Een berichtje op clubs in mijn treinenclub leverde een leuk resultaat op. Oud machinist Jan Stolk had wel zin om een bezoekje aan de oosterburen te brengen en kwam on ophalen voor een dagje spoorwegmuseum en een ritje naar Essen heen en terug. 

Het was in de eerste plaats nog een heel gepuzzel om het voormalige BW Bochum Dahlhausen te vinden. Een plaatsje voor de auto nog moeilijker. Later ontdekten we dat de oude stadbus pendelde tussen een grote parkeerplaats en het museum. Alles goed en wel, wij vonden een plaatsje nabij. 

We kochten onze kaartjes en toen kon het verkennen beginnen. Wie het spoorwegmuseum in Utrecht gewend is valt een beetje in verbazing bij het het museum in Bochum. Er staat veel materieel, maar bijna niets is overdekt en alles ziet er een beetje slordig uit. Of zou dat komen doordat er totaal geen zonnetje te voorschijn wilde komen?

Enfin, wij hebben er genieten van de eerste tot en met de laatste minuut. 

Eindelijk is het dan zo ver. Onze beurt is het nu om naar Essen te reizen per oude stoomlocomotief met bijgehorende rijtuigen en terug. Het is maar een klein eindje maar daarom niet minder spannend voor de kinderen. Ze houden Jan goed vast als mamma wat foto's maakt. 

Onderweg is er niet ze heel veel te zien maar het natuurlijk een geweldige ervaring. Tot op heden kenden de jongens alleen nog maar de Zuid Limburgse Stoomtrein Maatschappij. 

De koppeling ziet er hier heel anders uit dan bij de ZLSM,, dus die wordt door Gavin goed bekeken en ze luisteren goed naar wat Jan hun te vertellen heeft over deze oude rijtuigen die goed bewaard gebleven zijn. 

Als we in Essen komen stappen alleen even uit om de benen te strekken en een foto te maken. Daarna stappen we weer in en wachten we tot de stoomtrein zich weer in beweging zet. De jongens zijn helemaal in hun sas dat ze bij het open raam mogen zitten en dan ook nog eens mogen wachten voor een rood sein. 

Ons motto is, als zij genieten, dan is het goed. En genieten doen ze. 

Hoewel we de hele dag in touw zijn en her en der een broodje hebben gegeten wordt het aan het einde van de middag toch tijd voor een echte maaltijd voor we terug rijden naar huis. Dus gaan we nog één keer kijken bij de pendelende railbussen die zoals Gavin inmiddels weet, Schienenbussen, worden genoemd. 

Glenn in misschien nog te klein om zich alles te herinneren, maar aan zijn snoetje is te zien dat hij er volop van geniet. Moe is de kleine man wel, maar hij doet braaf zijn best om niet in slaap te vallen. 

Het blijkt dat we precies bij een restaurant geparkeerd hebben. Er is nu volop leven en dus besluiten we de auto te laten waar hij is en om hier maar te gaan eten. Als ik zie hoe veel ze hier serveren, gaat mijn maag bijna in opstand. We overleggen kort en daarna wordt geregeld dat we kleinere porties krijgen en de kinderen kunnen een gedeelde portie krijgen. 

De kinderen kregen beide een kleine schnitzel met frietjes en appelmoes, ik koos voor een entrecote men krielaardappeltjes met peterselie en worteltjes. Terwijl onze Jan aan de haal ging met een "normale" schnitzel met frietjes voor een weeshuis en salade. We doen ons best om er van te genieten en dat gaat wonderwel. Als we de jongens weer in de auto hebben zitten, slapen ze voor we de stad uit zijn. We rijden in een rustig tempo terug naar Venlo. En van daar door naar Panningen. Het was een geweldige dag. De jongens worden niet eens meer wakker. We leggen ze bij thuiskomst gewoon in bed waar ze slapen tot de volgende ochtend.