In de afronding van de opname van onze jongste zoon besloten we tot het nemen van een hond. Liefst een pup uit het asiel, dat was de mening van onze kinderen die elke dag trouw kijken naar het dierenleed in de VS of de UK. We vinden een hond, maar die mag dan weer niet geplaceerd worden verder dan 80 km van het asiel. Wat een onzin, en verdorie, had dat dan meteen gezegd en ons niet 3 keer 450 km laten rijden. Enfin, dan maar kijken bij adoptie en daar vinden we onze Manga. Manga was de naam van die andere hond uit het asiel, maar hij paste gewoon.

De hond is ook uit therapeutische gronden genomen. Het leert hopelijk de jongens om wat socialer te worden en het biedt een vorm van bescherming. Zowel voor de kinderen als mijn ex-man. Helaas was dat een verkeerde inschatting en kwam het meest op mij aan, zoals een aantal jaren eerder dus ook met het konijn was gebeurd. Het konijn werd weggegeven, maar ik besluit dat dat met de hond niet gebeurd. Al moet ik het zelf doen, het maatje wil ik niet kwijt. 

Het enige voordeel is nu dat ik mijn ex kan motiveren om even naar de Groote Peel te rijden om daar de hond uit te laten. Scheelt weer een heel stuk met mijn scootmobiel. De jongste is nog bang van de hond, maar ook dat los ik wel op. Zoals al het andere. 

Eindelijk gaat onze jongste weer naar school. Wat een opluchting. Hij heeft er ook plezier in en wat hem betreft kan de zomervakantie niet snel genoeg voorbij zijn. Ook al was het wel weer fijn in Zwitserland. Hetzelfde huisje had dezelfde uitwerking als twee jaar eerder en dat gaf een heleboel rust deze vakantie. Toch kan hij niet stoppen om te praten over zijn nieuwe school en dat terwijl de school slechts 3 keer bezocht hebben.

De taxiritten zijn geen probleem ook al is hij enigszins bang voor het feit dat er nu geen begeleiding in de bus is. Maar zoals beloofd rijden we achter de taxi aan en kunnen we ingrijpen als het nodig is, niet nodig! Wat een opluchting. Hij is helemaal door het dolle heen als hij op school aankomt. Gelukkig houdt de juf haar woord en vangt ze hem direct op. Dat geeft rust. We kijken het even aan en besluiten dan om het aan school over te laten. Ze kunnen ons bereiken als het moet. 

Terug naar huis. Het is opnieuw stil in huis. Deze laatste twee weken zonder de oudste zijn me toch zwaar gevallen en nu is die stilte er weer. Ik weet dat het vechten tegen de bierkaai is om mijn ex te activeren. Met de jongste gaat het fantastisch goed de eerste dag op de nieuwe school. Er zullen nog wel moeilijke dagen komen, maar het is een zegen om in de dagagenda te lezen dat het fantastisch is gegaan. Helaas is zijn achterstand tot de andere kinderen groot. 

Hij heeft in feite 2 jaar geen volwaardig onderwijs gehad en moet dat nu zien goed te maken. Als de eerste rekenles is geweest schrijft de juf al dat hij niet op zijn plaats is, maar tijdgebrek maakt dat ze er nu even niet op in kan gaan. Ze zal contact met ons opnemen. Even schiet nu een brok in mijn keel. Mijn zoon zelf wil er niets over kwijt. Alle info van school moet ik hebben van de dagagenda. Wat een uitvinding. De juf of meester schrijft dagelijks hoe het met je kind op school gaat en wat ze doen. 

Het rekenprobleem is dus dat hij op de stichting te individueel les had en dat hij dus mijlen voor ligt op zijn klasgenootjes. De dag erna staat in de agenda dat hij rekenproeven heeft gemaakt en dat hij de volgende dag naar een hogere groep gaat om te rekenen! Wat ben ik trots op die jongen. 

Het eerste probleem is geslecht en langzaam krijg ook ik vertrouwen in de nieuwe school. Als na een aantal weken blijkt dat het sociale heel moeilijk is gaan we samen kijken hoe we het op kunnen lossen. Er is een soort cursus die de kinderen onder schooltijd mogen volgen en dat zou een eerste stap kunnen zijn voor onze zoon. We gaan ervoor, vooral ook omdat hij zelf aangeeft aan zijn probleempje te willen werken. Het verkleinwoord heeft al een positief effect op mijn zoon. Hij ziet het niet als een groot probleem. Dat het dat wel is, is een andere zaak maar dit motiveert hem meer. 

De cursus heeft uiteindelijk wel effect, maar niet afdoende. Er is nog meer mogelijk maar daarvoor hebben we weer een indicatie nodig. Alle *****. Oke, school moet hem opgeven en wij moeten dan afspraken maken en weer ellenlange lijsten invullen tot het mijn strot uitkomt. Maar alles doe ik voor mijn kind. Mijn ex wil niet deelnemen aan de gesprekken en dus ga ik die horde opnieuw alleen aan. Nu tig lijsten en de grootst mogelijke onzin aangaande de gezinssituatie komt er een verwijzing. Ik krijg hoe langer hoe meer een hekel aan Jeugdzorg. Ze weten precies hoe de situatie thuis is en toch steeds weer alles opnieuw vertellen of opschrijven. 

Deze nieuwe cursus zet wel zoden aan de dijk. Op school heeft het effect en wordt zijn samenspel met klasgenootjes beter. En aan het einde van het jaar gaat hij over naar groep 7. Nog steeds is hij dan de oudste in de klas omdat hij eigenlijk in groep 8 thuishoort. De achterstand in de taal maakt dat onmogelijk. Wat zijn we trots op dit mannetje. 

Op school en in huis zijn we een gelukkig kind. Jeetje dat doet een mens goed. Alleen buiten op de speelplaats en in het dorp is het een ramp. Daar wordt zijn plezier zodanig vergald dat hij niet alleen het dorp in durft. Pesterijen zijn dagelijkse kost, net als mishandelingen door leeftijdsgenootjes. Zodra hij buiten komt en er komt iemand anders dan zijn vriendje het plein op, dan sprint hij naar binnen. Hij is doodsbang en ik vrees dat er dingen gebeurd zijn waar hij niet over wil praten.

Als de politie aan de deur komt schrik ik me lam. Wat kan er gebeurd zijn. Ik krijg te horen dat er geklaagd is over mijn zoon omdat hij zijn broek en onderbroek uit heeft gedaan op de speelplaats. Dat is een bevestiging van mijn bange vermoedens. Ik vertel alles aan de wijkagent en die begrijpt al snel waar ik heen wil. Als zowel wij als ouders, onze persoonlijke begeleider voor de kinderen en de school verklaren dat dit gedrag niet onze zoon weerspiegeld valt het kwartje. 

Mijn zoon is getreiterd en uitgedaagd zodat hij zijn kleren uit zou trekken, maar wat is er nog meer gebeurd? Is hij ook misbruikt? We zullen het nooit weten want de klagers zijn nooit aangepakt ook al heb ik aan politie aangegeven voor welke kinderen mijn kind bang is. Welke kinderen mijn beide kinderen lastig vallen in het dorp. Zodanig bedreigen dat winkels hun binnen halen en ons bellen met het verzoek ze te komen halen. Want het is niet veilig voor ze op straat. Maar de wijkagent verklaart dat ze niets kunnen ondernemen. Op zo'n moment zie je het verdriet op zijn gezichtje als je vertelt dat je hem wel geloofd, maar dat er meer bewijs moet komen om er iets tegen te doen.

Gelukkig vergald het niet al zijn plezier en houd hij contact met zijn vriendje een paar deuren verder en ook autistisch. Ze zitten niet in dezelfde klas, maar wel op dezelfde school en delen ook de taxi. Dat contact maakt zoveel goed. Dat plezier van die twee jongetjes. Geweldig gewoon. Het geeft ook mij veel terug.