De keuze is gevallen op een mooi vakantiehuisje in Giornico. Het ligt op een berghelling in het Leventina in het kanton Tessin. We hebben aan de ene kant uitzicht op het Gotthardmassief en aan de andere kant naar het prachtige mediterrane deel van zwitserland. Voor de kinderen is het een hele nieuwe ervaring, want we waren er in 2001 voor het laatst. Van die reis herinneren ze zich niet echt veel meer.

Dit jaar, 2007, bestaat toevallig ook nog de Gotthardspoorlijn 125 jaar. Dus wellicht kunnen we ook daar nog een graantje van meepikken. Dat werd uiteindelijk een grote teleurstelling. En het verdriet heb ik vaak verbeten. Ik zal her en der correcties aan brengen in de oude teksten omdat ik gewoon niet meer met de leugens wil leven. 

De voorbereidingen zijn in volle gang met nog maar een paar weken te gaan tot we vertrekken. We denken er hard over om via België en Luxemburg te rijden, om zo de drukte op de duitse snelwegen wat te mijden. Het maakt in kilometers niet echt veel uit dus het besluit zal waarschijnlijk op het laatste moment genomen worden. We rijden ook dit jaar weer zonder autobaanvignet. Dat betekend dat we een beetje creatief moeten zijn, maar verder is het resultaat dat we veel moois te zien krijgen.

We vertrekken waarschijnlijk 's nachts. Zo vermijden we eventuele warmte en komen we bij de ochtend aan in Zwitserland. Zodat we daar kunnen genieten van het prachtige vakantieland.

Op een camping in Gordola vierde ik in 1970 mijn eerste verjaardag. Sindsdien heb ik vele verjaardagen gevierd in Zwitserland. Het voordeel van jarig zijn in de grote zomervakantie. Het was ook een nadeel, iedereen vergat gewoon dat ik jarig was geweest in de vakantie, dus geen verjaardagspartijtjes en dergelijke bij thuiskomst.

Dit jaar zal ik even verderop in het Leventinadal mijn 38ste verjaardag vieren. Omdat het vaak erg warm kan zijn, bleven we meestal in de hoger gelegen delen van Zwitserland, in Wallis en Graubünden. Dit jaar kiezen we bewust voor de warmte en hopen dan te kunnen genieten van het mooie Tessin.

Het Leventina is bereikbaar via de Nufenenpas of de Gotthardpas vanuit het noorden. Hier grenst het aan de kantons Wallis en Uri. Het kanton Tessin is het enige kanton in Zwitserland dat geheel aan de alpenzuidzijde gelegen is en waar nog officieel italiaans als voertaal wordt gebruikt. Wij hopen dus maar dat ze er ook goed in Duits zijn want kennis van de Italiaanse taal hebben we niet.

Het milde haast mediterrane klimaat maakt het geliefd als vakantieplaats.

Meer informatie is ook te verkrijgen bij:

Voor veel mensen is het Leventina niet meer dan een dal dat men in en uitrijdt naar de warme vakantiebestemmingen aan de meren. Toch heeft dit dal veel meer te bieden. Het is zonde om het slechts te doorkruizen in de haast om vanuit Biasca het warme zuiden van het kanton te bereiken. Het dal van de jonge Ticinorivier heeft vele bezienswaardigheden te bieden aan hen die het willen verkennen.

Het is een prachtig wandelparadijs en ook fietsers en mountainbikers komen er goed aan hun trekken. De oude Tessiner dorpscultuur en het natuurlijke paradijs bieden tal van prachtige mogelijkheden om het gebied te verkennen.

Vlak bij Faido treft men de Piottinoschlucht aan. De Gola del Piottino is een zeer indrukwekkend natuurschoon monument. Er zijn diverse mogelijkheden het ravijn te bezoeken onder leiding van gidsen.

We zijn in de nacht vertrokken omdat het ontzettend druk is op de wegen. We rusten na het avondeten nog een tijdje uit om dan uitgeslapen aan de reis te beginnen.

Rond middernacht verlieten we de Nederlandse bodem en gingen we via de A61 op weg naar het zuiden. De reis ging redelijk vlot maar we moesten meer rustpauzes inlassen dan we gewend waren.

Na Karlsruhe in het Zwarte Woud maken we een lange stop zodat we weer uitgerust verder kunnen naar het zuiden. We zien er de zon opkomen en ik maak een korte wandeling met de jongens. 

Eenmaal hebben we in Duitsland bijgetankt zodat we zonder problemen de Zwitserse grens zouden kunnen bereiken.

Na een stop van een kleine anderhalf uur gaan we verder. We rijden terug naar de 15 om daar deze in zuidelijke richting verder te volgen. Er wordt nog al wat aan de weg gewerkt en dus rijden we tot Winterthur de ene na de andere omleiding. Het is prachtig maar het kost wel extra kilometers en dus moeten we wat eerder dan gepland weer de auto voltanken.

Door de stad Winterthur heen gaat alles vrij vlotjes omdat we besloten hebben om de 15 verder door naar het zuiden te volgen. Slechts eenmaal raken we hem eventjes kwijt omdat we een bordje Transit over het hoofd zien, maar dat is snel gecorrigeerd. Een gelukje bij een vergissing want als we de fout ontdekken staan we net voor een apotheek. Daar haal ik snel nog even een medicijntje dat ik ben vergeten mee te nemen. Daarna vervolgen we de goede weg weer en rijden we verder in zuidelijke richting.

Niet lang nadat we de stad achter ons hebben gelaten gaan de heuvels langzaam over in echte bergen. Het genieten kan beginnen. Het is prachtig weer en dus probeer ik vanuit de auto zo nu en dan een mooi plaatje te schieten. Het is niet altijd even makkelijk, maar het resultaat mag toch best gezien worden.

De Klausenpas is voor velen bekent van de autoraces die er gehouden werden. In het hotel hangen vele foto's van winnende raceauto's en hun coureurs.

Nu hebben we geen tijd voor een terrasje te pakken, maar wat foto's gaat nog wel. De kinderen drinken heerlijk water bij de waterbak van een boomstam. Alhoewel ze nog niet helemaal snappen dat je dit water kan drinken en dat het ook nog eens heel lekker is. 

Ik hoop dat de bus zo weer vertrekt en dat ik nog een plaatje kan maken zonder bus, maar ik vrees het ergste. Meestal staat de bus een tijdje op de pashoogte. 

Achter ons ligtt nu Glarus en voor ons Uri. Het gaat een lange afdaling worden, en nu gelukkig bij goed weer. De laatste keren hebben we deze pas in vreselijk weer gereden en dat was alles behalve gezellig. Vooral niet toen een modderlawine vlak voor ons langs schoof. Dan staat je hart toch echt even stil. 

Na een dik uur rust gaan we aan de laatste etappe beginnen. Eerst naar Göschenen en daar omhoog de Schöllenenschlucht in naar Andermatt. Vervolgens de Gotthardpass omhoog en dan alleen nog maar afdalen tot we er zijn.

In de Schöllenenschlucht hebben we een paar mooi zicht op eeuwenoude bouwwerken als bijvoorbeeld de beroemde Teufelsbrücke. Ook de oude steenboogbrug zichtbaar op de foto hieronder is van dezelfde tijd. Rechts ziet u de galerij die de weg overdekt en links de galerij die het spoor van de Matterhorn Gotthardbahn overdekt. Vroeger was dit de Furka-Oberalpbahn.

Meer over de Furka Oberalpbahn komt ook op mijn site te lezen, net als over de nieuwe Matterhorn Gotthard Bahn, de MGB. Het is een stevige klim naar Andermatt.

Het is drukker op de weg dan ik had verwacht. Maar we kunnen goed doorrijden naar Andermatt. Dan komt de laatste pas in zicht. 

Ik ben al vroeg weer wakker. Toch heb ik wel lekker geslapen, maar de kerkklokken van het dorpje op de berg aan de overzijde van het dal halen me om 05.00 u uit mijn slaap. Het is zo lekker dat ik besluit om toch maar op te staan en alvast wat spullen op te ruimen zodat dat later niet meer hoeft te gebeuren.

Het duurt wel even voor de rest van de familie om de hoek komt kijken maar tegen de middag hebben we de meeste spulletjes opgeruimd in het huisje, de partytent opgezet in de tuin en ook de hangmat heeft een plaatsje gekregen.

Nu is het tijd om vakantie te vieren. Ik voel me helemaal in mijn sas dat ik hier van de rust en de uitzichten mag genieten. Maar meer nog kijk ik uit naar de dingen die we hier kunnen gaan ondernemen. De kinderen zijn al weg van de waterval, maar er is natuurlijk veel meer. 

Als we de laatste spulletjes uit de bus hebben gehaald die we in het huisje willen hebben genieten we van een weldiende rust onder de partytent en de druiven. Hoewel het nu nog niet zo warm is zijn we blij dat we de partytent bij ons hebben want als het een beetje warmer wordt hebben we de schaduw hard nodig. Als de bus leeg is parkeren we hem weer beneden aan de weg. Samen met Gavin neemt Roger al vast een kijkje bij de waterval die even verder door licht.

We hebben in de tuin prachtig zicht op het Gotthardmassief. Voor ons ligt achter de berg de Lukmanierpas. Aan de andere kant kijken we verder Tessin in.

De kinderen zijn zelf op zoek gegaan naar de grote waterval. Dat geeft mij ook even rust. Ze zullen wel niet zo heel lang wegblijven, maar elke minuut telt. 

Ik snap niet goed wat ze leuk vinden aan ijs en ijskoud water, maar weet dat ik vroeger dezelfde tik had. Dus ik zeg wijzelijk niets. Mijn man slaapt aan één stuk in de hangmat. Ik begrijp dat hij moe is, maar ik zou het fijn vinden als er ook eens een woord met mij gewisseld wordt. Dat zit er helaas niet in.

Omdat ik het alleen niet zo gezellig vind, ga ik toch nog eens een rondje om het huis. Ik vind insekte op bloemen en vele bloemen waaronder orchissen. Die hebben altijd mijn fascinatie gehad. Geweldig dat het seizoen voor de orchissen nog niet voorbij is.

In het vroege ochtendlicht zie ik de eerste bloemen en vooral de orchissen goed. Ik vind er zelfs een paar die ik heel goed kan fotograferen. Andere foto's zijn wat minder mooi omdat ik te veel moet inzoomen. 

Het wordt in razend tempo licht. De eerste foto, hierboven, is genomen om 6 u en de volgende foto's tot en met de laatste om 06:10 u. Alp Orsino is wakker geworden. Voordat de zon echter over de berg is moeten we nog zo'n anderhalf uur wachten.

Ook aan de andere zijde worden mensen wakker gezien er nu rook uit vele schoorstenen komt kringelen. Ik ben nu heel blij dat we op deze helling zitten en niet vriezen van de kou in de ochtend en de middag niet weten waar we moeten blijven van de warmte. Nee, ik ben heel content met het huisje. 

Opeens spot ik een klein hagedisje of salamander, kan die twee nooit uit elkaar houden, die zit te zonnen op de witte muur van ons rustico. Hij hoeft geen huur te betalen maar mag graag elke dag terug komen en broertjes en zusjes meenemen. Op de grote foto bij de houtstapel, iets boven de emmer zit de eerste die ik vast kan leggen. 

De druiven zijn nu nog heel klein en we zullen wel niet meemaken dat ze rijp worden. Een blik van boven op ons huisje. De tuin gaat schul achter de grote struiken. De grote dakramen zijn van onze slaapkamers. De eerste is de kinderkamer en de tweede die van ons. Helemaal op het einde van het dak ligt het zonnepaneel dat ons van 12v stroom voorziet.

Overal staan hier bij de huisjes fruitbomen en druivenstruiken. In onze tuin staat een pruimeboom en bij de buren ontdekken we appelbomen, abrikozen en heel veel pruimebomen.Daarintegen staan er veel fruitbomen en we mogen overal plukken ook van overhangende takken van andere tuinen als de mensen niet thuis zijn, als we het maar netjes doen. Dat is niet zo moeilijk. 

De eerste tas appels is snel gevuld, ik vroeg me werkelijk af of er zoveel lagen, maar hoor even later dat iemand een heleboel appels voor de kinderen had geplukt toen hij ze een appel van de grond zag eten. Zelf heb ik de rijpe pruimen uit de tuin geplukt en die verdwijnen net zo snel als ik ze kon plukken in de buikjes van de jongens. 

Nu het maandag is moeten er toch boodschappen gedaan worden en dat is helemaal geen straf in deze mooie omgeving. Om een uur of 10 rijden we langzaam terug naar Grumo. Daar waar de doorgaande weg sluit voor verkeer. Hier komt ook van tijd tot tijd een bus. 

Na Grumo (grote foto onder) krijgen we Chironico. Beide dorpjes hebben geen winkels en dus moeten we nog verder. Wel zijn er veel parkeerplaatsen. Die worden niet alleen door wandelaars gebruikt, maar vooral door echte klimmers. De wand boven Chironico en Giornico is een geliefde klimwand bij de alpinisten. Er staan dan ook regelmatig autos die uit alle landen van Europa komen.

Pas later ontdekken we dat er wel een winkeltje was in Chironico, maar ik geef de voorkeur aan iets grotere winkels. 

Langs de Gotthardbahn rijden we door naar Giornico waar we bij de Denner onze eerste boodschappen halen. Het is wel even zoeken want er veel Duits spreken ze hier niet. Er wordt veel gewerkt langs en aan de spoorlijn. Niet alleen voor de aanleg van de nieuwe Gotthardtunnel, maar ook voor het gewone doorgaande spoor.

Het zal immers nog zo'n 10 jaar duren voor de nieuwe tunnel in gebruik genomen kan worden. Hoewel de SBB voorlopig nog voornemens is het oude traject daarna te sluiten, is men volop bezig om de Gotthardbahn op de lijst van Werelderfgoederen te laten plaatsen. Ik persoonlijk hoop dat dit laatste lukt en dat de lijn ook daarna voor passagiers nog van betekenis kan blijven. Het is een hele geschiedenis die nauw met de omgeving is verbonden.

Op de terugweg stoppen we bij de grote waterval. De kinderen spelen wat in het water. De jongens zijn ondersteboven van het prachtige uitzicht. Het is net een film. De film The blue lagoon, daar doet het Roger aan denken. Alleen met het verschil dat het water hier ijskoud is in plaats van lekker warm. Ik blijf boven bij de auto en neem het gemak ervan. Met een boek en een stoeltje kom ik de tijd wel door. En natuurlijk maak ik ook nog wel wat foto's.

Later zal ik ook wel eens kijken om naar beneden te gaan, maar op dit moment heb ik er gewoon geen zin in. Bovendien is dat ijskoude water niets voor mij. Dus wacht ik geduldig tot de heren klaar zijn met hun gespetter. 

Nadat ik de boodschappen heb opgeborgen ondek ik in de tuin weer een hagedis. Ik kan het niet laten en probeer zo voorzichtig mogelijk dichterbij te komen om hem op de foto te zetten. Dit exemplaar is een heel stuk groter als de eerste ik vandaag voor mijn lens kon vangen. Volgens mij lopen er hier dus verschillende soorten en maten.