal gaat op de volgende pagina verder.

Klik op de button hieronder

Vervolg van mijn Spanje reis