Eindelijk zou ik mijn kinderen kunnen geven wat ik zo graag wilde, maar het was een hele strijd om het voor elkaar te krijgen en zo jammer dat ik alleen maar tegenwerking kreeg. Niets aan te doen, maar zo was het vaak. Ik kan mijn gevoelens niet helemaal er buiten laten, maar ik probeer me op het positieve te focuseren.  De reden dat ik deze beelden nooit eerder heb laten zien is meer gelegen in de negatieve gevoelens die deze reis lang op heeft geroepen. 

Ik heb alle begrip voor iedereens gevoelens, maar waar is er dan zo weinig over voor mij. Dank mijn vermogen om vanuit de auto te fotograferen kan ik toch op een mooie serie terug kijken, maar eenvoudig was anders. 

De reis begint in de regen en ik heb nog steeds geen goed beeld hoe het ter plaatse is. De eerste sneeuw is er pas een paar dagen geleden gevallen en dus kan het twee kanten op. Zoals ik maar zo goed weet. Het morgen ook groen zijn, maar ik krijg een beetje hoop als we in Zwitserland eindelijk de eerste sneeuw zien, al is het dan ook maar een miezerig laagje. 

Geen idee wat het in Wallis heeft gedaan vannacht, dus het wordt een complete verrassing. De moed zakt me in de schoenen als het vlak voor het Gotthardmassief ineens weer groen is. Ik durf de kinderen niets te beloven. Ik zie de spanning op hun gezicht, maar ik weet het echt niet. De radio berichten zijn niet positief tot we in het bereik van RRO komen en dan komen de waarschuwingen. Ik hoop dat we geen problemen krijgen tot aan de autotrein. Ik haat het ding, maar het is de enige weg als je geen paar honderd kilometer wilt omrijden. 

Maar in Göschenen komt ineens de sneeuw met bakken uit de hemel. Goddank is de vallei grotendeels overdekt en dat scheelt een hoop. Maar mijn god, we hebben geen kettingen. Weet dat je ze moet hebben, maar dat was ook weer zo'n discussie. Dus gingen op weg zonder. Ik doe een schietgebedje. De sneeuw valt in steeds grotere vlokken en ik zeg niets. Ik houd alleen mijn hart vast, meer kan ik niet doen. Dit hadden we ons kunnen besparen, maar goed het is anders. Ik weet dat de zware lading in ons voordeel is, maar het laatste stukje is flink klimmen. 

Maar eerst naar de trein en goddank zijn we op tijd bij de trein en voor de enorme wachttijden vanavond op gang komen in Realp. Maar ik zie er toch tegenop. 11 km in een auto, op een trein in een tunnel, het is niets voor mij. Maar goed ik probeer het niet te laten merken en speel met mijn camera. Maar foto's die ik straks zal wissen. Tot die van de Stefan Holzer tunnel, dan weet ik dan we nog maar een klein stukje hebben tot Oberalp. 

Eenmaal in het Goms aangekomen in Wallis zien we dat het heeft gesneeuwd de hele tijd sinds we onderweg zijn. Mijn grootste angst is over. Om 12:32 rijden we de trein af en 5 minuten later rijden we op de lokale weg richting Brig. Er ligt nog 1 steen in mijn maag, de parkeerplaats bij het huisje.

Maar voorlopig genieten ze allemaal, inclusief ikzelf, van de winterse wereld in de korte dagen voor kerst. Dus opnieuw houd ik me stil. We komen er wel. Al moet ik ook hulp vragen van de mensne om me heen. Laten we hopen dat ons dat bespaard blijft. 

Maar helaas niet. De laatste meters zorgen voor kopzorgen. Ik stap rustig uit en ga op zoek naar iemand die een oplossing weet voor die laatste meters de ijzige parkeerplaats op. Een buurman aan de overkant ziet onze problemen en ik vertel kort het probleem ook dat ik het niet had kunnen voorkomen. De goede man haalt een paar oude matten uit de garage en legt die over het ijs op de heuvel naar de parkeerplaats en dat helpt ons naar boven. Dank u wel dat er nog lieve mensen op deze wereld bestaan. 

Dan gaan we kennis maken met het huisje en het is echt prachtig. Ik kan mijn ogen haast niet geloven. Het is echt prachtig. Echt nog veel mooier en groter dan ik me voorgesteld had. Dus geef ik de oudste en mijn nu exman de opdracht om de dozen uit de auto te halen, zo zijn we in ieder geval lichter als we boodschappen moeten gaan halen of iets anders gaan ondernemen. Dat laatste is maar de vraag, maar ik ga in ieder geval met de jongens er op uit. Of hij mee gaat of niet. Ik laat mezelf niet gek maken. Ik heb maar een week, en die ga ik goed benutten. Hopelijk werkt het weer ook mee. 

Als ik de luiken open op deze morgen om half acht is het nog donker en dat lever een paar minuten later dit mooie plaatje op. Brig is nog niet te zien, maar hopelijk komt dat wel. Op dat moment zijn er nog veel wolken. Ik hoop het beste ervan. 

Een uur later heb ik waarachtig de kinderen aan tafel. En die staan te popelen om naar buiten te gaan in de sneeuw. Ze mogen de slees lenen van het huis dus dat gaat vast hilarisch worden. Ook al willen de wolken niet wijken, we trekken dikke kleren aan en maken dat we buiten komen zodra we hebben gegeten. 

Het sleeën valt nog niet mee als de hellingen zo lang zijn dus moet ik regelmatig wachten op de jongens die te ver door zijn gegleden. Remmen durven ze blijkbaar niet.