Mijn idee werd uitstekend opgepakt en de speciale klas in de woongroep werd een groots succes. Natuurlijk met zijn ups en downs, het is en blijft natuurlijk een kind. Vooral het rekenen is iets waar hij zich vol op gooit, het schrijven of zelfs maar tekenen is een ander verhaal. Hij zegt dan ook geen rust in zijn hoofd te hebben. In overleg met school, woongroep en psychiater besluiten we tot het inzetten van medicijnen om te kijken wat het effect is op zijn levenskwaliteit. 

Ik ben geen fan van Ritalin, maar aan de andere kant, we moeten wel iets. Wat als het nu helpt? Wie ben ik dan om het mijn kind te onthouden. Dus starten we vrijwel direct met het begin van school ook met Ritalin behandeling. Het verschil met spelen merken de begeleiders vrij snel, hij wordt vrijer en gaat ook contact aan met andere kinderen nu. Niet meer alleen met het meisje van het MKD. Ook het spelen met de klas op de speelplaats na zijn speciale les vindt hij geweldig. Ik ben zo blij, ik zie mijn kind weer opbloeien. 

Via via kom ik tot de conclusie dat we meer hulp kunnen krijgen voor mijn zoon en ons gezin nu we een diagnose hebben. PGB lijkt de oplossing in dit soort gevallen, maar van de aanvraag tot het verkrijgen van het PGB daar zit een wereld van verschil tussen. Het lijkt wel of Jeugdzorg helemaal niet mee wil denken aan het terug keren naar huis van onze zoon en onze behoeften aan zorg. Ik word er gedeprimeerd van en krijg haast zin om op te geven. Alleen de positieve resultaten in het speciale klasje geven me de kracht om door te gaan. 

Langzaam maar zeker komt er weer zin om naar school te gaan. Dat is een grote stap vooruit, maar uiteindelijk duurt het nog een hele tijd voor hij geschikt is om de hele dag naar school te gaan. Maar elk uur dat hij naar de gewone school gaat is een gewonnen uur. Ik ga er dan ook van uit dat het gestaag beter word, als er maar niets geks gebeurd. De band met de lerares van de school is langzaam steviger aan het worden en het vertrouwen in school komt beetje bij beetje terug. 

Als er al eens een dag tussen zit dat het niet goed gaat in de klas, dan mag hij in zijn eigen klasje verder gaan. In het begin is dat nog rijkelijk vaak, maar naar mate hij weer zin in leren krijgt en het vertrouwen terug komt, wordt dat steeds minder. 

De eerste weken is er weinig resultaat te zien, in ieder in de weekenden zie ik weinig voordeel van de Ritalin. De woongroep begeleider geeft aan dat er wel een verandering is en omdat hij daar nu het meeste is en omdat ik vertrouwen in deze man heb, geef ik het een kans. Inderdaad na zo'n 6 weken zien we ook thuis de verbeteringen in zijn gedrag. Het doet me pijn dat hij medicijnen nodig heeft, maar ik ben blij dat dit werkt.

Ook gaat hij nu rekenen op de echte school in plaats van in zijn eigen klasje. Dat gaat geweldig goed en het blijkt wel dat hij met cijfertjes spelen niet alleen leuk vindt, maar ook dat hij er best goed in is. Hij doet het heel serieus. Dat geeft mijn moederhart een gigantische pluim, mijn zoon! Maar na zo'n 6 maanden komt er weer een verandering in zijn gedrag. 

We werken er naartoe dat hij na de zomer naar huis komt en dan naar speciaal onderwijs kan. Ik heb al gesprekken gevoerd met de school en die zijn alleen maar positief. Mijn zoon zelf ziet dat ook helemaal zitten al is vindt hij het wel jammer dat hij dan weer zijn broer moet missen. Want inmiddels is ook mijn andere zoon opgenomen bij de stichting omdat ook daar een diagnose gewenst en noodzakelijk is. 

Ik ga praten met de psychiater over de Ritalin. Over het feit dat de woongroep vindt dat het niet meer zijn werk doet en dat ik het daar mee eens ben. Wat zijn onze opties nu? De psychiater geeft aan dat hij het liefste wil dat we de Ritalin inname gaan verhogen met een factor 3. Als ik vraag waarom verwijst hij naar psychiatrische onderzoeken die mij niets zeggen en waar ik ook geen inzage in heb. Dit voelt alles behalve goed, maar ik moet in het belang van mijn zoon denken.

Mijn oplossing is praten en dus ga ik praten met mijn zoon en ik vertel wat de psychiater me heeft verteld. Nu komt de aap uit de mouw! Mijn zoon heeft al met zijn psychiater gesproken, maar daarvan is nog geen verslag gedaan naar mij. Zelfs de woongroep begeleider heeft dat verslag nog niet als ik hem er naar vraag. Hij vertelt mij dat hij niet wil dat we de dosis gaan verhogen. Ik vraag naar het waarom, maar dat kan hij moeilijk onder woorden brengen. Hij wil alleen niet dat we de dosis zo hoog gaan maken. 

Met deze kennis in mijn achterzak ga ik praten met zijn begeleider. Die heeft inmiddels ook met mijn zoon gesproken en erkent dat mijn zoon dit echt niet wil. Hij heeft het verslag opgevraagd van de psychiater, maar hij heeft dat nog steeds niet binnen. Dat maakt het moeilijk voor hem om samen met mij tot een beoordeling te komen. We besluiten om per direct achter dit rapport aan te gaan. Pas na veel bijna boze opmerkingen wordt het verslag vrijgegeven, maar ik mag het niet lezen. PARDON?

Ja, de secretaresse van de psychiater geeft uiteindelijk een copy van het verslag aan de woongroep begeleider, maar hij moet een verklaring tekenen dat ik het verslag niet mag inzien! Als hij weigert te tekenen dan krijgt hij het verslag niet. Wat is dit? Hij smst mij en ik bel zijn mobiele telefoon. Het geeft hem een excuus om even de kamer te verlaten. We overleggen dat hij tekent, maar dat ik het verslag wel direct ga inzien. Echter daar praten we niet over. 

Hij gaat terug naar de secretaresse die met veel tegenzin het rapport afgeeft aan de woongroep begeleider en hem nog maals op het hart drukt dat deze gegevens absoluut niet mogen uitlekken naar mij! Hij zegt dat hij het begrijpt en dat hij daarvoor zal zorgen. Pas als hij dat enkele keren heeft herhaald krijgt hij het gewraakte document mee. 

Eenmaal terug op de groep lezen we het gezamenlijk door. We schrikken beiden. Mijn zoon heeft duidelijk te kennen gegeven dat hij vind dat hij juist beter ging leren in het begin, maar dat hij nu het gevoel heeft dat hij niet kan doen wat hij wil. Daarom wil hij niet dat de medicijnen verhoogt worden. Hij geeft zelfs aan dat hij het liefst zou stoppen met de Ritalin! Geen wonder dat ik dit niet mocht lezen. Ze denken natuurlijk dat ik hem bewerkt heb dat hij niet langer de medicijnen wil.

Ik praat er thuis nog niet over en de woongroep begeleider bespreekt het met mijn zoon. Hij herhaalt zijn wens te willen stoppen en dat hij absoluut nog meer van die "gekke" pillen wil. Waarom hij ze gek vindt wordt niet echt duidelijk. Mijn visie is dat een kind altijd een stem moet hebben en dus besluit ik het volgende. We gaan stoppen met de Ritalin. De woongroep begeleider staat erachter, maar hij vraagt zich af hoe wel dit naar buiten kunnen brengen. Heel eenvoudig, mijn zoon heeft thuis met mij gepraat. En zo gaat het dan ook de boeken in. 

Vanaf die dag bouwen we de Ritalin af en dat geeft geen neveneffecten of terugval. Want we hebben wel gesteld dat als hij een terug val zou krijgen dat we dan weer zouden beginnen. 

Het theater dat de psychiater dan ook gaat maken als duidelijk wordt dat we besloten hebben de ritalin af te bouwen naar nul is echt gigantisch. Konden we eerst nauwelijks een tijd boeken bij hem, nu worden we haast wekelijks op het matje geroepen. We zouden de gezondheid van onze zoon niet goed in de gaten hebben en besluiten nemen over zaken waarover we geen kennis hebben. Hij ging er nog steeds van uit dat we zijn rapport dus niet gelezen hebben. Als ik vraag om met tegen argumenten te komen die een proef met nog meer Ritalin rechtvaardigen, dan komt er alleen wat "gelul" in wetenschappelijke termen, maar geen zinnig gesprek. En dus blijft ons besluit staan. De Ritalin gaat naar nul en ik wil een kopie van de, nee van alle, psychiatrische onderzoeken die nu gedaan zijn.

Mijn vermoeden dat ik van meer onderzoeken nooit een verslag gezien hebt blijkt te kloppen. De verslagen van de schoolonderzoeken die komen wel, maar enkel en alleen omdat de school de rapportages van de psychiater gewoon toevoegd aan de eigen rapportages. Ik krijg hoe langer hoe meer een hekel aan het achterbakse gedoe van die psychiater. Maar goed, ik moet nu wel even samen werken met hem. Het einde is in zicht.

Met het oog op de terug keer naar huis doen we al ruim van te voren, ongeveer 6 maanden een aanvraag voor PGB. Jeugdzorg blijft het traject tegenwerken. Opnieuw krijg ik het gevoel dat er gewerkt wordt alsof mijn zoons onder OTS zijn geplaatst. Pas als ik met een medewerker van MEE orde op zaken ga stellen komt er schot in de zaak. Er komt eindelijk een bruikbaar rapport met de zorgbehoeften van onze jongste zoon. Het is een begin. 

MEE is van mening dat zelfs nu beide kinderen in een woongroep zitten dat een zorgvrij weekend heel belangrijk is. We krijgen informatie over logeerweekenden en we praten er met onze kinderen over. Ze willen wel, maar dan moeten ze beide naar dezelfde logeergelegenheid en in de gelegenheid zijn om, als ze dat willen even contact te hebben. Een aantal aanbieders van logeerweekenden willen daar absoluut niet aan meewerken en zeggen de kinderen strikt gescheiden te zullen houden als we hiervoor hun diensten afnemen. Die gaan het dus niet worden. Er is ene bij die wel goed klinkt. 

We gaan er kijken en de kinderen mogen prompt de nacht over blijven. We hoeven hiervoor niet te betalen. Ze vinden het belangrijker dat de kinderen weten waar ze aan beginnen en of dit wel is wat zij willen! Dat is een vrouw van mijn hart. Ze kijkt in de eerste plaats naar de kinderen. Wij zijn belangrijk, maar zij zijn belangrijker. Goh daar moesten er meer van zijn. We kregen nog meer tips voor hoe we druk op de PGB aanvraag zouden kunnen zetten. 

Met verslagen van de woongroep groepsleider van de jongste kwam er uiteindelijk schot in de zaak. Vanaf mei werd eindelijk PGB toegekend. Nu alleen nog voor de logeerweekenden, zodra ze thuiskomen kan de volledige aanvraag ingediend worden. Dat zien we dan wel weer. Om alles te vieren boek ik een reisje voor mijn ex-man en mij naar het zuiden van het land dat eerste vrije weekend. Dat hebben we verdiend dacht ik zo. Als blijkt dat onze begeleider van de huishoudelijke zorg wel wil zorgen dat de jongens op de groep komen, besluiten we een week weg te blijven. 

Eindelijk na jaren van strijd een weekend echt rust!