Een kind van 7 hoort op school en hoort plezier te hebben. Iets dat ik niet herken. Ik zie een kind op de bank, totaal afgesloten van deze wereld. Ik vraag me af of hij de tekenfilms wel echt ziet. Of hij niet gewoon in zijn hoofd zit. Maar die gedachte mag ik niet uitspreken, dan wordt mijn ex-man boos. Het valt volgens hem wel mee.

Ik heb al jaren een goed contact met de directeur van de basisschool vooral ook omdat ik aan de schoolwebsite heb gewerkt en ook andere meer PC gerelateerde klusjes voor de school heb opgeknapt. Dus overleg was er vaak en diepgaand ook. Ik begrijp achteraf wel dat ze mij wilden sparen en probeerden het intern op te lossen. Maar helaas was het probleem te groot en werden signalen verkeerd geinterpreteerd. De directeur zag dat in, de juf bleef lang volharden in haar beweringen dat hij maar een copycat was/is. Aan deze leerkracht heb ik dus geen energie meer verbruikt. Ze was aan haar pensioen toe, zeg ik maar. 

Het oplossen van het probleem zou binnen de muren van de school absoluut niet gaan lukken. De directeur was bereid een uitgebreide documentering te schrijven waarom mijn zoontje niet terug kon naar de basisschool. De school had absoluut de mankracht niet om nog een zorgleerling te begeleiden. De begeleiding van de reeds aangemeldde kinderen kon tenauwernood geleverd worden. Hoewel ik wel alle mogelijke tips meekreeg, ze waren thuis niet in te passen.

Tot mijn grote verbazing was die niet erg geinteresseerd in mijn verhaal. De brief van de school werd ter kennisgeving aangenomen maar het was absoluut geen item dat aandacht behoefde. Eh, wat zegt u nu, geen aandacht? Mijn kind van 7 zit thuis! Daar moest ik niet te hard aan tillen want hij stond toch gewoon op de wachtlijst voor psychiatrie? Ja, en dan nog, dat kan nog wel maanden duren. Nee, het had geen urgentie daar als leerplichtambtenaar iets mee te doen. Geshockeerd keerde ik huiswaarts.

Dat de basisschool niets kan betekenen, ja, dat had ik wel verwacht. De kennis ontbreekt en vooral de mankracht is er niet. Maar van de leerplichtambtenaar had ik toch echt iets anders verwacht. Het laconieke antwoorden, dat het allemaal niet zo erg is. Eh, wat is eigenlijk het doel van deze personen? Helpen bij conflicten met de leerplicht, toch? Of zie ik het fout? 

Mijn idee is dat mijn zoon ondanks zijn probleem contact nodig heeft met leeftijdsgenootjes, maar daar lijkt de leerpichtambtenaar weinig waarde aan te hechten. Hij zegt opnieuw bijna ongeinteresseerd dat kinderen genoeg spelen op de speelplaats en sportclubs. Maar mijn zoon durft de speelplaats niet op en sportclubs is helemaal niet mogelijk met zowel mij als zijn vader in een rolstoel nu. Er zijn geen mantelzorgers die de kinderen ergens heen kunnen brengen. 

Ik zie in dat voorjaar maar 1 oplossing dat mijn kind weer in contact komt met leeftijdsgenootjes. Ik overleg met het bestuur van de Natuurwacht waar ik achtief ben binnen de jeugdafdeling. We gaan met de kinderen van de natuurwacht namelijk het bos in om rotzooi van de winter op te ruimen en om andere onderhoudstaken uit te voeren samen met de volwassenen. Mijn zoon zat niet op een school betrokken bij de Natuurwacht, maar ik mag hem meenemen. 

Het blijkt de oplossing, maar het zijn maar 2 zaterdagen, dan zit de klus erop. Mijn zoon is niet zo zeer bezig met de kinderen, maar helpt actief mee met de volwassenen. We laten het zo. Ik ben zo blij dat hij buiten is en geniet. Wanneer zag ik mijn zoon voor het laatst zo genieten en zo gelukkig? Waarschijnlijk met paaseieren zoeken het jaar daarvoor. Meer als een jaar zit mijn zoon helemaal opgesloten in zichzelf. Het kwam al voor het ongeluk van zijn vader in mei, maar op dat moment moesten alle zaken even rusten, ik vocht voor het leven van de vader van mijn kinderen.

Kerst 2006, het lijkt eerder een begrafenis dan een familiefeest. Ik heb alles uit de kast getrokken om een fijne sfeer in huis te creëren, maar niets werkt. Het is ijskoud in mijn hart. Mijn kinderen sluiten zich helemaal af. Ik  merk meer en meer aan mijn oudste dat ook hij in een isolement raakt, maar de jongste, dat is echt een probleem. Maar ik ben de enige die het ziet. Hij is boos op het MKD dat hij na zijn verjaardag niet net als andere kindjes terug mag naar het MKD. Uitleggen dat hij te oud is helpt niet.

Hij vindt het zo oneerlijk en eerlijk gezegd ben ik het er mee eens. Hij is hier niet op voorbereid. Ik was niet op tijd op de hoogte gebracht dat alles tot staan zou komen zodra hij 7 werd. Pas op het Sinterklaasfeest hoorde ik dat er na de kerst geen plaats meer voor mijn kind zou zijn, veel te laat om raderen in werking te stellen met de kerstvakantie voor de deur. Nog altijd stel ik me de vraag, waarom is me dat niet verteld bij de intake? Daar zeiden ze namelijk hij komt in principe voor 12 weken en dan kan een nieuwe indicatie worden afgegeven voor nog eens 12 weken. Daarna zou hij weg moeten. Realiteit was dus dat hij omdat hij 7 wordt in de kerstvakantie dus niet van de maximale 24 weken gebruik kan maken. 

In ieder geval helpt het iets door hem mee te nemen naar de caravan, daar speelt hij dan in het bos. Ik ben te moe om te gaan ontdekken wat hij doet, maar daar speelt hij tenminste. In het bos voelt hij zich veilig. Hij geeft duidelijk aan dat hij niet op de speelplaats voor het huis durft te spelen. Hij is bang, maar wil niet vertellen voor wie of wat. Ik probeer via andere kinderen antwoorden te krijgen, maar ik merk al snel dat het lot van mijn zoon hun niet interesseerd en dat ze ontwijkend antwoorden. 

Thuis wordt het al maar erger. Hij komt wel zijn bed uit en ontbijt ook wel met ons, maar daarna valt hij in een zwart gat. Hij gaat op de bank zitten en duikt in de wereld van Disney. Ik overleg met de huisarts want dit baart me zorgen, maar omdat we geen opvang hebben raad hij me aan om het aan te zien. Het is vreselijk. Na een goed gesprek met zijn oudere broer is die wel bereid met zijn broertje te spelen, maar dat gaat niet helemaal zoals ik had verwacht. De oudste speelt een TV-spel en de jongste kijkt toe. Hij neemt niet deel aan het spel. Hij is er wel in geinteresseerd, maar hij wil het niet spelen. Het waarom daarvan wordt nooit echt duidelijk. 

Ik merk dat mijn gezondheid lijdt onder het lijden van mijn jongste kind. Het kind waar ik maanden mee gevochten heb dat hij zou overleven. En opnieuw lijkt hij mij te ontglippen. Steeds vermoeider word ik. Soms kan ik alleen maar aan slapen denken als de jongste op de bank zit. Zijn vader komt vaak zijn bed niet uit en is zo gedeprimeerd dat ik er gek van wordt. Als ik het dan toch een keer tegen mijn zoontje zegt pakt hij zich op en gaat op de stoel zitten, dan kan ik op de bank liggen. Ik slaap binnen een paar minuten. 

Hoewel hij geen goed tijd begrip heeft, weet hij wel bepaalde dingen. Hij wekt me altijd op tijd zodat ik de lunch kan voorbereiden voor de oudste komt. Hetzelfde als ik 's middags even moet slapen. Hij wekt mij wel als het tijd is om weer in actie te komen. Hij is zo zorgzaam en dat is juist wat hem de das om heeft gedaan. Waarom ben ik vorig jaar niet gewaarschuwd dat het helemaal niet goed ging in de groep? De voorbereiding naar groep 3 was niet dat wat ze ervan verwachtten weet ik nu, maar wat heb ik aan die wetenschap? Mijn kind zit THUIS!

Als de dag komt dat ik echt ten einde raad ben, sleep ik me naar de huisartsenpost met apotheek om medicijnen op te halen voor mijn ex-man. Daar tref ik mijn huisarts op de parkeerplaats. Zijn mededeling dat ik eruit zie als een spook is voor mij niet eens schokkend. Ik weet het, ik ontken het ook niet. Hij neemt me mee naar binnen en start een crisisproject op. Ineens kan mijn zoon wel direct opgenomen worden in een speciale stichting waar ze onderzoek naar deze kinderen doen. Het is dezelfde stichting als het MKD. Ik ga akkoord. Met pijn in mijn hart geef ik aan dat hij misschien beter af is 5 dagen per week niet thuis. Daarna kan ik alleen maar huilen.